Θα περάσει

Από αυτήν ξεκινούν όλα. Όλα. Τα πάντα εξαρτώνται από τους παλμούς της. Ο πρώτος χτύπος της φέρνει τη ζωή και ο τελευταίος της την παίρνει πίσω. Όσο απλό, τόσο απίστευτο. Και τελικά τι είναι; Ένας μυς στο μέγεθος περίπου μιας ανθρώπινης γροθιάς, κρυμμένος στην αριστερά πλευρά του στήθους. Χωμένη βαθιά, άλλωστε κάτι τόσο πολύτιμο δε δύναται να βρίσκεται σε επιφάνεια. Θησαυρός κανονικός, μα πολύπλοκος. Γίνεται όμως κάτι το οποίο εξαρτά την ίδια την ζωή να είναι απλό; Όχι βέβαια. Η καρδιά είναι κάτι πολύ παραπάνω από το ζωτικότερο όργανο του ανθρώπινου οργανισμού· είναι ο λόγος ύπαρξης της ανθρώπινης ψυχής.

Η ψυχή κρατιέται ζωντανή από τα συναισθήματα, αυτά είναι το οξυγόνο της κι η καρδιά τα δημιουργεί. Βέβαια η έλλειψη οξυγόνου δεν προκαλεί σ’ αυτήν την περίπτωση θάνατο· η ψυχή είναι κάτι αθάνατο. Το μόνο που της συμβαίνει είναι ότι πέφτει σε λήθαργο. Όσο λοιπόν η καρδιά γεννά συναισθήματα, η ψυχή παραμένει ζωντανή. Ζωντανή καρδιά, ζωντανή ψυχή, πραγματικά ζωντανός άνθρωπος.

Ακόμη μια σημαντική ιδιότητα της είναι ότι όσο ευάλωτη κι αν φαίνεται, τόσο σκληρή είναι. Θα μου πεις, τι είναι αυτό που χτυπά μια καρδιά, που θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ζωή, για να δοκιμάσει τη σκληράδα της; Η καρδιά δέχεται χτυπήματα από τα ίδια της τα παιδιά, τα συναισθήματα.

Πολλά είναι τα συναισθήματα που δύνανται να προκαλέσουν στην καρδιά βαθιά τραύματα, μα ένα από τα ισχυρότερα είναι το εξής: αυτό του χαμένου έρωτα. Εκείνου που ξεκίνησε γεμάτος φως μα κατέληξε να είναι το βαθύτερο σκοτάδι. Αυτού του ύπουλου εχθρού που αρχικά με το πέπλο της αληθινής αγάπης χτύπησε την πόρτα της, κρατώντας ψεύτικα δώρα που φάνταζαν τόσο αληθινά· όνειρα που δεν είχε ποτέ σκοπό να πραγματοποιήσει κι ελπίδες που προέβαλε απλά και μόνο για να τη δελεάσει και να την κάνει να χτυπάει ακόμη πιο γρήγορα. Ο πόνος του χωρισμού από τον έρωτα είναι ίσως ο δυνατότερος που θα βιώσει η καρδιά. Διότι ένας είναι ο πραγματικός χωρισμός· η απομάκρυνση, με οποιονδήποτε τρόπο, από τον έρωτα. Μη φοβάσαι όμως, η καρδιά πονάει, μα ψηλώνει. Δε σταματά να χτυπά. Ποτέ. Κι αυτός ο πόνος περνάει.

Είναι η μοίρα που της δόθηκε τέτοια να χτυπιέται από τα δημιουργήματά της. Τη χτυπάνε μα δεν την σκοτώνουν· η σημαντικότερη ιδιότητά της είναι ότι όσο ισχυρότερη είναι η επίθεση που δέχεται, όσο βαθύτερο είναι το τραύμα, όχι μόνο το επουλώνει μα αμέσως μετά γίνεται ακόμη πιο ανθεκτική. Το τραύμα λοιπόν του χωρισμού από τον έρωτα πάντα κλείνει. Αφήνει μεγάλο σημάδι, παράσημο ενός αληθινού παντοδύναμου συναισθήματος που την έκανε να χτυπά σαν τρελή και τελικά να μεγαλώσει, να ωριμάσει. Τότε η καρδιά είναι ακόμα πιο έτοιμη από την προηγούμενη φορά να νιώσει, να χτυπήσει δυνατά, να πέσει με μεγαλύτερη ορμή στη μάχη του έρωτα ξανά και ξανά. Είναι το δώρο του χρόνου στην καρδιά να τη βοηθάει να επανέρχεται όλο και πιο ισχυρή.

Γι’ αυτό, όσο δυνατός κι αν είναι ο πόνος που νιώθεις, όσο κι η γη φαίνεται να έχει χαθεί από τα πόδια σου, όσο έντονη κι αν είναι η προδοσία μέσα σου, όσο αδύναμη κι αν νιώθεις την καρδιά σου, μην το βάζεις κάτω. Βάστα γερά. Χαμένος έρωτας είναι, θα περάσει.