Όλες εκείνες οι φορές που αναρωτιέσαι «ποιος είμαι»

Μεγαλώνοντας αλλάζουμε, εξελισσόμαστε, ωριμάζουμε. Δε μας ενοχλούν τα ίδια πράγματα. Στην παιδική ηλικία είμαστε σαν πλαστελίνη που σμιλεύεται από τους γονείς. Οι γονείς είναι αυτοί που μας δίνουν τις βάσεις σε πολλά πράγματα, που μας μαθαίνουν να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον σεβόμαστε. Θυμάμαι τους δικούς μου να μου λένε πως «αν σέβεσαι εσένα, σέβεσαι και τους γύρω σου».

Όταν ήμασταν μικροί, δε μας ενδιέφερε ιδιαίτερα πώς θα συμπεριφερθούμε στους συνομήλικούς μας, αν αυτό που θα πούμε θα κάνει τον άλλο να νιώσει άβολα. Ακόμα, σε νεαρή ηλικία δεν απογοητευόμαστε εύκολα με τον εαυτό μας, ούτε παγώνουμε με το εγώ μας, γιατί πολύ απλά δε μας γνωρίζουμε ακόμα. Δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει απογοήτευση, δεν μπορούμε να την μεταφράσουμε, γιατί ως έννοια δεν έχει μπει στο λεξιλόγιό μας! Σαν παιδιά είχαμε την τάση να απογοητευόμαστε με πιο απλά πράγματα, επειδή δεν προλάβαμε να παίξουμε στο πάρκο, γιατί έκλεισε το παγωτοπωλείο, γιατί δε δείχνει παιδικά η τηλεόραση.

Όταν μπαίνουμε στην εφηβεία και ενώ ο χαρακτήρας μας ακόμα δημιουργείται, βγαίνει από μέσα μας σιγά-σιγά η αναρχία, η μαγκιά της ηλικίας, η πεποίθηση ότι τα ξέρουμε όλα και ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Μετά από λίγο, όμως, ξεκινάει να εμφανίζεται το αίσθημα της απογοήτευσης. Διότι δεν πέρασες στην σχολή που ήθελες, δεν πήγες διακοπές με τους φίλους σου, δε βρήκες εισιτήρια για να δεις το αγαπημένο σου συγκρότημα. Όλα σου φαίνονται μαύρα, μάταια, αισθάνεσαι πως τέλειωσε η ζωή, πως φταις εσύ για τα πάντα.

Και οι καταστάσεις συνεχίζουν να σε απογοητεύουν και σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν θα είχαν αλλάξει τα πράγματα, εφόσον έπραττες διαφορετικά. Μπορεί να είχαν αλλάξει, μπορεί και όχι -δε θα το μάθεις ποτέ αυτό-, όμως θα μάθεις να μην απογοητεύεσαι από τον εαυτό σου και να του επιτρέπεις μερικές φορές να κάνει και λάθη. Καθώς μεγαλώνουμε και αντιλαμβανόμαστε ποιοι είμαστε και τι αντίκτυπο έχει η συμπεριφορά μας στους άλλους, τα βρίσκουμε λίγο σκούρα και αναρωτιόμαστε μήπως φταίμε. Το αίσθημα της ενοχικότητας ξεπροβάλει δειλά-δειλά από το σεντούκι των δεύτερων σκέψεων του υποσυνείδητού μας. Είναι η στιγμή που αναρωτιόμαστε ποιοι είμαστε.

Ξενερώνεις -για παράδειγμα- όταν αυτός που σου αρέσει δε σου λέει να βγείτε κι ας μιλάτε ατέλειωτες ώρες σε μηνύματα. Σκέφτεσαι μήπως κάνεις κάτι λάθος εσύ, μήπως κάπου φταις. Υπάρχουν μέρες στη δουλειά που σε απογοητεύουν και σε θυμώνουν, γιατί μια ιδέα σου δεν έγινε δεκτή από τον προϊστάμενο ή γιατί έκανες λάθος στον καφέ που παρήγγειλες. Μέρες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι ποιος είσαι και τι κάνεις. Θα υπάρξουν πολλές τέτοιες στη ζωή σου -και σίγουρα υπήρξαν και στο παρελθόν-, αλλά δεν ήσουν σε θέση να το αντιληφθείς.

Είναι αποδεκτό να αναρωτιόμαστε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε. Αυτό μας κάνει να εξελισσόμαστε, να γινόμαστε καλύτεροι, να μπορούμε να βοηθάμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Όταν υπάρχουν δύσκολες καταστάσεις βγαίνει μια άμυνα που σε κάνει να αναρωτιέσαι για σένα και για τις πράξεις σου. Τότε είναι η στιγμή που πρέπει να σφίξεις τα δόντια και να πεις ένα «δεν πειράζει» στον εαυτό σου, ένα «σ’ αγαπάω», ένα «θα τα πάω καλύτερα την επόμενη φορά» και όχι να νιώθεις απογοητευμένος και θυμωμένος.

Να θυμάσαι πως όσες απογοητεύσεις κι αν έχεις αισθανθεί από τον εαυτό σου, κάτι έχεις κερδίσει, έχεις μάθει! Η ζωή απλώς συμβαίνει, με τα θετικά και τα αρνητικά της. Μην απογοητεύεσαι, αλλά συνέχισε να παλεύεις. Θέλει τόλμη να είσαι σκληρός με τον εαυτό σου, να προσπαθείς να γίνεσαι η καλύτερή σου εκδοχή. Πολλές φορές παγώνεις και δε σου αρέσεις καθόλου, είναι σαν να βγαίνεις από το σώμα σου και σε παρατηρείς, με απορία, με τρόμο. Πράγματι, αν το σκεφτείς δεν είναι λίγες οι φορές που μιλάς με σένα, χωρίς να σε ακούν οι άλλοι, που κάνεις έναν διάλογο με το εγώ σου, ρωτάς και σου απαντάει, σε συμβουλεύει.

Ο εαυτός μας είναι ο μόνος που είναι πάντα μαζί μας, ο φίλος μας, η οικογένειά μας. Πρόσεχέ τον, γιατί αυτός σε ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Να τον αγαπάς και να τον φροντίζεις. Μπορεί κάποιες φορές να μη σου αρέσεις, αλλά σε ποιον αρέσουν πάντα όλα; Όσες φορές κι αν απογοητευτείς, αναρωτηθείς, θυμώσεις με σένα, να θυμάσαι πως όλα μπορούν να διορθωθούν. Όσο είσαι σίγουρος και πιστεύεις σε εσένα, όλα θα πάνε καλύτερα!