Τι τη θέλαμε την ενηλικίωση;

Τελειώνουν οι διακοπές, γέμισαν οι μπαταρίες του κάθε ένα ξεχωριστά και είμαστε πλέον σε έτοιμη διάθεση να γυρίσουμε στη δουλειά και στις υποχρεώσεις και να πέσουμε σε κατάθλιψη ανανεωμένοι πλέον. Είναι η εποχή του χρόνου που οι υποψήφιοι φοιτητές θα πάνε στις πόλεις που πέρασαν ώστε να αρχίσουν την αναζήτηση κατοικίας. Για κάποιους η εποχή αυτή σηματοδοτεί την έναρξη της φοιτητικής τους ζωής. Της ανεξαρτησίας τους και της ελευθερίας τους.

Η ενηλικίωση συνδέεται όμως και με ευθύνες και υποχρεώσεις. Φτάνοντας στην ενήλικη ζωή, λαμβάνεις αυτόματα το φορτίο του περιορισμού, αυτή τη φορά όμως όχι από τους γονείς αλλά από την πραγματικότητα και το υποσυνείδητό σου.

Δεν είσαι πλέον το ίδιο ελεύθερος όπως όταν ήσουν μικρός. Τώρα ο χρόνος σου είναι περιορισμένος και συγκεκριμένος. Μπορεί να μην έχεις τη μαμά σου να σου λέει να φας ή να πιεις όλο το γάλα σου και να σε μαλώνει που γύρισες αργά, όμως έχεις τη δουλειά σου, το πρωινό ξύπνημα και το τρέξιμο όλης της ημέρας.

Οι ανάγκες σου έχουν γίνει κατά κάποιο τρόπο πιο ρεαλιστικές. Αναγκάστηκες να γίνεις σοβαροφανής πλέον, να μιλάς και να δουλεύεις με ανθρώπους που δε συμπαθείς και που μικρότερος δε θα τους μιλούσες καν. Αρχίζει η ζωή να σε πηγαίνει αλλού, αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα πιο σοβαρά και πιο σχολαστικά.

Η δουλειά σου κατά πάσα πιθανότητα δεν ανταποκρίνεται στα όνειρα των παιδικών σου χρόνων ή ακόμη είναι πολύ πιθανόν να μην πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο. Και ίσως η μικρότερη εκδοχή του εαυτού σου να στέκεται αυτή τη στιγμή σε μια γωνιά και να σου κουνάει το κεφάλι με επικριτικό ύφος. Δε θα σε ενοχλεί όμως και τόσο πολύ αυτό. Ξέρεις γιατί; Γιατί το ενδιαφέρον σου πλέον στέκεται περισσότερο στα παιδιά και στην οικογένειά σου παρά σε εσένα.

Μεγαλώνοντας έριχνες και από λίγο εγωισμό. Τα χρόνια περνούσαν κι εσύ άφηνες και λίγο από αυτόν να πέσει κάτω και μετά τον προσπερνούσες. Το έκανε η αγάπη σου για τον σύντροφο και την οικογένειά σου. Και έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες με την πάροδο των χρόνων, μα πώς θα γινόταν να μην άλλαζαν. Όλα έχουν αλλάξει. Ακόμη και η εμφάνισή σου, αλλά και η ματιά με την οποία βλέπεις τους ανθρώπους.

Έχεις βάλει κανόνες και περιοριστικά μέτρα στους άλλους. Μόνο η αγάπη σου για τον άνθρωπό σου και τα παιδιά σου δεν έχει μέτρο. Όλοι οι υπόλοιποι ζυγίζονται καλά πριν διαβούν οποιαδήποτε πόρτα σου. Έχεις καταφέρει να τους ξεχωρίζεις τους ανθρώπους. Υπάρχουν φορές όμως που θα έδινες τα πάντα για να μπορούσε να γυρίσει ο χρόνος λίγο ή πολύ πίσω. Εξαρτάται από το πόσο νέος θα ήθελες να γίνεις. Εγώ θα ήθελα να γυρνούσα για μια μέρα πίσω στα μαθητικά χρόνια.

Και εννοώ τα χρόνια του δημοτικού εκεί γύρω στα 10. Εκεί που το μοναδικό μου πρόβλημα θα ήταν αν δε μάθαινα σωστά την ορθογραφία ή αν δεν έβαζα φόρμα, ξεχνώντας πολλές φορές πως έχω γυμναστική την επόμενη ώρα. Τότε που αυτά τα προβλήματα έμοιαζαν τεράστια, ασήκωτα πολλές φορές στα παιδικά μου μάτια. Και τώρα τα σκέφτομαι και μου λείπουν. Μου λείπει η αθωότητα και η μυρωδιά τους.

Πρέπει να μεγαλώσεις για να καταλάβεις την αξία εκείνων των χρόνων. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες καλύτερα όμως να σταματήσω κάπου εδώ μιας και έχω ένα σορό πράγματα που πρέπει να κάνω.