Σχέσεις. Όλοι περάσαμε από μερικές. Άλλες άντεξαν κι άλλες όχι. Άλλες ευχάριστες κι άλλες λιγότερο. Άλλες γεμάτες έρωτα κι άλλες, ας πούμε, λιγάκι από συμβιβασμό. Αγνοήσαμε πως κάποιοι πληγωμένοι είναι πολύ επικίνδυνοι και πως την ώρα που προσπαθήσαμε να δέσουμε τις πληγές τους, αυτοί λίμαραν τα νύχια τους για να τα καρφώσουν πάνω μας.
Πόσους ασύμβατους ανθρώπους, λάθος επιλογές, ψεύτικους ανθρώπους κι απογοητεύσεις θα είχαμε γλυτώσει. Άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν σαν αέρας, που είναι και δεν είναι εδώ, που θέλουν να είναι παντού και στην πραγματικότητα πουθενά, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως θέλουν να φαίνονται παντού.
Σχέσεις που στηρίχθηκαν στα λόγια, στον τρόπο που φαινόταν η σχέση προς τα έξω, στο φαίνεσθαι, στην εικόνα που έχουν οι άλλοι. Ήταν μια ακόμη πλάνη, βέβαια, στην οποία είχαμε ανάγκη να πιστέψουμε ώστε να νιώσουμε καλά.
Θα είχαμε γλυτώσει πολλά αν υπήρχαν «ανθρώπινα τρέιλερ». Αρχικά η απογοήτευση θα ήταν μία απ’ τις άγνωστες, περίεργες λέξεις. Η αγαπημένη μας συνήθεια θα ήταν να πηγαίνουμε στο κοντινότερο λεξικό για να βρούμε την ετυμολογία τους.
Θα αφορούσαν επιλεγμένες σκηνές ή άλλα ενημερωτικά στοιχεία που θα έκαναν τη ζωή μας αδιαμφισβήτητα ευκολότερη. Θα είχαν δημιουργηθεί για τις φορές που οι άνθρωποι μας έπιαναν αδιάβαστους. Κι αυτό βλέπετε δεν τους είναι δύσκολο να το καταφέρουν, απ’ τα πιο μικρά στα πιο μεγάλα, απ’ τα πιο ασήμαντα στα σημαντικά. Πώς το καταφέρνουν αυτό; Είναι λες και το κάνουν επίτηδες, λες και το έχουν βάλει στοίχημα ζωής.
Πόσες ήταν οι φορές που απογοητεύτηκες και σε πόνεσε αυτό; Γιατί ήταν κάτι που γινόταν λίγο-λίγο, μέρα με τη μέρα που περνούσε. Ώσπου στο τέλος κορυφώθηκε. Κι έσκασε. Δε θα ξοδεύαμε τους εαυτούς μας σε ανούσιες δοκιμασίες όπως πολύ σωστά επαληθευόταν στο τέλος.
Δε θα μας έπαιρναν τα μυαλά μας οι ψεύτικες ανάγκες. Βέβαια όσο λιγότερα ξέρεις τόσο καλύτερα κοιμάσαι τα βράδια. Όμως δε θα σκορπιζόμασταν λίγο από εδώ και λίγο από εκεί. Πάντα λίγο μεθυσμένοι. Πάντα λίγο στον κόσμο μας. Δε θα υπήρχε πόνος στον κόσμο. Δε θα αντιδρούσαμε άσχημα στο άδικο, γιατί δε θα υπάρχει άδικο. Το σκουπίδι του ενός δε θα ήταν θησαυρός του άλλου, γιατί ο καθένας θα είχε δίπλα του αυτόν που θα του αναλογούσε. Δε θα συναντούσαμε στην πορεία μας ανθρώπους που ενώ έπρατταν με ευκολία το δύσκολο κομμάτι, το να μπουν στην καρδιά μας, κατάφεραν να γελοιοποιηθούν στα μάτια μας.
Αν υπήρχε μία λέξη που θα μπορούσε να περιγράψει πώς θα ήταν η ζωή αν υπήρχαν ανθρώπινα τρέιλερ αυτή θα ήταν «εύκολη». Μόνο τότε θα έπαυαν να την πληρώνουν για όλα οι επόμενοι. Για σένα που βγαίνεις από μια σχέση -σε βγάζουν παρά τη θέλησή σου- κι αφού έχεις περάσει με ιεροτελεστία από όλα τα προβλεπόμενα στάδια, αφού έχει παρέλθει ένα σεβαστό διάστημα, σκέφτεσαι πως είσαι έτοιμος να αφεθείς στον άλλον. Κι όταν έρχεται κάποιος να διαταράξει τη σκέψη σου, υψώνεις κάτι τοίχους μέχρι τα αστέρια. Ασυνείδητα κιόλας. Και για όλα αυτά λέμε πως υπεύθυνη είναι η άγνοια, αυτή επικαλούμαστε για τα περισσότερα από αυτά που δεν μπορέσαμε να παραδεχτούμε ή να χωνέψουμε. Έτσι πάντα στη ζωή μας υπάρχει αυτός που αμείβεται κι αυτός που την πληρώνει.
Σε έναν κόσμο με ανθρώπινα τρέιλερ θα έπαυαν να μπερδεύονται οι «ξέρω τι θέλω» με τους «τα θέλω όλα δικά μου γιατί δεν μπορώ να αποφασίσω». Είναι άδικο τα πιο ειλικρινή «σ’ αγαπώ» να τα βλέπεις να πνίγονται πίσω από δάκρυα και καταπιεσμένους εγωισμούς και τα πιο ψεύτικα «σ’αγαπώ» να βρίσκονται πίσω από χαμόγελα που σχηματίστηκαν χωρίς δισταγμό.
Να θυμάστε πως μερικές φορές η σιωπή μπορεί να είναι η καλύτερη απάντηση. Να μάθετε να ανοίγετε τα χέρια σας στην αλλαγή, αλλά προσοχή. Μην αφήσετε τις αξίες να φύγουν απ’ τις χαραμάδες.
Θα ήθελα να δω τους ανθρώπους, αν όχι σε αυτό τον κόσμο, τουλάχιστον σε κάποιο παράλληλο σύμπαν να είναι σαν μικρά μωρά. Να σε κοιτάζουν με μάτια γεμάτα απορία, περιέργεια, βλέμμα καθαρό που δεν κρύβει τίποτα. Σαν να σε ρωτούν «Ποιος είσαι; Τι θέλεις; Γιατί με κοιτάς έτσι;» περιμένοντας μια ειλικρινή απάντηση. Αφού οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει μια τέτοιου είδους ανακάλυψη ας προσπαθήσουμε ο καθένας ξεχωριστά.
Συντάκτης: Ερυφίλη Αβρά
