Με τα συνηθισμένα και καθημερινά δεν παθιάστηκε κανείς

Οι τάσεις που έχει ο καθένας από εμάς είναι αυτές που τον καθοδηγούν. Έχει να κάνει με την τάση μας αν θα επιλέξουμε τον ρόλο του θύτη, του θύματος, του ρομαντικού, του ρεαλιστή, του εγωιστή ή του διαφορετικού, αυτού που θα ξεχωρίσει απ’ το γενικό σύνολο.

Στην κοινωνία της φωτοτυπίας, στην κοινωνία που το πρωτότυπο αποτελεί είδος προς εξαφάνιση, στην εποχή που οι «κόπιες» βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, σε αντίθεση με τα πρωτότυπα. Σε αυτή την εποχή ζουν κι εκείνοι που χρειάζονται κάτι που δε θα έχουν ξαναδιαβάσει.

Αυτοί που είναι ξύπνιοι σε έναν παρανοϊκό κόσμο.  Δε θα τους δεις να συγχρονίζονται με κανέναν. Προτιμούν να προχωρούν μόνοι. Βαριούνται εύκολα.  Δεν επιλέγουν να μένουν στο ίδιο μέρος για καιρό. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν είναι από αυτούς που επενδύουν στις ανθρώπινες σχέσεις. Τα κλουβιά της εποχής, τους πέφτουν στενά.  Δεν τους μαγεύει η λάμψη τους.  Απλά σίδερα είναι, εξάλλου, όχι ασήμι!

«Ελαττωματικοί» για κάποιους, όμως  «ιδιαίτεροι» για κάποιους άλλους. Αλίμονο σε όποιον δεν μπορεί να το δει.  Σκέφτονται βρόμικα, αλλά παίζουν καθαρά. Δεν ελκύονται απ’ τα ομώνυμα. Αποδεικνύονται θανάσιμα βαρετά για τα γούστα τους.

Είναι μυστήρια πλάσματα.  Στις πράξεις τους δε θα δεις καμία συμμετρία και συνοχή.  Δεν αποτέλεσε ποτέ το φόρτε τους εξάλλου. Είναι ευτυχισμένοι γιατί δε δίνουν δεκάρα για το τι πιστεύουν οι άλλοι. Έχουν πλησιάσει το μυστικό της ευτυχίας!

Το «όχι» στα δικά τους αυτιά ακούγεται «σε προκαλώ». Τους αρέσει να προχωρούν μπροστά. Πίσω γυρνούν μόνο για να δουν πόσο μακριά έχουν πάει.  Έχουν φυλαγμένο στο στόμα πάντα ένα αντίλογο πρόχειρο. Δεν είναι αντιδραστικοί, απλά τους αρέσει να αμφισβητούν σχεδόν τα πάντα γιατί ξέρουν πως μόνο μέσα απ’ τη διαφωνία να γίνονται τα πράγματα καλύτερα.

Ενδεχομένως να ονομαστούν ως «εν δυνάμει τρελοί», εγκλωβισμένοι στην εποχή όπου το φαίνεσθαι είναι σημαντικότερο του είναι.  Εξάλλου αυτό δε συμβαίνει ούτως ή άλλως; Είμαστε τρελοί οι άνθρωποι προσπαθώντας να παίξουμε σοβαρά τους ρόλους που μας δώσανε.

Έχουν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να δείχνουν την αγάπη τους.  Οι άνθρωποι αυτοί έχουν το σύνδρομο του «τρελού έρωτα», του ασυνήθιστου. Του έρωτα που η αξία του δε φτάνει μέχρι τα λουλούδια, τα δώρα, τα ρομαντικά δείπνα. Του τρομακτικού εκείνου που γεννιέται μόλις πέσει το πρώτο φως της νύχτας. Εκείνου που τους κάνει να μπαίνουν τα μεσάνυχτα στο αυτοκίνητο και να παίρνουν τους δρόμους.  Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προορισμό. Τον μεταμεσονύχτιων μηνυμάτων.  Του απόλυτα αυταρχικού.  Του «ατόφιου» κι  «εκτονωτικού». Αυτού που κατακλύζει κάθε κύτταρο του κορμιού και λυτρώνει.

Είναι αυτοί που κάπου ανάμεσα στα γέλια θα δώσουν και το τέλος της σχέσης. Αποδεσμεύουν τους εαυτούς τους από ψευδαισθήσεις. Μισούν τις αναβολές.  Οι αναβολές, τις περισσότερες φορές είναι ένα κόλπο του μυαλού για να φορτώσεις στο χρόνο όσα δεν αποφασίζεις να αντιμετωπίσεις. Βρίσκονται και λένε το επίσημο «τέλος» μία φορά. Και είναι ξεκάθαρα μία η φορά.  Στους έρωτές τους δεν υπάρχει καλό τέλος, μιας και δεν τους ενδιαφέρει η κατάληξη, αλλά η ιστορία.

Το δικό τους ασυμβίβαστο είναι πολύ για να χωρέσει στα λίγα «θέλω» των άλλων. Στην κοινωνία των κλειδωμένων καρδιών, του ανταγωνισμού είναι αμετανόητα διαφορετικοί. Δε μετανιώνουν ακόμη κι όταν μένουν μόνοι.

Τα διεστραμμένα μυαλά, τις αλλόκοτες καρδιές, τους εκούσια σχεδόν κατεστραμμένους.  Αυτούς ν’ αγαπάτε.  Αυτοί αξίζουν.  Τους ατόφιους ανθρώπους.  Τα συνηθισμένα, τα καθημερινά ποτέ κανείς δεν τα ζήλεψε. Γι’ αυτό λοιπόν ερωτοτροπείτε με την τρέλα ή το διαφορετικό -ονομάστε το όπως θέλετε.