Το μόνο που μετράει είναι ότι σε γνώρισα

Σύμφωνα με τη θεωρία της προσφοράς και ζήτησης του έρωτα, ουδεμία απολύτως σχέση υφίσταται ανάμεσα στα αποζητούμενα συναισθήματα μιας καρδιάς και σε αυτά που της προσφέρονται. Υπάρχουν καρδιές που ενώ διψάνε για συναισθήματα, και πολλές άλλες ταυτοχρόνως τους τα προσφέρουν απλόχερα, εκείνες παραμένουν μόνες, αναζητώντας τη μία, τη μοναδική. Εκείνη που μιλάει την ίδια γλώσσα με τη δική τους, εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος, που θα την κρατάει χωρίς καν να την αγγίξει.

Δίνοντας μια ερμηνεία στην σχετικότητα των αναγκών και των επιλογών της καρδιάς, σίγουρα πρέπει να λάβουμε υπόψιν τον χωροχρόνο του timing· μάλλον έχει σημασία, εκτός από τα συναισθήματα που λαμβάνει, το από ποιον αλλά και το πότε. Ίσως κάποιες καρδιές να ταιριάζουν μόνο αν συναντηθούν σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ίσως και όχι. Ενδεχομένως, καρδιές που επικοινώνησαν κάποτε να μην ξεχνούν ποτέ την κοινή τους γλώσσα.

Σε έναν, ούτε μακρινό μα ούτε και κοντινό, παρελθοντικό χρόνο αυτή θα ήταν η στιγμή που θα με διέκοπτες. Ξαπλωμένη καθώς θα ήσουν στην αγκαλιά μου, θα μου λεγες: «μας ζάλισες πάλι με τις θεωρίες σου» φιλώντας με στα χείλη, σταματώντας οποιαδήποτε όρεξη από την πλευρά μου για την ανάπτυξη θεωριών. Δε θυμάμαι αν στο είχα πει, αλλά σε κάθε φιλί σου ένιωθα κυριολεκτικά ότι σταματάει ο χρόνος, ενώ μου ήταν παντελώς αδιάφορος ο χώρος. Κάθε ένωση των χειλιών μας ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σου κλέψω λίγη ακόμη πνοή· η καρδιά μου σου άνηκε ξεκάθαρα. Μάταια προσπαθούσα με τεχνάσματα να το κρύψω. Το γνωρίζω πολύ καλά, ό,τι και να έκανα, τα μάτια μου καθώς σε κοιτούσα, με πρόδιδαν.

Τότε θα ορκιζόμουν ότι κοιτώντας βαθιά στα δικά σου μάτια, που ανάθεμα κι αν τα ξεχάσω ποτέ, αντίκριζα τον έρωτα σου για μένα. Μάλλον τα δικά μου ήταν θολωμένα, μην επιτρέποντας να διαβάσω καθαρά. Ίσως έβλεπα αυτό που θα ήθελα να δω, μπορεί όμως και όντως να ένιωθες. Σημασία έχει, μιας και ξέρω ότι σε κουράζουν οι αναλύσεις, πως απόψε το δικό σου «εδώ» βρίσκεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το δικό μου. Δεν έχει τόσο μεγάλη ουσία πως φτάσαμε στο σήμερα, άλλα το ότι σε ένα χωρισμό φταίνε και οι δύο, είτε γιατί τελείωσε είτε γιατί ξεκίνησε η ιστορία· αυτή είναι μία γενική αλήθεια, καθένας φέρει τις ευθύνες του και δεν πρέπει να τις αποποιείται.

Είχες υψωμένα τείχη και έκανα κόπο να σκαρφαλώσω πάνω τους. Γεγονός είναι ότι με βοήθησες στην αναρρίχηση, υπήρχαν σημεία που χωρίς το απλωμένο σου χέρι δε θα τα κατάφερνα. Ανέβηκα όμως. Αυτό που αντίκρισα ήταν πέρα για πέρα μαγικό. Για αυτό και σε ερωτεύτηκα. Όταν τελικά είδα τη φοβισμένη, γεμάτη πληγές, καρδιά σου, να χτυπάει δυνατά, να ψάχνει το άλλο της μισό, έτρεξα κατευθείαν πάνω της. Όσο δυνατό και άτρωτο φάνταζε το κάστρο σου, τόσο ευάλωτο ήταν. Η καρδιά σου άπλωσε το χέρι στη δική μου, μα όταν την άγγιξε, συνέβη το εξής περίεργο· ξαφνικά βρέθηκα έξω από τα τείχη και το ύψος τους είχε τετραπλασιαστεί. Εσύ η ίδια που με ζητούσες απεγνωσμένα κοντά, εσύ με έδιωχνες με όλες σου τις δυνάμεις. Στην αρχή το θεώρησα ως «ήττα». Μα έκανα λάθος.

