«Πρέπει» να κάνεις αυτό που γουστάρεις

Πέμπτη βράδυ. Ο καιρός της πρωτεύουσας μοναδικός, με μία απολαυστική ανοιξιάτικη δροσιά να κυριαρχεί και έναν πεντακάθαρο νυχτερινό ουρανό να χαρίζει απλόχερα στον κόσμο το φως των αστεριών. Το γεμάτο, λαμπερό φεγγάρι συμπληρώνει το σκηνικό. Στον κεντρικό δρόμο άνθρωποι πηγαινοέρχονται, εκμεταλλευόμενοι τις ιδανικές, για βόλτα, καιρικές συνθήκες, ενώ τα μαγαζάκια της γειτονιάς είναι ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο και φωνές. Εγώ, ως αναπόσπαστο μέρος της όλης σκηνής, βρίσκομαι λίγο ψηλότερα από τον δρόμο, στο μπαλκόνι μου, με μια μπίρα στο χέρι, χωμένος στην αγαπημένη μου πολυθρόνα και χαμένος σε σκέψεις. Αιτία, ένα τηλεφώνημα που δέχτηκα λίγο νωρίτερα από τον κολλητό μου. Μόλις είχε κλείσει καλοκαιρινές διακοπές με την κοπέλα του και με πήρε όλο χαρά να μου το ανακοινώσει.

Προφανώς ο λόγος του προβληματισμού μου δεν ήταν ότι θα πήγαινε διακοπές, αλίμονο, αλλά μια φράση του. Αφού μιλήσαμε για το νησί που διάλεξαν, κλείνοντας μου είπε την εξής ατάκα: «Άντε ρε φίλε, τόσο καιρό έχει που χώρισες με τη Ρία. Πρέπει να βρεις μια νέα κοπέλα, να βγαίνουμε τετράδα, να πηγαίνουμε παρέα διακοπές». Αυτό το «πρέπει» μου ‘χε καρφωθεί στο μυαλό από την ώρα που κλείσαμε. Πρέπει. Περίεργη λέξη. Βαρύγδουπη.

Ξεκάθαρα, ο κολλητός μου δεν είπε το «πρέπει» από κακία, ούτε με σκοπό να με στεναχωρήσει. Σαν καλός φίλος, με παρότρυνε να μην είμαι μόνος, για να βιώσω τη χαρά και την ευτυχία που βιώνει αυτός κατά τη διάρκεια της σχέσης του· τη συντροφικότητα, την απόλαυση να σε προσέχει κάποιος που έχει την έννοια σου. Τη δεδομένη στιγμή, αυτό θεώρησε ως σωστή παρότρυνση. Άλλωστε μία τέτοια κλασσική συζήτηση έχει γίνει σε άπειρες παρέες αντρών και γυναικών. Εδώ αρχίζει η ουσία του προβληματισμού μου· όλα αυτά τα «πρέπει» που καθημερινά ακούμε από τους δικούς μας ανθρώπους, σε σχέση με την προσωπική μας ζωή και καταλήγουν, αντί για εφαλτήριο, να αποτελούν τροχοπέδη στην ουσία της εξέλιξή μας. Κι αυτό γιατί, συνήθως, συμβαίνει το εξής: οι προσδοκίες τους για εμάς, ίσως, τελικά δεν συμβαδίζουν με τα δικά μας, πραγματικά, «θέλω».

Το σημαντικό είναι να αντιληφθούμε ότι έχουμε έναν στόχο· να πράττουμε κατά τον δαίμονα εαυτού· έτσι όπως ορίζει η συνείδησή μας. Το τι πραγματικά επιθυμεί ο καθένας μας, το ξέρει ο ίδιος ή το αναζητά σε εκείνες τις εσωτερικές συζητήσεις με τον εαυτό του. Δε γίνεται κάτι που σε κάνει να νιώθεις όμορφα να είναι λάθος. Αν θέλεις ελεύθερη σχέση, κράτα μία ελεύθερη σχέση, μαγκιά σου! Αν γνώρισες μια κοπέλα πριν έναν μήνα και θέλεις να της κάνεις πρόταση, κάν’ το! Αν είσαι ερωτευμένη με κάποιον που είναι δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος σου, ζήσ’ το! Αν είστε παντρεμένοι αρκετά χρόνια και δε θέλετε να κάνετε παιδί, δικαίωμά σας! Αν απολαμβάνεις τη μοναξιά σου, περιμένεις να ερωτευτείς και δε σε γεμίζει οτιδήποτε χωρίς συναίσθημα κάνε υπομονή κι αν θέλεις να τα ξαναβγείς με πρώην, μην καθυστερείς άλλο! Ξέρεις τι «πρέπει»; Να κάνεις αυτό που πραγματικά γουστάρεις.

