«Κι οι λέξεις φλέβες είναι, μέσα τους αίμα κυλά»

«Κι οι λέξεις φλέβες είναι, μέσα τους αίμα κυλάει» έγραψε κάποτε ο Γιάννης Ρίτσος. Λέξεις. Μικρές ή μεγάλες αλληλουχίες γραμμάτων με σημασιολογικό ή πραγματολογικό περιεχόμενο που δύνανται να εκφωνηθούν και να σταθούν μόνες τους στο λόγο. Τρόπος επικοινωνίας, έκφρασης, αλληλεπίδρασης. Μια από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες ανακαλύψεις. Δεν αποτελούν απλές συνθέσεις χαρακτήρων της κάθε γλώσσας. Όχι φυσικά. Είναι κάτι ζωντανό, ενώ με τον παλμό τους κουβαλάνε συναισθήματα, όνειρα, σκέψεις ανθρώπων. Θα σου φανεί απίστευτο όταν μάθεις πως έχουν αξιοπρέπεια και περηφάνια. Μεγάλη περηφάνια. Με τιμή φέρουν το βάρος της αξίας του νοήματός τους. Πάντα με το κεφάλι ψηλά. Δυστυχώς όμως γι’ αυτές δεν κρατάνε στα χέρια τους τις τύχες της ζωής τους. Η επιβίωσή τους αλλά κι η διάρκειά της εξαρτάται μόνο απ’ τον άνθρωπο.

Αυτός τις επινόησε, αυτός τις δημιούργησε, αυτός ορίζει πότε είναι η αρχή της ζωής κάθε μιας και πότε το τέλος. Ευχή και κατάρα τους είναι η εξής: απ’ τη στιγμή που γεννιούνται ν’ αποζητούν το άλλο τους μισό, τις πράξεις. Δεν αντέχουν να πορεύονται μόνες τους. Χάνονται, εξαϋλώνονται. Σαν να μη γεννήθηκαν ποτέ. Η ύπαρξή τους εξαρτάται απ’ τις πράξεις κι η μεταξύ τους συνάντηση αποτελεί πνοή ζωής για τις λέξεις· τότε είναι ευτυχισμένες καθότι αποκτούν νόημα, ουσία. Είναι οι στιγμές που επιβεβαιώνουν το λόγο της δημιουργίας τους, μιας και εκπληρώνουν το ιερό καθήκον που έχουν επωμιστεί, μεταφέροντας το πραγματικό νόημά τους στον παραλήπτη.

Τις συναντάς παντού στον κόσμο μας. Γραμμένες, χαραγμένες ή προφορικά ειπωμένες. Αυτό θα το γνωρίζεις. Κάτι όμως το οποίο σίγουρα δε γνωρίζεις είναι ότι δακρύζουν. Ναι βεβαίως. Σε κάθε προδοσία που βιώνουν. Είναι η μαχαιριά των ανθρώπων που τους φέρνει δάκρυα, μιας και τις περισσότερες φορές, ελαφρά την καρδία, τις ξεστομίζουν ή τις γράφουν και μετά τις λησμονούν. Εκείνες με τη σειρά τους δέχονται αβίαστα τη λεπίδα της προδοσίας, ματώνουν και αργοπεθαίνουν, φεύγοντας με τον καημό ότι δεν κατάφεραν να συναντήσουν τις πράξεις που θα τις κρατήσουν ζωντανές. Εδώ όμως οι άνθρωποι δε σέβονται τους έτερους όμοιους τους, τις λέξεις θα σεβαστούν; Είναι δυνατόν;

