Είναι δίκαιο να ζητάς από το ταίρι σου ν' αλλάξει;

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος όταν μπαίνεις σε μια σχέση. Υπάρχει το «σε γουστάρω και μου ταιριάζεις». Είναι όμορφο να είσαι μ’ ένα άτομο που θα είναι εκεί δίπλα σου, στις δύσκολες και στις εύκολες στιγμές σου. Να αναζητάς μαζί του θα σε κάνει να ελπίζεις ότι κάτι καλό υπάρχει εκεί έξω και πως ενωμένοι μπορείτε να καταφέρετε τα πάντα κι όντως να το πετυχαίνετε!

Μέχρι που, κόντρα σε κάθε πρόβλεψη, φτάνεις να ζητάς από τον άλλον σχεδόν πάντα ν’ αλλάξει κάτι που ερωτεύτηκες σ’ αυτόν. Σίγουρα υπάρχει το άλλοθι της αρχής, όταν η σχέση πρέπει να περάσει όλα τα στάδιά της και να φας και τα δύσκολα για να πεις πως γνωρίζεις τον άλλον, αφού έτσι κι αλλιώς στην αρχή όλα φαίνονται υπέροχα. Όταν όμως έρθει το πλήρωμα του χρόνου και τον άλλον τον ξέρεις τόσο καλά που μερικές φορές γνωρίζεις και τη σκέψη του την ίδια, δεν είμαι πολύ σίγουρη αν είναι υπέρ σου ξαφνικά να σ’ ενοχλούν πράγματα που στην αρχή δεν τους έδινες καθόλου σημασία.

Μια θεωρία, αρκετά επιφανειακή, λέει πως αυτό συμβαίνει, γιατί πλέον μπαίνει στη μέση η ρουτίνα της καθημερινότητας, η τριβή με άλλους ανθρώπους. Σπάει η φούσκα του «μόνο εγώ κι εσύ». Έπειτα, μπαίνουμε στα πιο βαθιά νερά, στα κρασιά με τους συνάδελφους σας, τα οικογενειακά τραπέζια, τις προσκλήσεις σε γάμους, τις βαφτίσεις. Ταυτόχρονα, με τη συναναστροφή, βλέπεις πώς είναι οι υπόλοιπες σχέσεις, επηρεάζεσαι από συζητήσεις, πέφτεις στην παγίδα της σύγκρισης, σε τρομάζει μια πιο αργή εξέλιξη ή μια πολύ γρήγορη. Διαφέρεις από τα άλλα ζώα της αγέλης και το καμπανάκι της μίμησης βαράει μέσα σου δυνατά. Έπειτα, είναι και το ανικανοποίητο ή το αυτοσαμποτάζ κι εκεί πια πιάνουμε πάτο, όμως είναι για άλλη μέρα οι σκέψεις αυτές.

Είναι δίκαιο λοιπόν να ζητάς από το ταίρι σου ν’ αλλάξει; Κι είναι μια αλλαγή που μπορεί να πάει προς όποια κατεύθυνση επιθυμεί ή πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο που υποδεικνύεις; Κι αν είναι το δεύτερο, τότε είναι ανάγκη προσωπική ή εργαλείο χειρισμού του ανθρώπου σου με πρόσχημα τη σχέση; Θα μου πεις, μέσα από τις υποχωρήσεις και την εξέλιξη φτιάχνονται και χτίζονται οι σχέσεις. Θα σου πω όμως, πως αυτό αλλάζει και τίθεται θέμα ηθικής, όταν προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε τον άλλο γιατί πιστεύουμε πως έτσι θα έχουμε τον τέλειο σύντροφο, την τέλεια σχέση.

Το τέλειο όμως δεν υπάρχει, το τέλειο είναι βαρετό. Ναι, κάθε σχέση θέλει δουλειά. Θέλει άπειρες ώρες συζητήσεων για να βρεις τη λύση του προβλήματος. Ενός προβλήματος που δε θα στο λύσει κάνεις, παρά μόνο εσύ σε συνεργασία με τη σχέση σου, κάνοντας μια προσπάθεια δίκαιη. Οι σχέσεις είναι ομαδικό άθλημα και μερικές φορές χρειάζεται να βάλεις στο κρασί σου και λίγο νερό. Κι είναι φοβερά σημαντικό, να κάνεις όσες υποχωρήσεις θέλεις αρκεί να μην αλλοιωθεί ο εαυτός σου, αρκεί τελικά να μη γίνεις κάποιος άλλος που δεν αναγνωρίζεις. Κι αυτό το δικαίωμα το έχει κι ο άνθρωπός σου.

Ας μη γίνονται υποχωρήσεις γιατί κάποιος μας το ζητάει, ας προσπαθήσουμε ν’ αλλάξουμε εμείς προς το καλύτερο για τον εαυτό μας και για το ταίρι μας κι αν δε θέλουμε, να οριοθετηθούμε. Ίσως έτσι σταματήσει το γαϊτανάκι των προβλημάτων και των συγκρούσεων. Άλλωστε, μια σχέση είναι κάτι όμορφο κάτι μοναδικό, είναι ένα αχαρτογράφητο μέρος, που δεν ξέρεις πού θα καταλήξει και τι εμπόδια θα συναντήσεις, οπότε κι η αλλαγή είναι αυτονόητο ότι θα έρθει- όχι όμως εκβιαστικά. Να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνος σου σε όλο αυτό, έχεις μια πυξίδα μαζί σου που θα σε βοηθήσει να φτάσεις εκεί που θέλεις, αρκεί να μην την επιβαρύνεις να δείχνει θερμοκρασίες όταν έχει φτιαχτεί για να σε οδηγεί στον Βορρά.