Βέβαια, υπάρχει η εξής δυσκολία, βάσει του ότι δύο πράγματα ξεκάθαρα μπορούν να επηρεάσουν κατά μεγάλο βαθμό τις επιλογές μας· η άποψη των δικών μας ανθρώπων και ο χρόνος. Δυστυχώς, συμβαίνει το εξής ενοχλητικό: όσο ο χρόνος κυλάει και οι επιλογές που κάνουμε δε μας δικαιώνουν, τόσο εντονότερα επηρεαζόμαστε από τις απόψεις που φτάνουν στα αυτιά μας. Ξεκινάμε και εμείς με τη σειρά μας να αμφιβάλουμε. Σιγά-σιγά οικειοποιούμαστε τα «μήπως» και τα «πρέπει» των άλλων. Σε αυτό το σημείο, στην εξίσωση εισέρχεται δυναμικά εκ νέου και το δικό μας «θέλω» και τώρα πια αντικρούονται τρεις ισχυροί παράγοντες ταυτόχρονα· ο χρόνος, οι απόψεις των άλλων και τα θέλω μας. Μπέρδεμα μεγάλο και στην μέση η ζωή μας.

Ο παίζων χάνει και ο πίνων μεθά. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια της ζωής. Οπότε αν περιμένουμε ότι όλα μας τα θέλω θα μας δικαιώσουν, πλανόμεθα πλάνην οικτράν. Όμως, καθώς πιστεύουμε βαθιά στην ελευθερία των ανθρώπων και φυσικά στην ανταμοιβή που δίνει το μάθημα του λάθους δρόμου, θα ζήσουμε με τις επιλογές μας με τα θετικά, σαφέστατα, αλλά και με τα αρνητικά που θα μας φέρουν. Εδώ βρίσκεται και η μαγεία όλου αυτού του κόνσεπτ· η διαχείριση της ήττας των επιλογών μας.

Σε πρώτη φάση να αντιληφθούμε ότι κάναμε λάθος. Το να παραδεχόμαστε και να μην εθελοτυφλούμε είναι σπουδαία αρετή. Δικαίωμά μας να πάρουμε στραβό δρόμο, υποχρέωσή μας να κάνουμε μεταβολή όταν παύουμε να τον γουστάρουμε και μας σκοτώνει. Ξεκάθαρα. Σε αυτό το στάδιο προέχει να επιστρέψουμε εκ νέου στο σταυροδρόμι· για να επιλέξεις πρέπει να υπάρχουν εναλλακτικές και όταν κάτι μας διαλύει είναι μονόδρομος να τρέξουμε, να περπατήσουμε ακόμα και συρθούμε όσο πιο μακριά μπορούμε από αυτό.

Στη συνέχεια να λειτουργήσουμε σωστά κάτω από το πρίσμα του λανθασμένου μονοπατιού, υπό την πίεση του χρόνου που τρέχει αλλά και τους άγχους που δημιουργείται από τις φωνές που μας λένε ότι δεν τις ακούσαμε και φτάσαμε ως εδώ, ξανά στο αρχικό σταυροδρόμι. Εδώ είναι το σημείο που πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας, να πάρουμε μια βαθιά αναπνοή, να απομονωθούμε με τον εαυτό μας, να θεωρήσουμε ότι για λίγο ο χρόνος έχει παύσει και να τον ρωτήσουμε: «Τι θέλουμε τώρα φίλε;».

Εδώ δε θα λυγίσουμε. Θα μαζέψουμε τα κομμάτια μας, θα πατήσουμε με όλη μας τη δύναμη τα πόδια μας στη γη και θα σηκωθούμε όρθιοι. Θα αναλογιστούμε τι μας γεμίζει, τι ποθούμε περισσότερο, πώς ονειρευόμαστε τον εαυτό μας. Είπαμε για λίγο ο χρόνος δεν κυλάει. Όταν καταλήξουμε, με ένα τεράστιο χαμόγελο και με τη δύναμη της ψυχή μας θα κινήσουμε προς τον δρόμο των δικών μας θέλω· όποιος δεν ακολουθήσει τις ειλικρινείς του επιθυμίες είναι καταδικασμένος να βιώνει μία συνεχόμενη δυστυχία. Το τέλος ποτέ κανένας δεν το μαντεύει, μα πράττοντας σύμφωνα με αυτό που γουστάρουμε τουλάχιστον υπάρχει μία εγγυημένη χαρούμενη αρχή. Έτσι είναι η ζωή ολόκληρη, τι να κάνουμε;

Με όλες αυτές τις σκέψεις, η ώρα στο μπαλκόνι πέρασε. Ήρεμος πια, σηκώθηκα και πήγα να ντυθώ· αυτό που γούσταρα προς το παρόν ήταν μια παγωμένη μπύρα σε ένα μπαράκι. Όσο για το τηλεφώνημα του κολλητού; Για ένα ήμουν σίγουρος. Θα περίμενα την επόμενη κοπέλα της ζωής μου για όσο χρειαστεί. Ένα «πρέπει» υπάρχει για μένα. Τα συναισθήματα να είναι αληθινά. Τίποτα άλλο.