Για εκείνο το κούμπωμα γίνονται όλα

Το κρασί τελειώνει όπως ακριβώς κι η υπομονή μας. Η ζωή -θα έλεγε κανείς- κάποιες φορές βλέποντάς την από μακριά, μοιάζει τόσο απλή. Όταν όμως καλείσαι να μπεις με το ρόλο του ενεργού μαχητή κι έτοιμος να αναλάβεις τα ινία της προσωπικής σου ευτυχίας -ή και δυστυχίας-, τότε παύει να είναι η ίδια εύκολη ζωή που έβλεπες από απέναντι.

Τότε σταματάς να δέχεσαι το μέτριο, το σχεδόν, το παραλίγο, αυτό που φτάνει, αλλά δε σε ακουμπάει. Θέλεις το ξεκάθαρο και το ανεπιτήδευτο. Μένεις πίσω να κοιτάς το άδειο κάθισμα δίπλα σου, απλά το κοιτάς. Δεν τολμάς να το ζυγώσεις. Δε μιλάμε για ακόμη ένα περιστατικό αδυναμίας, μιλάμε για κρυμμένη δύναμη.

Στην εποχή μας οι περισσότεροι άνθρωποι  είναι μόνοι. Κι αυτό δεν είναι ένα ακόμη αρνητικό ή κόντρα στο προβλεπόμενο ή εθιμικό πρότυπο. Το να είσαι μόνος για χρόνια είναι κάτι που τους περισσότερους τους στοιχειώνει. Η μοναξιά, όμως, είναι αυτή που δε θα τους πληγώσει ποτέ. Σε αντίθεση με τους σχεδόν έρωτες και τις συμβατικές σχέσεις. Η μοναξιά κάποιους τους σκοτώνει και κάποιους τους δίνει οξυγόνο. Μα αναρωτήσου, ένιωσες ποτέ τόσο δυνατός ώστε η μοναξιά σου να είναι συνειδητή επιλογή;  Μόνο έτσι θα βρεθείς με συμπληρωμένο το κομμάτι που σου έλειπε μέχρι τώρα.

Οι λέξεις που θες να πεις ή δε θα πεις ποτέ. Οι σιωπές σου ή οι αδιάφοροι ήχοι σου, η φυγή σου κι οι παρουσίες σου είναι αυτές που θα σε οδηγήσουν στο «κούμπωμα». Όλα δικαιολογούν εκείνο το δέσιμο, εκείνο το αίσθημα ότι έφτασες σπίτι σου πια. Ο άνθρωπος που θα γίνει το σπίτι σου, το μοναδικό σπίτι που θέλεις να έχεις. Εκείνος ο άνθρωπος που μέσα του θα βρεις ενδιαφέρον αγνό που θα μυρίζει ζωντάνια κι όχι άλλα αδιάφορα δήθεν συναισθήματα. Εκεί που το μυαλό δε θα μπορεί να περιμένει την καρδιά για να υπακούσει. Οι λέξεις πολύτιμες για όσους δε μας κατάλαβαν ποτέ. Το μπουκάλι έχει φτάσει κάτω απ’ τη μέση, χρειάζεσαι ηρεμία και σιωπή.

Υ.Γ: Αφιερωμένο σε εκείνες τις ημέρες που ενώ τους είχαμε ανάγκη, προτίμησαν κάποιο άλλο ζευγάρι χέρια να τους πάρει αγκαλιά. Για τις φορές που ζήτησες συγγνώμη χωρίς να φταις. Για εκείνες τις στιγμές που δε σε ρώτησαν καν, μα σε έβαλαν στο περίμενε λέγοντάς σου πως «δεν ξέρουν τι θέλουν». Για εκείνη την αμέλεια που ονόμασες έρωτα. Όλα αυτά θα δικαιολογηθούν και θα αποκτήσουν νόημα φθάνοντας στο στόχο. Κοινά αποδεχτός στόχος είναι η πληρότητα που σου προσφέρει ο άνθρωπός σου. Μόνο τότε θα μπορείς να αναγνωρίσεις το κάθε γεγονός της ζωής σου.