Οι πραγματικές αγάπες δε θα χαθούν

Ήταν κάτι παραπάνω από ιεροτελεστία για μας. Αγκαλιασμένοι, ξαπλωμένοι, εγώ να σου χαϊδεύω τα μαλλιά, παρατηρώντας κάθε λεπτομέρεια του προσώπου σου, κι εσύ να μου μιλάς. Για ώρες, μέρες, θα ορκιζόμουν τότε ότι θα μπορούσες να το κάνεις και για μια ζωή.

Να μου μιλάς, να μου λες τις σκέψεις, τους προβληματισμούς, τα όνειρά σου. Κι εγώ σιωπηλός, να σε ακούω, και να σκέφτομαι ότι κάθε ευχή μου, κάθε κρυφή μου επιθυμία, κάθε προσμονή μου, ανήκε σε αυτό το χαμόγελο, που απείχε μόλις λίγα εκατοστά από μένα.

Κάθε φορά μου έκανες την ίδια ερώτηση: «Θα με αγαπάς για πάντα;». Για να σου δίνω κάθε φορά την ίδια απάντηση: «Φυσικά, κορίτσι μου». Όσο σε φιλούσα κι ανέπνεα τον αέρα της καρδιάς σου. «Μου το υπόσχεσαι;» με ρωτούσες. «Θα σε αγαπώ για όλη μου τη ζωή, με όλη μου τη δύναμη».

Να κρατάς το λόγο, σου λοιπόν. Να την αγαπάς. Για πάντα. Να το τηρείς. Να την αγαπάς ακόμα κι αν το καλοκαίρι σας τέλειωσε κι ήρθε το φθινόπωρο κι ο χειμώνας. Να την αγαπάς για μια ζωή… Ακόμα κι αν καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει ουρανός να σας χωράει και τους δύο. Τι σημασία έχει αν τώρα δεν είστε πια μαζί;

Η αγάπη, φίλε μου, δεν καταλαβαίνει από αποστάσεις. Η αγάπη δείχνει το δρόμο της χαράς, της ευτυχίας. Αν την αγαπάς πραγματικά, πρέπει να παλεύεις για να χαμογελάει. Κι αν τώρα αυτό το καταφέρνει κάποιος άλλος, εσύ, φίλε μου, δεν πρέπει να τον μισείς. Γιατί προσέχει τώρα αυτό το πλάσμα που λάτρεψες τόσο πολύ. Που σε έκανε να νιώσεις τόσο έντονα την αγκαλιά, το φιλί, τον έρωτα, την ευτυχία… Αυτήν την καρδιά προσέχει τώρα. Κι εσύ πρέπει να στέκεσαι λίγο πιο μακριά, σαν φύλακας άγγελός της, και να χαμογελάς που είναι καλά.

Αγάπη με συμφέρον δεν υπάρχει. Όταν χωρίσατε ανταλλάξατε κουβέντες. Κατά βάθος κι οι δύο μετανιώσατε τη στιγμή που τις ξεστομίσατε. Και; Η αγάπη μετριέται στις πράξεις, όχι στα λόγια. Να ‘σαι εκεί όταν χαθεί στη δίνη της ζωής. Να ‘σαι πλάι της όταν πέσει, να της απλώσεις το χέρι, να την κρατήσεις δυνατά και να την σηκώσεις. Να την αγκαλιάσεις, να της δώσεις ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο, να της χαμογελάσεις, και να της πεις: «Συνέχισε, εγώ είμαι εδώ». Και να το εννοείς.

Η αγάπη δε βλέπει ιδιότητες, δε βλέπει ρόλους. Η αγάπη ξεπερνάει το εγώ. Γι’ αυτό, φίλε μου, να μη φοβάσαι να δίνεις. Να μη φοβάσαι να αγαπάς. Να ρισκάρεις. Να προσφέρεις απλόχερα όποτε σου δίνεται η ευκαιρία την αγάπη σου σε ψυχές που σε άγγιξαν, που σε ένιωσαν. Η ζωή είναι πολύ μικρή για κακίες, για μίσος, για εκδικήσεις και ρεβάνς. Η ζωή είναι μία διαδρομή που θα την περπατήσεις με τους όρους που εσύ θα θέσεις.

Εμείς, φίλε μου, θα διαλέξουμε τον δύσκολο δρόμο. Θα κάνουμε τη διαφορά. Θα τηρήσουμε τον λόγο μας. Εκείνα τα βράδια, το ξέρω, δε φανταζόσουν ποτέ ότι θα την χάσεις, ότι θα ‘ρθει εκείνη η ώρα που οι ζωές σας θα ‘ναι παράλληλες. Όμως η μοίρα τα ‘φερε έτσι που τώρα το κορίτσι εκείνο κολυμπάει σε ουρανούς διαφορετικούς. Δεν έχει καμία σημασία.

Ο δρόμος της αγάπης είναι δρόμος δύσκολος. Μόνο πραγματικοί ιππότες μπορούν να τον διαβούν. Ιππότες έτοιμοι να προστατέψουν την ανιδιοτέλεια, κρατώντας ψηλά τη σημαία του έρωτα. Του έρωτα που τους οδήγησε κάποιο βράδυ να κρατούν αγκαλιά ένα κορίτσι, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δε γνώριζαν ότι είναι κομμάτι του ίδιου τους του εαυτού.

Οι υποσχέσεις της αγκαλιάς είναι υποσχέσεις ιερές, χαράζονται στις καρδιές, δίνουν νέο ρυθμό στους χτύπους τους. Η πραγματική ήττα δεν είναι να ανήκει εκείνο το κορίτσι αλλού. Η πραγματική ήττα είναι να σε χρειαστεί και να μην τηρήσεις τον λόγο σου.

Η ζωή είναι ένα βιβλίο, που πριν γυρίσουμε την επόμενη σελίδα της δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τη συνέχεια, ούτε έχουμε τη δυνατότητα να πάμε στην τελευταία σελίδα και να δούμε την περίληψή της μέχρι τέλους. Ποτέ δεν ξέρεις, λοιπόν, αν ποτέ θα σου φέρει πίσω εκείνο το κορίτσι ή όχι. Εσύ οφείλεις να συνεχίζεις με το κεφάλι ψηλά, τηρώντας –αν χρειαστεί– τον λόγο σου.

Κι αν η ζωή σου φέρει μια νέα αγάπη, να ‘σαι έτοιμος να παλέψεις γι’ αυτή, με ειλικρίνεια κι αφοσίωση, σαν αληθινός ιππότης. Οι πραγματικές αγάπες ποτέ δε θα χαθούν…