Πού πάει η καλοσύνη όταν μεγαλώνουμε; Περπατάς στο δρόμο αγνοώντας αν ο άνθρωπος δίπλα σου περνάει το μεγαλύτερο δράμα στη ζωή του. Καθημερινά έρχεσαι αντιμέτωπος με πολλές από τις μορφές της αδιαφορίας και της έλλειψης της καλοσύνης. Η βία κυριαρχεί ενδοοικογενειακή, σχολική, ερωτική, επαγγελματική. Απολύσεις, οικονομική κρίση όπως και συναισθηματική κρίση και κρίση ανθρώπινων αξιών. Γιατί βία δεν είναι μόνο όταν ένα χέρι σηκώνεται για να χτυπήσει αλλά και όταν ένα χέρι δε σηκώνεται για να βοηθήσει. Διαστρεβλώνουμε κατά το δοκούν και επιλέγουμε ό,τι μας έρχεται βολικό κατά περίπτωση.
Οι άνθρωποι θυμώνουν και φωνάζουν σε μία προσπάθεια να ακουστούν. Μα δεν ξέρουν πως το παράπονό τους ακούγετε καλύτερα στη σιωπή. Μια σιωπή σχεδόν απόλυτα εκκωφαντική. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο εγκέφαλος έχει την ιδιότητα να μεταφράζει ήχους και η ψυχή να διαβάζει σιωπές. Και αυτές ακριβώς τις σιωπές τις μετατρέπει σε συναισθήματα. Και το συναίσθημα δεν κατάφερε να το κερδίσει καμία φωνή μέχρι τώρα.
Πώς λοιπόν μπορούμε να είμαστε γεμάτοι καλοσύνη όταν η ζωή μας, στην πλειοψηφία της, γεμίζει με δυσάρεστες εμπειρίες; Όταν σκεφτόμαστε πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος ξένος στάθηκε δίπλα μας όταν εμείς χρειαστήκαμε τη βοήθειά του; Αποτέλεσμα λοιπόν να μην προσφέρουμε την ανάλογη βοήθεια σε κάποιον που τη χρειάζεται εκείνη τη στιγμή. Οι καταστάσεις της καθημερινότητας είναι δύσκολες και ικανές να εξαντλήσουν τα όποια αποθέματα καλοσύνης. Γίναμε κακοπροαίρετοι από φόβο μήπως πέσουμε στο χειρότερο δείχνοντας καλοσύνη.
Είναι ανθρώπινες οι όποιες αναστολές και όχι κατακριτέες. Γίναμε πιο επιλεκτικοί όσον αφορά την ευγένειά μας. Δεν έγινε από κακία. Αποφασίσαμε να προσφέρουμε την βοήθειά μας στα πρόσωπα που ξέραμε καλύτερα, στο οικείο περιβάλλον μας και αδιαφορήσαμε για τους υπόλοιπους. Όμως ξεχάσαμε το πιο σημαντικό. Αν ο κάθε ένας από εμάς πάνω σε αυτό τον κόσμο σκεφτόταν με αυτό τον τρόπο, δε θα αργούσαμε να καταλήξουμε σε αντικοινωνικά, εγωιστικά και αγοραφοβικά όντα που το μοναδικό ανθρώπινο ενδιαφέρον τους θα περιοριζόταν στην οικογένεια και σε λίγους φίλους.
Είναι όμορφο να μπορείς να βασίζεσαι στην ευγενική καλοσύνη των ξένων. Όμως πότε ήταν η τελευταία φορά που την είδατε να υπάρχει; Ένα «ευχαριστώ» και ένα «παρακαλώ» μπορείς να τα πεις τόσο με λόγια όσο και με μια απλή πράξη καλοσύνης σε κάποια στιγμή που θα σε χρειαστεί ένας συνάνθρωπός σου. Η καλοσύνη δεν είναι πολυτέλεια όμως κατάφερε να γίνει και αυτό σε πείσμα των καιρών. Μπες για λίγο στη θέση του άλλου και αναλογίσου αν θα ήθελες να βρίσκεσαι στη δική του θέση. Μην περιμένεις ότι δε σε χρειάζεται και πήγαινε εκεί που η παρουσία σου είναι απαραίτητη.
Πάντα θα υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που αν τους προσφέρεις ένα ποτήρι νερό μες στη νύχτα εκτιμούν την κίνηση σου και εκείνοι που θα παραπονεθούν επειδή άργησες να τους το φέρεις ή δεν έφερες αυτό που ζήτησαν. Μην είστε λοιπόν αχάριστοι με τους ανθρώπους. Παρατηρήστε τις λεπτομέρειές τους. Να δίνετε βάρος και σημασία στα σιωπηλά πράγματα σε εκείνες τις πράξεις ευγενικής καλοσύνης.
Όλοι συχνά λέμε πως στα μικρά και στα μεγάλα αξίζει να βοηθάς, μα ας είμαστε ειλικρινείς. Στα καλά και στα μεγάλα όλοι θα τρέξουμε να βοηθήσουμε και το ξέρεις άλλωστε, άλλοι από περιέργεια άλλοι από συμφέρον ή μιμητισμό δεν έχει σημασία, μα στα μικρά σε αυτά που κατασπαράζουν τον άλλο, εκεί χρειάζεται να ψάξεις για να βρεις την ανθρωπιά. Εκεί ακριβώς πρόσεξε αν καταφέρεις και τη βρεις, να μην τη χάσεις.
Συντάκτης: Ερυφίλη Αβρά
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
