Ένιωσα όπως ένιωσε μόνο που άργησα

Αγαπημένε μου Κωνσταντίνε,

Είσαι όντως αγαπημένος, καθώς μαζί έχουμε περάσει τόσα και τόσα. Χαρές, λύπες, δάκρυα, ατυχίες, επιτυχίες. Μαζί έχουμε κλάψει και τα πίναμε εκείνα τα βράδια που δεν έλεγαν να ξημερώσουν, μαζί σηκωνόμασταν εκείνα τα πρωινά που η μέρα δεν έλεγε να κυλίσει. Μαζί πετύχαμε και μαζί αποτύχαμε, πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον. Όπως πολύ καλά γνωρίζεις, πιστεύω –όπως κι εσύ άλλωστε– βαθιά στην ελευθερία των ανθρώπων, στο δικαίωμα των επιλογών τους, στη δικαίωση της ορθής επιλογής, αλλά και ανταμοιβή του μαθήματος του λάθος μονοπατιού.

Δε σου γράφω, λοιπόν, με σκοπό να αναφερθώ στην επόμενη δεκαετία της ζωής σου, παρά μόνο για τη μοναδική φορά που προδώσαμε ο ένας τον άλλον. Μία προδοσία που, για μένα μεν αποτελεί ένα γεγονός που συνέβη πριν περίπου δέκα χρόνια, εσύ δε, πρόκειται να το ζήσεις σε μερικούς μήνες. Σήμερα, λοιπόν, σου γράφω για το κορίτσι σου, τον πρώτο έρωτα της ζωή σου.

Δε θα ξεκινούσα να γράφω, αν δε γνώριζα ποιος πραγματικά είσαι και τι κρύβεις μέσα στην καρδιά σου. Δε θα έκανα τον κόπο, αν δεν ήξερα ποια είναι η ελπίδα σου και ποια τα πιστεύω σου. Ήμουν εκεί όταν την είδες για πρώτη φορά και έλιωσες. Παρέα ήμασταν τα βράδια, αφού προηγουμένως κάνατε με εκείνη τους πρώτους σας διαλόγους, ονειρευόμασταν τα καλοκαίρια και τους χειμώνες μαζί της. Θυμάσαι την ευτυχία που ένιωσες μετά το πρώτο σας φιλί; Πως την κρατούσες εκείνο το βράδυ βαθιά στην αγκαλιά σου και της χάιδευες τα μαλλιά, τον τρόπο με τον οποίο την κοιτούσες στα μάτια και δεν μπορούσες να χορτάσεις τη στιγμή.

Σκέψου με τι αγάπη σε κοιτάει τα πρωινά που ξυπνάτε δίπλα-δίπλα, φέρε λίγο στο μυαλό σου την εικόνα της, με τι ασφάλεια, με πόση ηρεμία κάθεται για ώρες στην αγκαλιά σου και το μόνο που ζητάει είσαι εσύ. Σου έχει ανοίξει την καρδιά της, το μυαλό της, σε έχει πάρει από το χέρι και σε κάνει βόλτες μέσα στους διαδρόμους της ψυχής της, κάθε φορά που σε κοιτάει χαμογελάει όλο της το είναι, λάμπει το πρόσωπο της. Και Κωνσταντίνε, ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, τα ίδια νιώθεις κι εσύ. Την κρατάς στα χέρια σου, και νιώθεις ότι κρατάς τον κόσμο όλο, όταν δεν είσαι μαζί της σκέφτεσαι το άρωμα της για να πάρεις δύναμη. Κωνσταντίνε, δεν μπορώ να το αφήσω όλο αυτό να χαθεί.

