Το «δεν πειράζει» πείραξε τελικά

Έχεις μάθει στη ζωή σου να λες «δεν πειράζει», το ‘χεις συνηθίσει. Έχεις μάθει απ’ το σπίτι σου να είσαι ένας καλόκαρδος άνθρωπος με αρχές, ηθική κι αξίες. Ξέρεις τι πάει να πει «καταλαβαίνω» και τι πάει να πει «συγχωρώ». Βιώνεις καθημερινά το ρήμα «νιώθω» και το ρήμα «νοιάζομαι». Κάθε φορά που κάτι σ’ ενοχλεί, δίνεις λίγο τόπο στην οργή προσπαθώντας ν’ αποφύγεις τις συγκρούσεις, τις φωνές και τις διαφωνίες.

Για σένα οι άνθρωποι είναι υπολογίσιμα όντα και τους μετράς έναν προς ένα απ’ τον χειρότερο μέχρι τον καλύτερο. Αυτό σου δίδαξαν, αυτό είναι το σωστό κι ηθικό, να είσαι αισιόδοξος με τους ανθρώπους, ν’ ανοίγεις τα χέρια σου κάθε φορά που κάποιος σου ζητάει βοήθεια και σε χρειάζεται. Ναι, έτσι πρέπει, να λες «δεν πειράζει», να δίνεις δεύτερες ευκαιρίες, γιατί οι άνθρωποι έχουν δυνατά ένστικτα και συναισθήματα. Ναι, κάνουν λάθη οι άνθρωποι κι έχεις μάθει να μπαίνεις στη θέση τους, να προσπαθείς να δεις τα πράγματα απ’ τη δική τους σκοπιά κι απ’ τη δική τους οπτική γωνία.

Μόνο που δε σκέφτονται όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, μόνο που δε γίνεται να δικαιολογείς συνεχώς τους ανθρώπους. Δε γίνεται να νοιάζεσαι μόνο εσύ, γιατί κάποια στιγμή εκείνο το «δεν πειράζει», θα σε πειράξει. Την πρώτη φορά που θα χρειαστεί να το πεις, δε θα το πολυσκεφτείς, θα δώσεις δεύτερη ευκαιρία και δε θα το σπουδαιολογήσεις. Η μία φορά ποτέ δε σ’ ενοχλεί, ποτέ δε σου κάθεται στην ψυχή σαν κατακάθι.

Τη δεύτερη φορά, όμως, που θα σου χρειαστεί η ίδια φράση για τον ίδιο άνθρωπο, θα λυπηθείς. Θα πάρεις μια βαθιά ανάσα και θα το πεις πάλι. «Δεν πειράζει»  κι ας έχεις απογοητευτεί κι ας αισθάνεσαι πως δεν παίρνεις αυτό που θέλεις κι ας μην είσαι σίγουρος αν σε σέβονται, εσύ θα το πεις.

Την τρίτη φορά μουδιάζεις σωματικά κι εγκεφαλικά. Παγώνεις και δεν ξέρεις πλέον ποιο είναι το σωστό, δε γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις. Αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που σ’ επηρεάζουν συναισθηματικά και ψυχολογικά, ενώ κανονικά δε θα ‘πρεπε. Έχεις χάσει τη μιλιά σου κι απλώς αφήνεις τους άλλους να παίρνουν αυτό που θέλουν από σένα και να σε πιάνουν κορόιδο.

Μέχρι που έρχεται κι η τέταρτη φορά, εκείνη η φορά τέλος πάντων -όποια κι αν είναι- που εσύ τρως ένα ωραίο, περιποιημένο, ξεγυρισμένο χαστούκι και ξυπνάς. Τότε αρχίζεις και νιώθεις την αγανάκτηση, την απελπισία και την οργή. Σε πιάνει το παράπονο, αναρωτιέσαι πού το βρίσκουν τόσο θράσος ορισμένοι και κλοτσάς σαν το γάιδαρο. Τη στήνεις, λοιπόν, στη γωνία και περιμένεις υπομονετικά για το επόμενο λάθος, το επόμενο καλογυαλισμένο «δεν πειράζει», ώσπου συμβαίνει.

Έγινε ξανά κι είναι μια απ’ τα ίδια. Τώρα εξατμίστηκε κάθε ελπίδα σου για λίγο σεβασμό, όρια και κατανόηση. Ξενερωμένος πια κι απογοητευμένος βάζεις τη λογική σου, που ήταν από καιρό αποσυνδεδεμένη, ξανά στην πρίζα. Βλέπεις επιτέλους καθαρά, πως άφησες την καρδιά σου να γίνει σμπαράλια, πως έκανες τον εαυτό σου πατάκι του μπάνιου γι’ ανθρώπους που δεν το άξιζαν.

Είναι πλέον καιρός να βάλεις ένα στοπ. Τελειώνει εδώ η εποχή που άφηνες να σε περνούν για μαλάκα, αυτή είναι η στιγμή που το «δεν πειράζει» πείραξε τελικά. Μπορεί να άργησε, αλλά έγινε. Όλα έχουν γυρίσει ανάποδα, οι καταστάσεις, το μάτι σου και το κεφάλι σου. Όταν η βόμβα μέσα σου τελικά εκραγεί, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Τους παίρνεις όλους παραμάζωμα, γίνεσαι απόλυτος με την ανθρωπότητα ολόκληρη και ξεχνάς ό,τι ήξερες.

Δεν τις ζητάνε τις δεύτερες και τις τρίτες ευκαιρίες οι άνθρωποι που τις αξίζουν πραγματικά. Δε θα σε φτάσουν ποτέ σ’ αυτό το σημείο. Είναι πιο απλά, καθαρά και ξάστερα τα πράγματα απ’ όσο νομίζεις. Είναι και το «δεν πειράζει» μια φράση που πρέπει ν’ αρχίσεις να τη βλέπεις πιο σοβαρά, ισάξια με τη «συγγνώμη» και το «σ’ αγαπώ». Παρ’ το ως δεδομένο, γιατί αυτή είναι η αλήθεια.

Το «δεν πειράζει» αργά ή γρήγορα θα σε πειράξει κι ελπίζω τουλάχιστον να προλάβεις τα χειρότερα. Ελπίζω μονάχα να καταφέρεις να μαζέψεις τ’ ασυμμάζευτα πριν είναι πολύ αργά.