Κι όμως υπάρχουν κάποιοι αξιοπερίεργοι τύποι της καθημερινότητάς μας οι οποίοι τιμούν τις λέξεις που δημιουργούν, όπως τους αρμόζει. Ελάχιστοι μεν, αλλά υπάρχουν. Τις νιώθουν σαν παιδιά τους. Τις σέβονται βαθιά και ακριβώς γι’ αυτό προσέχουν πότε τις δημιουργούν και πότε τις χρησιμοποιούν. Γνωρίζουν τον πόθο των λέξεων να μεταφέρουν το πραγματικό τους νόημα γι’ αυτό ποτέ δεν τις αφήνουν μόνες τους· πάντα τις συνοδεύουν με τις αντίστοιχες πράξεις. Όσος κόπος κι αν χρειάζεται γι’ αυτό, δε λογαριάζουν τον πόνο, δε φοβούνται να θυσιάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό για να τις προστατέψουν και να τις κρατήσουν ζωντανές, αποδεικνύοντας στον εκάστοτε παραλήπτη κατά πόσο τις εννοούν. Όταν πάλι αδυνατούν να τις στηρίξουν πια, κλαίνε για το χαμό τους· πονάνε που δε στάθηκαν συνεπείς σε κάτι τόσο ιερό, που η ροή του αίματος των λέξεων σταμάτησε εξαιτίας τους.

Είναι εκείνοι οι τύποι που ό,τι λένε το εννοούν πραγματικά. Καθώς ξεστομίζουν την κουβέντα «σε θέλω» κυλάει τόσο έντονα μέσα τους η δίψα της επιθυμίας, που είναι έτοιμοι ακόμα και να διασχίσουν ολόκληρο τον κόσμο για ν’ αγγίξουν το χέρι του ανθρώπου που ποθούν. Πριν φωνάξουν «κράτα με και μη σε νοιάζει» έχουν ήδη αποφασίσει να στηρίξουν μέχρι εσχάτως τον άνθρωπό τους, να πολεμήσουν με όλες τους τις δυνάμεις δίπλα του, μ’ ένα και μόνο σκοπό· να τον κρατήσουν όρθιο με κάθε τρόπο. Όταν πάλι βγαίνει από τα χείλη τους η λέξη «σ΄αγαπώ» γνωρίζουν καλά ότι από εκείνη τη στιγμή σηκώνουν μεγάλο βάρος στη ζωή τους· να αποδεχτούν τον άνθρωπο εκείνο σε κάθε στιγμή του, σε κάθε έκφανση του, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει.

Αποκάλεσέ τους σχιζοφρενείς, αθεράπευτα ρομαντικούς, εγωιστές, εθελοτυφλούντες ή ακόμη και ήρωες· γι’ αυτούς το ίδιο κάνει, μια ζωή θα πολεμούν για να τιμήσουν τις λέξεις τους και να τις κρατήσουν ζωντανές. Η μοίρα τους προδιαγεγραμμένη· σχεδόν πάντα προδομένοι μα ποτέ προδότες. Ιδεολόγοι, γεμάτοι πληγές για τις οποίες είναι ιδιαιτέρως περήφανοι, αρκούνται με το να δίνουν πολύ και να λαμβάνουν λίγο. Συνήθως είναι τύποι μοναχικοί μιας και για τους περισσότερους είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό κάποιος να πραγματοποιεί και να εννοεί σχεδόν όλα όσα λέει. Ξεγυμνώνουν με την ειλικρίνεια των πράξεών τους αυτούς με τους οποίους συναναστρέφονται, φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με σκληρές αλήθειες, τις οποίες εκείνοι δεν είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν. Όμως δεν απελπίζονται. Ποτέ δεν χάνουν το κουράγιο ότι θα έρθει η στιγμή που θα συναντήσουν εκείνη την ψυχή που θα έχει το θάρρος να τους αποδεχτεί και να σταθεί περήφανη δίπλα τους. Τότε θα ενώσουν τις λέξεις και τις πράξεις τους, φτιάχνοντας κάτι τόσο δυνατό και σταθερό που θα αντέξει «για πάντα». Και το δικό τους «για πάντα» είναι πραγματικό. Θα αντέξει. Θα μείνει όρθιο. Θα τα καταφέρει.

Αν, λοιπόν, ποτέ σου συναντήσεις κάποιον τέτοιο άνθρωπο μείνε κοντά σου όσο περισσότερο αντέξεις, έχεις να διδαχθείς τόσα πολλά μέχρι τελικά να τον προδώσεις· δεν φταις εσύ, τέτοια είναι η μοίρα που του ορίστηκε. Κι αν πάλι είσαι ένας τέτοιος ήρωας της ζωής, μια κουβέντα έχω να σου πω μόνο· υποκλίνομαι.

 Για τους λίγους που τιμούν τις λέξεις και τα συναισθήματά τους με κάθε κόστος.