Το καλοκαίρι πλησιάζει, και εσύ σιγά-σιγά καταπιέζεσαι. Διάφορα αρνητικά πράγματα διαπερνούν το μυαλό σου. Σκέψεις ότι οι φίλοι σου θα βγαίνουν ενώ εσύ θα είσαι φυλακισμένος στη σχέση σου. Εικασίες, ότι θα χάσεις στιγμές με κολλητούς, ότι δε θα ζήσεις με ελευθερία αυτό το καλοκαίρι. Αυταπάτες ότι θα καταφέρεις εύκολα να ξεφύγεις από αυτή την αγκαλιά, ότι ίσως τελικά δεν είναι κάτι το ξεχωριστό, ότι αυτό το κορίτσι προσπαθεί να σε δέσει, να σε φυλακίσει, να σε μαντρώσει, να σε αλλάξει.

Κάθε διαπίστωση που σου κάνει για να προσέχεις, να μην πίνεις, να μην αφήνεις το πανεπιστήμιο σου, την αντιμετωπίζεις ως εχθρική παρατήρηση. Τελευταία, ψάχνεις καθετί αρνητικό πάνω της, αναζητάς τρόπο να τη μειώσεις, να της δείξεις πόσο σε ενοχλεί, να της αποδείξεις ότι τελικά σε πιέζει και ότι σου δημιουργεί πρόβλημα. Κωνσταντίνε, έχεις κάνει εχθρό σου τον πρώτο και πιο ειλικρινή έρωτα της ζωής σου.

Φίλε, τα πράγματα δεν είναι όπως τα φαντάζεσαι. Καλοκαίρια θα έρθουν και καλοκαίρια θα φύγουν και εσύ θα τα περάσεις όπως τώρα που νομίζεις ότι ονειρεύεσαι, μα εκείνη θα σου λείπει. Θα αντιληφθείς πόσο λάθος έκανες, πόσο ανάγκη την έχεις, πόσο πολύ τη χρειάζεσαι. Θα εκτιμήσεις βαθιά τη θαλπωρή της αγκαλιάς της, την αξία των ματιών της όταν σε κοιτούσε, το άγγιγμα των μικρών της χεριών πάνω σου, τα φιλιά που σου έδινε με εκείνη τη μοναδική της ζεστασιά.

Θα αναζητήσεις τις ατελείωτες συζητήσεις μαζί της, τις παρατηρήσεις της που το μόνο που ήθελαν είναι να σε βελτιώσουν, τα λόγια της όταν κάτι άσχημο σου συνέβαινε, το χαμόγελο που σου χάριζε όταν πετύχαινες, την ανιδιοτελή αγάπη που απλόχερα σου προσέφερε και δεν ήσουν άξιος να αποδεχθείς. Θα τη θυμάσαι όλο και εντονότερα σε κάθε χαστούκι που θα δέχεσαι από δήθεν έρωτες που θα βρεθούν στο διάβα σου, θα την αναπολείς σε κάθε προδοσία που θα βιώσεις από δήθεν αγάπες, σε κάθε ψέμα που θα σου πουλήσουν ξεχωριστές γνωριμίες που –υποτίθεται– ότι πάντα εσένα περίμεναν.

Και όταν, μόνος πια, τις νύχτες καρτερικά θα περιμένεις να επουλωθούν οι πληγές της καρδιάς σου, χαϊδεύοντας τα σημάδια της ψυχής σου, εκείνη θα σε επισκέπτεται σαν ανάμνηση πια για να σου θυμίσει πως τελικά πρόδωσες αυτό που περισσότερο αποζητούσες σε αυτή τη ζωή· έναν αληθινό, βαθύ, ανιδιοτελή, μοναδικό έρωτα.

Κωνσταντίνε, ειλικρινά ακόμη και σήμερα δε γνωρίζω τι είναι αυτό που ορίζει τη μοίρα του έρωτα. Ίσως είναι γραφτό τελικά να την προδώσεις, ίσως τελικά να είναι η μοίρα σου εσύ να γράψεις αυτό το γράμμα μετά από δέκα χρόνια. Ένα πράγμα μόνο μπορώ να σου επιβεβαιώσω από το μέλλον. Το κορίτσι σου σε αγαπάει αληθινά.

Με αγάπη και νοσταλγία,

Ο –μετά από δέκα χρόνια– Κωνσταντίνος