Στις σιωπές κρύβονται οι καλύτεροι διάλογοι

Πόσες φορές χαμογέλασες ενώ έπρεπε να τα καταστρέψεις όλα; Πόσες φορές διάλεξες τη σιωπή; Πόσες φορές πήγες σε μια αγκαλιά επειδή νόμιζες πως σε είχε ανάγκη; Πόσοι σε ρώτησαν τι έχεις από πραγματικό ενδιαφέρον; Πόσοι ήταν εκείνοι οι άνθρωποι που μιμήθηκαν τη δική σου σιωπή κι έφυγαν ακολουθώντας το παράδειγμά σου;

Στέκεσαι κι αναρωτιέσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που μίλησες σε κάποιον κι απάντησες στις ερωτήσεις του. Πότε ήταν η τελευταία φορά που μίλησες για εκείνα που επέλεξες ο ίδιος να κρατήσεις για σένα από φόβο μήπως παρεξηγηθείς. Τα σκέφτεσαι τώρα και σε κάνουν να θέλεις να φύγεις μήπως και καταφέρεις να απαλλαχθείς από τη θέση που πιάνουν μέσα στο κεφάλι σου. Μέχρι τώρα όποτε τους έβλεπες να σου μιλούν, άλλαζες το βλέμμα σου ή χαμογελούσες ευγενικά θέλοντας να αποφύγεις κάποια απάντηση που σου επέβαλαν με τον τρόπο τους.

Σου έκαναν ερωτήσεις. Ζήτησαν διευκρινήσεις και λεπτομέρειες. Δημιούργησαν το κατάλληλο κλίμα για συζητήσεις που εν τέλει δεν κατάφεραν να γίνουν. Προτίμησες να κάτσεις κάπου κοντά τους για να τους παρατηρείς. Τους βλέπεις σαν να παρακολουθείς κάποια παρουσίαση, σαν βουβός παρατηρητής χωρίς να σηκώνεις το χέρι σου κάνοντάς τους κάποια ερώτηση. Τους άφηνες να μιλούν ενώ εσύ δείχνεις πως συμφωνείς ξεγελώντας και καθησυχάζοντας.

Αλίμονο αν θα έπρεπε να αναλύουμε τα πάντα στους άλλους. Μερικές φορές αρκούν δύο, εσύ και ο εαυτός σου. Χρειάζεται θάρρος για να μείνεις εσύ κι ο εαυτός σου. Είναι κάτι που τους λείπει γι’ αυτό και θέλουν να τα ξέρουν όλα. Γι’ αυτό και ζητούν αποδείξεις κι εγγυήσεις.. Αν βρεθεί κάποιος που θα έχει πραγματικά ατόφιο ενδιαφέρον για εσένα καλό θα ήταν να δείξει προσοχή στα όρια γιατί είναι πολύ λεπτά για να χαθεί η μαγεία.

Σε μια κουλτούρα που η κοινωνικότητα κάνει άσκοπο θόρυβο χωρίς να έχει κάτι ουσιαστικό να πει, υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που αποτελούν τη μόνη δύναμη σε ένα κόσμο που δε σταματά να μιλάει. Είναι ίσως περισσότερο θαρραλέοι παρά εγωιστές, που έχουν βρει τη δύναμη που χρειάζεται για να το διαχειριστούν.

Να μάθετε να διαβάζετε τις σιωπές. Είναι λέξεις που έχουν χάσει τον δρόμο ή που έχουν επιτρέψει οι ίδιες να χαθούν. Πλέον δε συναντάμε συχνά ανθρώπους που να μπορούν να  δώσουν στις σιωπές τη χαμένη τους μορφή. Χρειαζόμαστε εκείνους που θα ξεχωρίσουν τα προβαρισμένα λόγια από εκείνα τα ειλικρινά που θα ζωγραφίζονται στα βλέμματα. Ενδεχομένως να πρόκειται για μια ακόμη γονιδιακή πληροφορία που έχει την τάση να μας καθοδηγεί ώστε να επιβάλουμε και να ζητάμε διαλόγους και συνεχόμενες αναλύσεις απ’ τον άλλο.

Κι αν δε μιλάμε είναι είτε γιατί δεν το κάναμε ποτέ -άρα δεν έχουμε μάθει έτσι- είτε γιατί δε μας ρώτησε κανείς δείχνοντας πραγματικό ενδιαφέρον για την απάντησή μας. Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε τον άλλο πριν μιλήσει, προσπαθήστε να διαβάσετε τα μάτια του μήπως το καταφέρετε κάποια μέρα. Βρείτε το χαμένο σας θάρρος, σταματήσετε τις ερωτήσεις κι αρχίστε να ερμηνεύετε τα χαμένα νοήματα που υπάρχουν πίσω απ’ τις σιωπές, τις λέξεις που έφευγαν τόσο καιρό περιμένοντας εσάς να τις ανακαλύψετε.

Δε χρειάζεται πάντα σχέδιο. Μόνοι μας δημιουργούμε πλέγματα και μπερδεύουμε τους εαυτούς μας με ερωτήσεις. Κάποιες φορές μέσα στις σιωπές κρύβονται οι μεγαλύτεροι διάλογοι.