Όταν δεν είμαι καλά μπαίνω στο προφίλ σου

Ωραία, πήγε έντεκα, τι να γράψω; Ότι μου λείπεις; Ότι ήσουν δηλαδή τόσο καιρό παρών και ότι τώρα απουσιάζεις; Αφού ποτέ δεν ήσουν εδώ, εγώ ήθελα να είσαι. Και αυτό που καταφέρνω είναι να σε  βρίσκω για λίγο και να σε χάνω μετά από λίγο. Και όμως εγώ από αυτό το λίγο είχα δημιουργήσει προσδοκίες για περισσότερο από το λίγο σου. Το λίγο κατάφερε να γίνει καθόλου. Και κατάλληλο για να σε περιγράψει. Τι να κάνεις άραγε τώρα; Πού είσαι; Με ποιους κάνεις παρέα; Μένεις στο ίδιο σπίτι; Ή άλλαξες;

Νυστάζω. Όμως, δε θα κοιμηθώ. Η αλήθεια είναι ότι την κρύβω μια διαστροφή στο κεφαλάκι μου. Πάντα επιλέγω να τεντώνω τα σκοινιά και να ακροβατώ πάνω τους, δείχνοντας  αδιαφορία για τις συνέπειες. Δεν ξέρω αν θα αποδειχθεί καλό ή τελικά θανάσιμα καταστροφικό. Η πτώση δε με τρομάζει.

Έρχονται στιγμές που δεν αντέχω τον εαυτό μου, εκείνες τις στιγμές επιλέγω να σε δω. Βλέπω πως είσαι online. Παρατηρώ το πράσινο φως στη δεξιά στήλη. Καλώς ήρθα στον μικρόκοσμο σου. Έχει και τα καλά της η τεχνολογία. Μπαίνω λοιπόν στο προφίλ σου. Την προσωπική σου ζωή με μια πρόχειρη ματιά την προσδιορίζω γύρω στο μηδέν. Δε θα καταπιέσω το χαμόγελο που ετοιμάζεται να πεταχτεί από μέσα μου.

Τρομοκρατία πλέον έχω ονομάσει το ζουμ της κάμερας στο πρόσωπό σου. Και βλέποντάς σε σκέφτομαι πως κάποτε ήσουν περισσότερα, έχασες την «περισσοτερότητα» σου. Παρατηρώ πως η προκλητικότητα κάνει πάρτι σε αυτό το προφίλ. Έχεις ομολογουμένως αρχίσει να κάνεις σοβαρά βήματα προόδου προσπαθώντας να δείξεις την ανυπαρξία σου. Και να φανταστείς πως είσαι το ίδιο άτομο που κάποτε θαύμαζα.

Επιστρέφοντας στο προφίλ σου διαπιστώνω πως δε νιώθω τίποτα. Είχε εξαφανιστεί ο θυμός από την πρώτη κιόλας φορά που πληκτρολόγησα το  όνομά σου χωρίς να τρέμει το χέρι μου. Έχει εξαφανιστεί ο πόνος που με έπιανε στο στομάχι μόλις έλεγα το όνομά σου. Και τώρα σκέφτομαι τις φορές που έβλεπα τον εαυτό μου να πέφτει στο κενό για χάρη σου. Επισκέπτεται συχνά αυτή η εικόνα το μυαλό μου.

Δεν μπορώ να αγνοήσω πως υπάρχουν και χειρότερα. Εσύ για παράδειγμα βλέποντάς σε να κλαίγεσαι. Εσύ για μένα είσαι το χειρότερο. Πολύ θόρυβος για το τίποτα. Άλλωστε οι άδειοι τενεκέδες είναι αυτοί που κάνουν τον περισσότερο θόρυβο. Συγνώμη. Το λιγότερο που θα έπρεπε να είχες μάθει για μένα είναι πως, αν υπάρχει ένα πράγμα που δεν αντέχω, αυτό είναι οι κλαψιάρηδες άνθρωποι. Δεν τους αντέχω. Δεν τους θέλω γύρω μου. Δεν πιστεύω στους μονολόγους γκρίνιας και δράματος που αραδιάζουν, ζητιανεύοντας λίγη προσοχή.

