«Τα καλύτερα έρχονται». Τι έκφραση και αυτή; Από πού έρχονται; Πόσο θα αργήσουν ακόμα; Και γιατί καλύτερα; Αυτά που ζούμε τώρα δηλαδή είναι τα χειρότερά μας; Οι άνθρωποι ταλανίζονται συχνά χωρίς πραγματικά να υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Γίνονται άπληστοι τόσο στα υλικά αγαθά, όσο και στα συναισθήματά τους. Πάντα θέλουν κάτι παραπάνω, περισσότερα πράγματα, περισσότερα συναισθήματα, περισσότερο χρόνο.
Σίγουρα το να έχεις μεγαλύτερο σπίτι, καινούργιο αυτοκίνητο, νέο κινητό, ή ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς, σε ικανοποιεί. Το θέμα όμως είναι για πόσο κρατάει αυτή η ικανοποίηση. Θα είναι ποτέ πλήρης κανείς ή θα αναζητά πάντα περισσότερα στην πορεία, γιατί έχει πειστεί πως με το να έχει πολλά, νιώθει ολοκληρωμένος;
Έχει αποδειχθεί πως τα υλικά αγαθά δε φέρνουν την ευτυχία και αν το κάνουν θα είναι προσωρινή. Σύντομα η ακόρεστη διάθεση θα επιθυμήσει το επόμενο και το επόμενο σ’ έναν φαύλο κύκλο. Το ζητούμενο είναι η ευφορία να διαρκεί περισσότερο από την απόκτηση μιας νέας συσκευής.
Εν μέρει είναι φυσιολογικό αυτό που μας συμβαίνει. Συνηγορούν και τα social media σαν ένας βασικός πομπός πληροφοριών, εμπορικών διαφημίσεων και τάσεων, που καθορίζουν όχι μόνο τη μόδα αλλά και τις συμπεριφορές μας. Εκπαιδευόμαστε στη διαρκή αναζήτηση όχι μόνο των «περισσότερων» αλλά και των «καλύτερων».
Κάπως έτσι συμπεριφερόμαστε και με τους ανθρώπους γύρω μας. Αναζητώντας συνεχώς περισσότερο χρόνο, προσοχή κι ανοχή στις συμπεριφορές μας από οικογένεια, φίλους και ταίρι, καταλήγουμε εγωιστές. Πρέπει να είμαστε κι εμείς διατεθειμένοι να δώσουμε περισσότερα. Ξεχνάμε ενίοτε ότι οι σχέσεις είναι δούναι και λαβείν ή απλώς βολευόμαστε στο ότι δε μας συμφέρει να το θυμόμαστε.
Προφανώς κι αυτές οι από μέρους μας εγωπαθείς στάσεις θα ‘χουν και συνέπειες. Όπως έχει πει ο Ινδός στοχαστής Μαχάτμα Γκάντι «Η γη παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες κάθε ανθρώπου, όχι όμως την απληστία του».
Πού βρίσκεται τελικά το ταβάνι των επιθυμιών μας; Υπάρχει όντως ταβάνι; Ή μήπως διαρκώς επιμηκύνεται κάθε που λαμβάνουμε την αγάπη, την προσφορά, το ενδιαφέρον που θέλουμε; Η απάντηση αυτή είναι βέβαια εντελώς υποκειμενική, γιατί κάθε ένας από εμάς έχει διαφορετική αντίληψη των πράγματων και διαφορετικό ταβάνι μέσα του. Όσο πιο ψηλά όμως είναι το ταβάνι μας ή ακόμα χειρότερα όσο δεν υπάρχει ταβάνι, μπορεί να μας προσθέτει μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. στην πραγματικότητα όμως κάνει το ακριβώς αντίθετο: Μας φυλακίζει και μας τρώει τη ζωή, κάνοντάς μας αιχμάλωτους των αδηφάγων επιθυμιών μας.
Ανά τους αιώνες ο άνθρωπος έχει μάθει να επιβιώνει με λίγα πράγματα και να είναι ευτυχισμένος, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι να εκτιμάς τα καθημερινά, αυτά που ήδη έχεις, αυτά που έχεις αποκτήσει με κόπο και αγώνα, τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, να προσμένεις με ενθουσιασμό, μα και με ταπεινότητα αυτά που θα έρθουν.
Αν είναι να γίνουμε κάπου όντως παθιασμένοι, ας γίνουμε απέναντι στη δικαιοσύνη, στη διεκδίκηση της αγάπης, της ισότητας των φύλων, στην ευγένεια κι όχι σε αντικείμενα, τίτλους και λεζάντες. Ίσως τότε καταλάβουμε πως το ταβάνι μέσα μας είναι ανύπαρκτο, είναι η άμυνα του εαυτού μας μπροστά στα δύσκολα, μπροστά σε αυτά που πιστεύουμε πως αν αποκτήσουμε, θα γίνουμε πιο ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι.
Πιθανότατα καθώς θ’ αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε τι προσφέρει όντως πληρότητα στην καθημερινότητά μας η απληστία να αποτελέσει για εμάς μια πραγματικά άγνωστη λέξη.
Συντάκτης: Κατερίνα Πολίτη