Ξέρεις τι θα ήταν πραγματική ήττα; Να μην σε έχω ολόκληρη, καρδιά μυαλό και σώμα. Να ήσουν μαζί μου από ανάγκη κι όχι από ελευθερία. Μόνο έτσι σε ήθελα. Ολάκερη. Σε αυτό δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία συμβιβασμού. Μαζί σου, όλα ή τίποτα. Ακούμπησα αποφασιστικά τις μάρκες μου στο όλα και η μπίλια έκατσε στο τίποτα· έτσι είναι το παιχνίδι, δυστυχώς. Δεν είναι ήττα που πρόσφερα απλόχερα την καρδιά μου κι ας έφυγες από μένα, ούτε έχει σημασία ο λόγος, το μόνο που μετράει είναι ότι σε γνώρισα, είδα την αλήθεια σου και την αγάπησα. Όμως, αγάπη επιλεκτική δεν υπάρχει, έτσι αποδέχομαι την κάθε εκδοχή σου, όπου και να είσαι, όπως και να είσαι. Τι αγάπη θα ήταν, αν κρινόταν από το συμφέρον;

Δεν είμαι ήρωας, ούτε κανένας ξεχωριστός τύπος, απλά τιμώ τα συναισθήματά σεβόμενος τους ορισμούς της καρδιάς μου. Όπως κι αν καταλήξαμε, μπροστά μου στάθηκες γυμνή· ψυχή και σώμα. Γνώρισα τα πάντα από σένα· τους φόβους, τις αδυναμίες, τους πόθους σου. Σε κράτησα ώρες πάνω μου αγκαλιάζοντάς σε με όλη μου τη δύναμη, στα χέρια μου λύγισες, κούρνιασες, έκλαψες, εκμυστηρεύτηκες πράγματα που φοβόσουν να πεις στον ίδιο σου τον εαυτό. Μου αποκάλυψες ποια πραγματικά είσαι, πίσω από εκείνα τα ψηλά τείχη. Γίνεται να μη σε αγαπώ εσένα; Έχει σημασία αν απόψε θα κοιμηθούμε χωριστά; Ήθελες να φύγεις, δικαίωμα σου. Να ξέρεις, ότι περάσαμε, το έχω κρύψει βαθιά μέσα μου, με λέξεις και μουσικές. Κανένας δεν πρόκειται να μάθει ποτέ τίποτα για αυτό. Μόνο εσύ γνωρίζεις που να βρεις εκείνες τις στιγμές στην ψυχή μου. Μόνο εσύ.

Είμαι ήρεμος πια, παρά το ότι στην αρχή με πείραξε πολύ. Έκανα μεγάλο κόπο να ανέβω σε εκείνα τα τείχη, σε γούσταρα, αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά δε γινόταν να μη σεβαστώ την επιθυμία σου, να μη δεχτώ τη φυγή σου. Φυσικά δε γίνεται να πω κακή κουβέντα για σένα, είναι σαν να βρίζω τον ίδιο μου τον εαυτό. Πως να κακολογήσω κάποια που με έκανε να νιώσω τόσο έντονα, όποια κι αν ήταν η κατάληξη. Άλλωστε στον έρωτα, τα happy ends είναι ελάχιστα, ίσως να μην ήταν γραφτό μας να ζήσουμε ένα· τουλάχιστον η αρχή μας ήταν μαγευτική, ποτέ δε θα την ξεχάσω.

Θέλω να προσέχεις πολύ. Να ζεις όπως ονειρεύεσαι. Να ψάξεις τα πράγματα που σε κάνουν να χαμογελάς και να μένεις κοντά τους. Φτάνουν τα δάκρυα. Κι αν δε συναντηθούμε ξανά, να θυμάσαι ότι αγαπήθηκες για το μέσα σου. Για το χάος της ψυχής σου και για τη φοβισμένη σου καρδιά. Δεν ξέρω αν οι θεωρίες μου περί ζήτησης και προσφοράς του έρωτα ισχύουν στη δική μας περίπτωση. Ούτε ξέρω αν θέλω να γυρίσεις. Αν το σκέφτεσαι, όπως εγώ έριξα την μπίλια μου στη ρουλέτα του έρωτά μας, έτσι πρέπει να τη ρίξεις και εσύ. Το ρίσκο ανήκει σε σένα πια. Όπως και να έχει όμως, κάποια πράγματα δε θα αλλάξουν ποτέ. Ο Λουντέμης κάποτε έγραψε: «Αγαπώ σημαίνει εγώ αγαπώ. Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά». Σ΄αγαπώ, είτε είμαστε χωριστά είτε μαζί.