Ίσως φταίει που έχω μάθει τα προβλήματα να τα αντιμετωπίζω ακριβώς όπως έρχονται. Με αξιοπρέπεια. Εγώ και ο εαυτός μου. Έχω ξεμπερδέψει με τις ψευδαισθήσεις σου. Μη βιαστείς να βάλεις μπροστά κανένα σατανικό σχέδιο. Αν και θα γελούσα πολύ. Δε θα δουλέψει τίποτα αγάπη μου. Χάσαμε εδώ και καιρό. Απλώς δεν το ήξερε κανένας από τους δυο μας. Όταν έπαψαν τα τραγούδια να θυμίζουν εσένα, δε μου προκάλεσε την παραμικρή αντίδραση. Φαντάσου!

Έπαψα να έχω ανάγκη τα χάδια σου. Δεν τα θυμάμαι καν. Δε θέλω την προσοχή σου. Δε μου λείπουν οι βόλτες μας. Τα φιλιά σου, τα αστεία σου. Το  ζευγάρι που κάναμε. Πλέον αηδιάζω με τα γλοιώδη κοπλιμέντα σου. Η γκάμα των πρώην σχέσεων έχει μεγάλη ποικιλία. Άλλες προσπαθείς να τις  καταπιέσεις σε ένα σεντούκι στα βάθη του μυαλού σου. Άλλες σε μια ντουλάπα επιλέγοντας να αφήσεις μια μικρή χαραμάδα ώστε να μπαίνει αέρας γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή.

Στη δικιά μας όμως περίπτωση κάποιος αρνείται να χωθεί μέσα στο σεντούκι. Έχεις καταλήξει σε φάντασμα παλιάς αγάπης. Όμως μάθε πως δε με αγριεύεις πλέον. Σε κλείδωσα σε ένα συρτάρι της συνείδησης που δε χρησιμοποιώ ποτέ. Κράτησα ανοιχτό μόνο το ένστικτο της αυτοπροστασίας. Και μάθε πως το κέντρο ελέγχου ανήκει αποκλειστικά σε μένα. Και είναι καινούριο. Μυρίζει «καινουργίλα». Αγαπώ αυτή την αίσθηση που μου προκαλεί. Αυτή η μυρωδιά μου υπόσχεται νέα πράγματα, καινούργια. Μπορεί να είσαι ο άνθρωπος που πάντα θα ψάχνω στο πλήθος, αλλά πλέον να ξέρεις πως θα ελπίζω να μη σε δω.

Και αυτό γιατί κάποτε μόνο εγώ ενδιαφερόμουν αν είσαι καλά ή όχι. Μόνο εγώ σε περίμενα να έρθεις να σε δω. Μόνο εγώ έβλεπα φωτογραφίες μας και έκλαιγα. Εσύ τίποτα. Και αυτό το τίποτα έγινες τώρα για μένα. Όταν μάθεις τι πραγματικά είσαι θα απογοητευτείς. Να ξέρεις πως πλέον βλέπω φωτογραφίες σου και νιώθω καλύτερα, βλέποντας πως υπάρχουν και χειρότερα.

Σκέφτηκα πως ο χρόνος δε γυρίζει πίσω, αλλά εμείς σε εκείνον. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε. Που έμεινα πίσω και έβλεπα το παρελθόν πίσω από μια οθόνη. Και αδιαφορούσα για το παρόν μου. Δε σ’ αγαπώ. Και νιώθω καλά. Δε χρωστάω την ευτυχία μου σε κανέναν. Ούτε καν στην ίδια τη ζωή. Δεν κοιτάω πίσω. Μισώ τα πισωγυρίσματα γιατί κοιτάζοντας πίσω δεν μπορώ ταυτόχρονα να κοιτάξω και μπροστά. Και δεν έχω καμία όρεξη να σκοντάφτω και να φάω τα μούτρα μου.

Υ.Σ  Δεν αξίζεις να μάθεις ούτε ότι σε ξεπέρασα.