Γιατί είναι υποτιμητικός ο χαρακτηρισμός "wife material";

Wife material: Μια φράση τόσο προσβλητική, που δε θα έπρεπε να υπάρχει στο λεξιλόγιό μας κι ας μην τ’ αναγνωρίζουμε. Ο όρος “Wife material” αναφέρεται στη γυναικά που είναι η ιδανική για παντρειά, τις δουλειές του σπιτιού, την ανατροφή παιδιών κ.λπ. Πόσο υποτιμητικός είναι όμως στην πραγματικότητα αυτός ο χαρακτηρισμός όταν ακούγεται απ’ έναν άντρα, ή μια γυναικά που αναφέρεται σ’ άλλη γυναίκα;

Αρχικά ο όρος αυτός διαχωρίζει τις «γυναίκες για σπίτι» από τις υπόλοιπες. Απ’ αυτές που δουλεύουν, που δε θέλουν παιδιά, που δεν ντύνονται «σεμνά» όπως προστάζει η κοινωνία, που δεν είχαν μία μόνο σχέση σ’ όλη τη ζωή τους, που απολαμβάνουν το σ$ξ, που θέλουν καριέρα ή που απλά δε θέλουν να παντρευτούν. Ο όρος αυτός ενώ υπονομεύει έμμεσα και τις «δύο» αυτές γυναίκες, στοχεύει άμεσα και στην υποτίμηση λοιπόν της γυναίκας που δεν επιθυμεί να μπει στο καλούπι της καλής συζύγου. Ποια είναι όμως η γυναίκα για σπίτι και προς τι η σύγκριση;

Γυναίκα για σπίτι, είναι η αυτή που θα κάνει όλες τις δουλείες του σπιτιού, θα κάνει μια ντουζίνα παιδιά, δε θα δουλεύει γιατί θα πρέπει να τα μεγαλώσει, φυσικά θα είναι πάντα περιποιημένη, θα φτιάχνει δυο φαγητά για τον άντρα της και πάντα θα είναι εκεί απίκο 24/7, ακόμα κι αν είναι χώμα από την κούραση ή άρρωστη. Αν ζούσαμε στο 1960 θα λέγαμε πως όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, πρέπει οπωσδήποτε να τα έχει μια γυναίκα, για να μπορεί να βρει έναν καλό άντρα και να παντρευτεί, γιατί αλλιώς θα μείνει μόνη της και στο ράφι -μια σωστή γεροντοκόρη. Αλώστε τα σχολεία εκείνης της εποχής δίδασκαν μαγειρική και πλέξιμο, σωστά;

Και δεν ξέρω τι απ’ όλα όσα είπα είναι πιο εκνευριστικό και γελοίο, γιατί είναι από μόνο του δύσκολο να είσαι γυναίκα. Υπάρχει αυτή η άτυπη ταμπέλα του αδύναμου, του ασθενές φύλου. Που πρέπει πάντα να έχει διπλά της έναν δυνατό άντρα για να την προστατεύει, να γεννήσει το παιδί της και να ασχολείται με το νοικοκυριό της.

Κι ενώ ευτυχώς όλα αυτά σιγά-σιγά με την πάροδο του χρόνου, ξεπερνιούνται κι εξαλείφονται κάποια στερεότυπα κρατάνε γερά ακόμη. Το γυναικείο φύλο δείχνει πόσο δυνατό είναι -όσο κι ανεξάρτητο-, πως δε χρειάζεται κάποιον για προστασία, γιατί έχει μάθει να το κάνει από μόνο του. Το να ψάχνεις το κορίτσι για σπίτι, είναι σαν να θέλεις κάποια που να μην έχει γνώμη, άποψη, και δική της προσωπικότητα -κάθε γυναίκα έχει απ’ όλα αυτά. Ψάχνεις ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανθρώπου κι όχι αυτόν που θα σε κάνει να ερωτευτείς, τον αυθορμητισμό του και τον χαρακτήρα του, αλλά τις ικανότητες που μπορεί να έχει για σπίτι. Υπονοείς ότι η θέση της γυναίκας είναι ακριβώς αυτή, μέσα στο σπίτι, ανάμεσα στα παιδιά και τις αγγαρείες του σπιτιού.

Σε μια εποχή όπου οι γυναίκες προσπαθούν να υψώσουν το ανάστημα τους σε μια ανδροκρατούμενη κυρίως κοινωνία, είναι ντροπιαστικό να βάζεις αυτήν την ταμπέλα και να ξεχωρίζεις μια γυναίκα από μια άλλη. Δε νοητέ να μεγαλώνεις με το σκεπτικό να βρεις μια γυναίκα για σπίτι, και στο κάτω-κάτω ποιος ορίζει τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει; Και εν πάση περιπτώσει, γιατί να τα έχει; Δεν έχουν γεννηθεί όλοι για να γίνουν σύζυγοι, μητέρες και πατέρες -κι ούτε θέλουν. Έχουν γεννηθεί για να είναι αυτό που θέλουν κι όταν το θέλουν.

Ποιος είσαι εσύ που θα κατηγοριοποιήσεις τις γυναίκες μα βάση τη θέλησή τους ή τις ικανότητές τους; Ποια κριτήρια ακριβώς θέτεις κι άραγε προβληματίστηκες ποτέ για τον τρόπο σκέψης σου; Γιατί η καθαριότητα, η προσωπική φροντίδα, η υγιεινή, το συμμάζεμα ενός χώρου και το μαγείρεμα είναι basic life skills που χρειάζεται κάποιος για να ζει ανεξάρτητα -ασχέτως του φύλου του.

Δεν υφίσταται λογικά λοιπόν ο όρος wife material. Δεν μπορείς να φτιάξεις ένα σπίτι ή μια οικογένεια με βάση το «υλικό» του ανθρώπου, είναι πολύ ανορθόδοξη πρόταση αυτή και μόνο που τη διαβάζεις. Αν θέλεις να κάνεις μια οικογένεια και να «φτιάξεις ένα σπιτικό» θα το κάνεις χωρίς σεξιστικούς κανόνες και στερεοτυπικές αντιλήψεις. Το σπίτι μας, είναι οι άνθρωποι μας, αυτοί που αγαπάμε και κουβαλάμε πάντα μαζί μας. Όχι οι τέσσερις τοίχοι, το φαγητό που μας φτιάχνει η σύζυγος μας, οι ατελείωτες ώρες που είναι μέσα στην κουζίνα και το σιδερωμένο παντελόνι με την τσάκιση στην ντουλάπα.

Οι ταμπέλες είναι μόνο για να βρεις τον προορισμό που ψάχνεις στους δρόμους και όχι για να βρεις τον άνθρωπό σου.