Να μάθεις να φεύγεις από έρωτες που δε σε γεμίζουν

Καλώς ήρθες αϋπνία. Όχι, δε θα φύγεις ανεκμετάλλευτη σήμερα. Λένε πως είσαι η τιμωρία του μυαλού για τις σκέψεις που αποφεύγουμε να κάνουμε την υπόλοιπη μέρα. Υπάρχουν άνθρωποι που σε φοβούνται. Ξέρεις είναι από τις φορές που παρατηρείς τον εαυτό σου σαν θεατής. Αποκτάς μια διαφορετική οπτική για τα πράγματα. Αρχίζεις να σκέφτεσαι. Ξέρεις σε βοηθά κι η θέα που είναι καλύτερη απ’ αυτή τη θέση. Πιάνεις τον εαυτό σου ν’ αλλάζει κι αυτή τη φορά επειδή το θέλεις κι όχι επειδή σου το έχει επιβάλει κάποιος. Σου είναι ξεκάθαρο πλέον πως προσπάθησες τόσο καιρό να ξετυλίξεις ένα κουβάρι που ήταν δεμένο για χρόνια.

Πώς ήταν δυνατόν να τα καταφέρεις; Και φυσικά ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται όταν δεν υπάρχει καμία θέληση απ’ την απέναντι πλευρά. Μοιάζει σαν να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Το αποτέλεσμα είναι ευδιάκριτο και μωβ. Μόνο το δικό σου κεφάλι κατάφερε ν’ ανοίξει. Κατέβασες τις άμυνές σου, επιτρέποντάς τους να εισέλθουν στο βασίλειό σου. Δεν ήρθαν σαν καλεσμένοι. Αντιθέτως. Φόρεσαν την πανοπλία του κατακτητή, κρατώντας ξίφος, μπήκαν και λεηλάτησαν τα πάντα. Δείχνοντας μηδενικό σεβασμό. Πίστεψαν για καιρό πως κυριαρχούσαν οι ίδιοι αγνοώντας πως το βασίλειο είχε Βασίλισσα. Εξωστράκισέ τους μία κι έξω και γίνε και πάλι κυρίαρχος του εαυτού σου.

Το να μην έχεις αυτό που θέλεις είναι άσχημο, όμως είναι χειρότερο να μην το έχεις ενώ σε θέλει κι αυτό. Είναι προτιμότερο να χάσεις κάτι που αγαπάς όταν δεν σε αγαπά, παρά να χάνεις τον εαυτό σου κάθε μέρα προσπαθώντας να αγαπηθείς από εκείνο το «κάτι»! Πλήγωσαν λέγοντας πως δεν υπάρχει χώρος στην καρδιά τους, ενώ απ’ την πίσω πόρτα έμπαζαν λαό.

Είναι δύσκολο ν’ αγκαλιάζει κανείς τη λάθος ψυχή. Κι ακόμη πιο δύσκολο ν’ αγαπάς κάποιον που αγαπάει κάποιον άλλον. Εκτός αν ξέρετε πως ανήκετε ο ένας στον άλλο κι απλώς η κακούργα η ζωή δε σας έχει επιτρέψει να συγχρονιστείτε.

Μάθε, φίλε μου, πως δεν την αγαπάς. Απλώς δεν ήθελες να είσαι μόνος σου. Σε έκανε να νιώθεις καλύτερα με την αξιολύπητη ζωή σου, αλλά δεν την αγαπούσες αυτήν την ψυχή. Πάψε να λερώνεσαι με άσκοπους συναισθηματισμούς. Την προσβάλλεις με τα λόγια σου την αγάπη, τη λερώνεις. Μάθε πως η φυγή της δεν έτυχε, την πέτυχες. Με το μοναδικό σου ταλέντο. Το να παραιτηθεί κανείς δεν αποτελεί το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Οι πράξεις σου ήταν αυτές που την ανάγκασαν να το κάνει. Διευκόλυναν το έργο σου κατά κάποιον τρόπο.

Σειρά σου να φύγεις. Και να τους μάθεις πώς πραγματικά φεύγουν! Καλού-κακού ενημέρωσέ τον πως το δείγμα θυμού που ξέμεινε κάτω-κάτω κάπου μέσα σου, δεν ευθύνεται για το γεγονός ότι δεν ένιωσε κάτι όπως εσύ, αντιθέτως επειδή έκανε πως ένιωσε αυτό το κάτι. Εντόπισε τη διαφορά.

Ίσως ξεχάσεις σήμερα τα καλά λόγια που είπες σε κάποιον. Όμως ο αποδέκτης να ξέρεις τα θυμάται. Και μπορεί να τα αναπολεί όλη του τη ζωή. Παρ’ όλα αυτά κατάφερε να κάνει το λίγο ελάχιστο για να τον περιγράψει. Μπορούσες να ξεφύγεις, παραδέξου το. Όμως δεν το έκανες. Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι. Υπάρχουν φορές που διαλέγουμε εσκεμμένα τον πόνο, το λες και μαζοχισμό.

Είναι πολύ επικίνδυνο όμως να σκοντάφτεις και να τρως τα μούτρα σου σε κάθε τελεία που δεν έβαλες, όταν έπρεπε. Είναι αναγκαίο να μπει αυτή η τελεία επιτέλους. Κάποια μέρα θα πάψουν να σας απασχολούν ερωτήσεις κι ερωτηματικά. Γιατί κάποιοι είναι τόσο προβλέψιμοι που όταν σε απογοητεύουν δεν απογοητεύεσαι. Επιβεβαιώνεσαι.

Το μόνο που έχουν να σου προσφέρουν είναι μια πολυχρησιμοποιημένη σάρκα, προβαρισμένους οργασμούς και ξεχαρβαλωμένα συναισθήματα. Δεν υπάρχει κάτι να σας λείψει απ’ αυτούς μιας και δεν είχατε τίποτα. Αν πέτυχες να ξεγελάσεις κάποιον, δε σημαίνει ότι ήταν χαζός. Απλώς σημαίνει ότι σε εμπιστευόταν περισσότερο απ’ όσο άξιζες.

Να παριστάνεις και καμιά φορά το χαζό. Σου δίνει την ευκαιρία να δεις μέχρι πού έχουν σκοπό να το φτάσουν οι «έξυπνοι». Δεν υπάρχει χώρος στα όνειρά σου γι’ αυτούς που δεν μπόρεσαν ν’ αντέξουν την πραγματικότητά σου!

Συναισθηματικός εμετός, θες να τα βγάλεις όλα από μέσα σου, συναισθήματα, σκέψεις, λάθη, άγχος, μίσος, ζήλια, θυμό, απόρριψη.

Οι πεταλούδες είναι αυτές που γδέρνουν το στομάχι μέχρι να τις σκοτώσεις και να ησυχάσεις. Κάποτε έρχεται η ώρα που πρέπει να φύγεις, ακόμη κι αν δεν έχεις πού να πας! Όσο καλός ηθοποιός κι αν είσαι, πάντα πέφτει η αυλαία της παράστασης. Τα φώτα σβήνουν, ο κόσμος φεύγει. Φεύγουμε κι εμείς. Σαν κακοανεβασμένη παράσταση η σχέση αυτή. Ίσως να χρειαζόταν περισσότερη πρόβα. Ποιος ξέρει. Θέατρο ήταν λοιπόν. Δεν ήταν έρωτας.

Τώρα βγες να υποκλιθείς για το ρόλο στο κοινό σου. Σε εμένα!