Μπορούμε να ταιριάξουμε εκεί που δεν ανήκουμε πραγματικά;

Έχεις αισθανθεί ότι έχεις ταιριάξει με κάποιον όμως την ίδια στιγμή δεν ένιωσες πως ανήκεις εκεί; Μπορούμε να ταιριάξουμε κάπου όπου δεν ανήκουμε πραγματικά; Λοιπόν, κάθε ένας από εμάς μπορεί να ταιριάξει πολύ εύκολα με κάποιον που έχει τις ίδιες συνήθειες, ιδανικά, όνειρα, φιλοδοξίες, ύφος κτλ. Μπορούμε εύκολα να ταιριάξουμε με έναν άνθρωπο ο οποίος  νοιάζεται «εμάς» και σκέφτεται πολλές φορές «για εμάς» πριν από εμάς δείχνοντας σε κάθε ευκαιρία την αγάπη του.

Το να είσαι με κάποιον που σε αγαπά δεν είναι μια δύσκολη και αφόρητη κατάσταση. Αντιθέτως είναι ευλογία. Ειδικά όταν αυτός που σε αγαπά είναι δίπλα σου και στα καλά αλλά και στα κακά. Μην ξεχνάς όμως πως σε επέλεξε και δεν τον διάλεξες. Δε χρειάστηκε να ψάξεις την παρουσία του γιατί ήξερες ότι θα ήταν δίπλα σου έτσι και αλλιώς.

Δεν ήταν το δεδομένο σου γιατί ήξερες πως όλα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή. Αυτό όμως που δε θα άλλαζε ήταν το ενδιαφέρον του για εσένα. Τι γίνεται όμως όταν ο ένας από τους δύο νιώθει πως περισσεύει; Όταν νιώθει την αγκαλιά του, παρ’ όλη την αγάπη και την αφοσίωση, άδεια; Σαν να μην έχει καταφέρει να την αγγίξει τόσο καιρό.

Όταν αισθάνεσαι ότι η αγκαλιά του άλλου δεν είναι το μέρος εκείνο που νιώθεις ότι συμπληρώνει το κάθε σου κομμάτι, δε νιώθεις άνετα σε εκείνη τη θέση. Και δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθεις ασφυκτικό το ενδιαφέρον του, όταν κάποιος έδινε τον εαυτό του καθημερινά σε εσένα και εσύ κοιτούσες το κινητό σου κάθε πέντε λεπτά αποζητώντας μήνυμα ή σημάδι κάποιου άλλου.

Τότε έχεις βρει το ασφαλές λιμάνι αλλά ταυτόχρονα ρίχνεις μια ματιά στης βαρκούλες δίπλα μπας και βρεις αυτήν που θα σε ταξιδέψει. Βλέπετε, οι άνθρωποι μπορεί να έχουμε την πολυτέλεια να διαλέγουμε τον άνθρωπο που θα έχουμε δίπλα μας, όμως δε διαλέγουμε με τον ίδιο τρόπο και εκείνον που θα ερωτευθούμε.

Όλοι έχουμε στο μυαλό μας κάποια χαρακτηριστικά που θέλουμε να διαθέτει ο σύντροφος μας και βάση εκείνων επιλέγουμε και ταιριάζουμε μέσα στις σχέσεις. Πολλές φορές όμως δεν ανήκουμε σε αυτές γιατί δεν ανήκε το μυαλό εκεί που ήταν το σώμα μας. Σίγουρα ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να ταιριάξει με όποιον θέλει αν προσπαθήσει να μαζέψει τα λόγια του, τις πράξεις του, το ύφος του, τα όνειρά του, τις φιλοδοξίες του. Δηλαδή να κόψει και ράψει πάνω στα δικά τους μέτρα ώστε να καταφέρει μια μέρα να ταιριάξει. Όμως δε θα καταφέρει να είναι ο εαυτός του. Θα γίνει μια φωτοτυπία του συντρόφου του. Και αυτό δεν είναι πολύ ενθαρρυντικό για την προσωπικότητά του.

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να δίνουμε τεράστια αξία σε ό,τι δεν μπορεί να γίνει δικό μας. Ένας μακρινός στόχος που είναι δύσκολος να επιτευχθεί αυτομάτως αξίζει στα μάτια μας πολύ περισσότερο, γι’ αυτό συνήθως λέμε πως «άλλος σου μιλάει, άλλον θέλεις και άλλος σε θέλει». Κανένας συγχρονισμός.

Επιπλέον τα συναισθήματά μας έχουν την τάση να αλλάζουν από τις προθέσεις που είχε ο άλλος για εμάς.  Για παράδειγμα όταν καταλαβαίνουμε ότι αρέσουμε σε κάποιον αλλάζει αυτόματα και ο τρόπος με τον οποίο βλέπαμε μέχρι τώρα το πρόσωπο αυτό. Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε μήπως αρέσει και σε εμάς. Είναι σαν να φυτεύει την ιδέα αυτή μέσα στο μυαλό μας ο άλλος και αρχίζουμε να παρατηρούμε διαφορετικά.

Όταν όμως αναπτύσσουμε συνειδητά τα συναισθήματα μας για κάποιον όλα είναι διαφορετικά και η αβεβαιότητα εξαφανίζεται από το παιχνίδι.

Όλα γίνονται πιο αγνά και πιο δυνατά.