Όσοι ταλαιπωρούνται από κρίσεις πανικού

Πανικός και φόβος. Δύο συναισθήματα που μιλάνε στο μυαλό εκείνου που βιώνει κρίσεις πανικού. Ο φόβος που νιώθει εκείνη την στιγμή έχει την λειτουργία της «κόκκινης σημαίας» μέσα στο μυαλό του, που του φωνάζει πως πρέπει να κάνει αμέσως κάτι να αλλάξει άμεσα αυτή την κατάσταση ώστε να νιώσει ασφαλής. Είναι μια ψυχοσωματική διαταραχή που αναπτύσσεται όσο περνάει ο καιρός στερώντας ποιότητα ζωής από αυτόν που τη βιώνει.

Η ρίζα της βρίσκεται συνήθως στα παιδικά χρόνια. Σε καταπιεσμένα συναισθήματα που δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να βγουν προς τα έξω. Δεν παθαίνει κάποιος μια κρίση από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι ένας σορός χρόνων ώσπου μια μέρα σκορπίζεται και δε μένει πίσω τίποτα το ίδιο. Αρχικά να πω, πως δεν είναι τρελοί όσοι παθαίνουν κρίσεις πανικού. Δεν είναι μια μορφή τρέλας και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν τρελοί τα άτομα που τις παθαίνουν.

Είναι ένα προειδοποιητικό μήνυμα του οργανισμού που λέει «πρόσεξέ με, η σχέση μας δεν είναι πολύ καλή». Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι από όσοι μπορεί να φαντάζεστε που βιώνουν καθημερινά τουλάχιστον κρίσεις πανικού. Μπορεί να σας φανεί υπερβολικό ή και τρομαχτικό αλλά μπορούν να βιώσουν και δεκαπέντε κρίσεις την ημέρα. Να ξέρετε πως όταν κάποιος βιώνει μια κρίση θέλει να είναι μόνος του. Αν τύχει να πάθει μπροστά σε κόσμο καλό θα είναι να απομονωθεί, ώστε να νιώσει ασφάλεια.

Η ταχυκαρδία, το σφίξιμο στο στομάχι, αυτό που λέμε κόμπος, η αίσθηση ότι χάνετε η γη κάτω από τα πόδια, πόνος στο στήθος, παραισθήσεις πόνου, μούδιασμα και αίσθημα ζάλης, δύσπνοια, ίδρωτας, απώλεια ελέγχου, ρίγος και απώλεια αέρα είναι μερικά από τα συμπτώματα μια κρίσης. Εμφανίζονται αιφνίδια τουλάχιστον τέσσερα από αυτά και μέσα σε λίγα λεπτά κορυφώνονται. Μιλάμε για ένα φαύλο κύκλο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν διαφέρουν από κάποιον που θα δεις στον δρόμο ή από την κοπέλα που θα σε εξυπηρετήσει στην τράπεζα ή από τον μπάρμαν που θα σου βάλει το ποτό σου. Δε διαφέρουν σε τίποτα από εσένα.

Και κάπου εδώ βρίσκεται κρυμμένο και το μυστικό. Δηλαδή το κλειδί στην όλη υπόθεση είναι να μπορέσουν να βγαίνουν από το σπίτι τους. Η παγίδα έγκειται αποκλειστικά στο φόβο. Τι θα γίνει αν πάθουν μια κρίση μπροστά σε κόσμο.  Γνωρίζοντας το κοινωνικό περιβάλλον του «ασθενή», το λόγο που παθαίνει ο φίλος, συγγενής του μια κρίση απευθείας μπορεί να του δώσει την ευκαιρία να αποφύγει πολλές από αυτές. Για παράδειγμα πρέπει να ξέρουν οι υπόλοιποι κάτω από ποια συγκεκριμένα ερεθίσματα βιώνει μια κρίση πανικού ο άλλος.

Tο πολύ κουλ και το γεγονός ότι δεν έχουν εξωτερικεύσει αυτό που τους στρέσαρε στο παρελθόν είναι μέρος του προβλήματος, έχοντας την τάση να εκλογικεύουν τα πάντα μην επιτρέποντας να νιώσουν συναισθήματα ώσπου μια μέρα την απόφαση για εκείνους την πήρε ο οργανισμός από μόνος του. Δε βοηθάει κανέναν εκείνη την στιγμή να ακούσει «έλα, όλα είναι στο μυαλό σου». Είναι το χειρότερο που μπορεί να πει κάποιος στον άλλο.

Το περίεργο αυτό παιχνίδι του μυαλού που σωματοποιεί τον πόνο, ο άνθρωπος με κρίσεις πανικού τις παντρεύεται και μαθαίνει να ζει με αυτές στο μέλλον. Έχοντας τη βοήθεια των γύρω του θα βιώνει όλο και λιγότερες. Ώσπου μια μέρα δε θα διαχειρίζονται οι κρίσεις εκείνον αλλά αυτός εκείνες.