«Μόνο πρόσεχε μη σε πάρουν τα χρόνια»

«Μόνο πρόσεχε μη σε πάρουν τα χρόνια». Από πότε μπορούν να με πάρουν τα χρόνια; Και αν με πάρουν, πού θα με πάνε; «Πρέπει να βρεις καλή δουλειά πριν σε πάρουν τα χρόνια, μια καλή κοπέλα/αγόρι τώρα που περνάει η μπογιά σου». «Πότε θα κάνεις οικογένεια και παιδιά; Όταν σε πάρουν τα χρόνια και είναι πια αργά;». Αρχικά ας ξεκαθαρίσουμε πως ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα, άλλωστε υπάρχουνε άπειρα παραδείγματα που διαψεύδουν στο έπακρο αυτά που λέγονται.

Ναι, είναι αλήθεια πως λίγο-πολύ όλοι έχουμε ακούσει αυτές τις ατάκες. Από μητέρες, ξαδέρφες, γιαγιάδες! Εύχομαι όμως να μην τα πούμε και εμείς στις επόμενες γενιές, γιατί όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι της κοινωνίας. Είναι μια παγίδα που μας κάνει να αναρωτιόμαστε για τον εαυτό μας, τις πράξεις μας, τις επιλογές μας. Μπορεί οι γύρω μας να έχουν βρει την κατάλληλη δουλειά, να έχουν «αποκατασταθεί», να έχουν κάνει όλα όσα έχουν ονειρευτεί κι εμείς να είμαστε ακόμη στα μισά των ονείρων μας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχουμε κάνει κάτι λάθος ή πως έχουμε αργήσει. Δεν πρέπει να γίνονται όλα γρήγορα και βιαστικά, επειδή μερικοί μας πιέζουν.

Έχουμε όλο τον χρόνο μπροστά μας να ολοκληρώσουμε τα όνειρά μας -αν και πότε δε σταματάνε, πάντα κάτι προσθέτουμε στη λίστα μας. Άλλωστε, όπως λέει και η μητέρα μου, «τα όνειρα υπάρχουν για να τα κάνουμε!». Δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα στη ζωή, είτε νωρίς, είτε πάλι αργά. Ό,τι σου αναλογεί θα γίνει. Βέβαια, πρέπει να βάλεις κι εσύ λίγο το χεράκι σου. Το μόνο που μπορώ να πω εγώ ότι έχει χρονοδιάγραμμα είναι το σχολείο. Εκεί ναι, χρειάζεται να ακολουθείς μια συντεταγμένη που θα σε βγάλει στην άκρη της πρώτης σου διαδρομής. Από εκεί και πέρα, ότι και να κάνεις είναι δικαίωμα δικό σου, δεν έχεις να δώσεις λόγο σε κανέναν εφόσον οι πράξεις σου δε θίγουν ή προσβάλουν κάποιον άλλο.

Μας έχουν βάλει την ιδέα ότι πρέπει να γίνουμε κάτι το οποίο δεν έχουμε ονειρευτεί εμείς για τους εαυτούς μας, αλλά οι γύρω μας. Να μπαίνουμε σε καλούπια για να είμαστε όπως πρέπει, αρεστοί και κοινωνικά αποδεκτοί. Κανείς δε σκέφτεται πως τα καλούπια είναι για τα αγάλματα κι όχι για τους ανθρώπους και πως εμείς πρέπει να μείνουμε ο εαυτός μας, με τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά μας

Πώς γνωρίζουν, λοιπόν, εκείνοι που τα λένε όλα αυτά, αν αυτό είναι το σωστό; Υπάρχουν γραμμένα σε κάποιο βιβλίο «οδηγός ζωής για να μη σε πάρουν τα χρόνια» και μου έχει διαφύγει; Τα δεδομένα των άλλων, δε χρειάζεται να είναι και δικά μας. Συνεπώς, είμαστε κυρίαρχοι του εαυτού μας κι έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε αυτό που μας αρέσει, όπως μας αρέσει και ας μας πήραν τα χρόνια (στο κάτω-κάτω, τα πήραμε κι εμείς). Μια παροιμία λέει πως όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος, γιατί η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και πρέπει να το διασκεδάζουμε. Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος δάσκαλος, αυτός που θα μας δείξει αν τελικά έχουμε κάνει λάθη ή σωστά. Κι αν έχουμε κάνει και τα δύο, μια φυσιολογική ζωή ζήσαμε, απ’ αυτή που ζουν όλοι.

Τα λέω, λοιπόν, για να τ’ ακούσω κι εγώ: Δε σε έχουν πάρει τα χρόνια, δε χρειάζεται να μπαίνεις σε καλούπια, δε χρειάζεται να ακούς τους γύρω σου όταν αρχίζουν και γίνονται κακεντρεχείς. Είσαι μια χαρά εδώ που βρίσκεσαι, ζήσε ελευθέρα και χωρίς δεύτερες σκέψεις, έχεις ήδη κάνει αρκετά για σένα και τους γύρω σου και έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου να κάνεις όσα θέλεις, όποτε θέλεις. Είσαι σπουδαί@ όποιος και αν είσαι, σε όποια φάση της ζωής κι αν βρίσκεσαι.