Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς γιατί από μικροί θέλαμε να ταξιδεύουμε; Γιατί ήθελες με μανία να πας στη γιαγιά και στον παππού, στη θεία ή στον ξάδερφο που έμεναν σε διαφορετικό μέρος; Γιατί έκλαιγες μέρα-νύχτα να σε αφήσουν να πας κατασκήνωση με τους συμμαθητές; Γιατί ο άνθρωπος αναζητά τρόπους να ξεφύγει έστω για λίγο απ’ τη ρουτίνα του, να ξεχαστεί και να αφεθεί χωρίς να τον νοιάζει τίποτα. Το έχει ανάγκη ο νους και το σώμα, το έχει ανάγκη η ιδία του η ύπαρξη. Κι αυτό ισχύει, είτε είσαι μικρό παιδί και πας στον παππού και στη γιαγιά, είτε είσαι μεγάλος και πας διακοπές με το άλλο σου μισό ή την παρέα σου.
Έτσι κι αλλιώς, τα ταξίδια τα βιώνεις διαφορετικά σε κάθε ηλικιακή φάση. Ξεκινάνε με προετοιμασία του τι θα πάρεις μαζί, τι θα φορέσεις, με άγχος αν έχεις θυμηθεί όλα τα απαραίτητα ή αν θα τρέχεις στο τοπικό μίνι μάρκετ για οδοντόβουρτσα. Όταν είσαι μικρός, βέβαια, δε σε ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά, γιατί ξέρεις πως θα σε βοηθήσουν να φτιάξεις το σακίδιό σου. Το μόνο που σε νοιάζει είναι αν έχεις πάρει το μαγιό σου και αν εκεί που θα πας πουλάνε παγωτά. Μεγαλώνοντας, σε απασχολούν κυρίως άλλα πράγματα. Πού θα πας και με ποιους. Αν έχει κλαμπάκια πάνω στο κύμα για χορό μέχρι το πρωί και αν το δωμάτιο θα έχει κλιματιστικό.
Σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεσαι, αυτό που πραγματικά θέλεις είναι να φύγεις έστω για λίγο, να βρεθείς κάπου διαφορετικά, κάπου που θα καταφέρεις με τους ανθρώπους σου και την καλή σου διάθεση να κάνεις την εμπειρία να αξίζει. Κι όταν επιστρέφεις αμέσως μετά το ταξίδι στη δουλειά, το σώμα σου είναι παρόν, όμως η σκέψη σου απούσα. Ταξιδεύει σε μέρη που έχεις πάει, εκεί όπου έχεις περάσει αξέχαστες στιγμές.
Στα ταξίδια γνωρίζεις ανθρώπους χαρούμενους, λυπημένους, προβληματισμένους, τόσες διαφορετικές προσωπικότητες. Τα μέρη που βλέπεις σε αλλάζουν, σε βοηθάνε να γεμίσεις τις μπαταρίες σου και να βρεις τη δύναμη να γυρίσεις στην πραγματικότητά σου, ενώ με κάποιον ανεξήγητο τρόπο σε έχουν βοηθήσει να ωριμάσεις, από τότε που ήσουν παιδί και ταξίδευες με την οικογένεια, μέχρι τις πρώτες διακοπές που πήγες κάπου ως ενήλικας πλέον.
Όταν έχεις μια άσχημη μέρα, λοιπόν, να θυμάσαι και να αναπολείς τις στιγμές που πέρασες στην παράλια ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα, τότε που ο ουρανός είχε πάρει εκείνο το έντονο πορτοκαλί χρώμα του ηλιοβασιλέματος, τότε που κρατούσες το κουτάκι της μπίρας και παράλληλα άκουγες την γκρίνια της κολλητής, ότι πεινάει και αν δε φάει μέσα στο επόμενο τέταρτο, θα υπάρξει σοβαρό πρόβλημα. Να θυμάσαι, επίσης, εκείνο το τυπάκι που είδες στο απέναντι μπαράκι και σου χαμογέλασε, τις ατέλειωτες ώρες κάτω από τον ήλιο που ένιωθες πως πας να σκάσεις από τη ζεστή, αλλά εσύ εκεί, συνέχιζες να ποζάρεις με το καπέλο σου σαν κανονικό μοντέλο.
Πάρε μια βαθιά ανάσα και δώσε λίγο χρόνο να ταξιδέψει η εικόνα από το μυαλό στο υπόλοιπο σώμα, όπως θα ταξιδέψεις κι εσύ στις διακοπές που τόσο ανυπομονείς να πας. Στην τελική, μπορεί όσο διαβάζεις αυτό το κείμενο, να γελάς, και το μυαλό σου να έχει ήδη βρεθεί σε κάποιο μέρος, γιατί κατά βάθος ξέρεις πως υπάρχει εκείνο το τρελό ταξιδάκι που σε βοήθησε να αλλάξεις την οπτική σου για τον κόσμο και τους ανθρώπους, που σε ένωσε ακόμη περισσότερο με την παρέα. Τελικά, τα ταξίδια πάντα κάτι σου αφήνουν.
Ταξίδεψε όπου μπορείς, όσο θέλεις. Αν πάλι δεν μπορείς να πας τις πολυπόθητες διακοπές, μη σκας! Πήγαινε μια βόλτα με φίλους, πέρνα καλά, διασκέδασε, άσε τα άγχη στο σπίτι και πέρνα μια όμορφη και ξέγνοιαστη ημέρα. Δώσε εικόνες στο μυαλό και τροφή στο σώμα σου για να έχεις να θυμάσαι την επόμενη δύσκολη Κυριακή στη δουλειά. Γιατί τα ταξίδια δεν ξέρουν από ηλικία και φύλο, και στις νέες εμπειρίες δε χωράει μιζέρια. Τα ταξίδια είναι φως, ελπίδα, προσμονή.
Συντάκτης: Κατερίνα Πολίτη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
