Τι θέλεις να γίνεις τώρα που μεγάλωσες;

Η σωστή διατύπωση της ερώτησης είναι «τι θέλεις να γίνεις όταν θα μεγαλώσεις», αλλά πότε ακολούθησες το δρόμο προς το σωστό για να το κάνεις τώρα; Επομένως, κάθισε αναπαυτικά και συλλογίσου τι ακριβώς θέλεις να κάνεις τώρα που μεγάλωσες.

Όταν ήσουν μικρό παιδί και πήγαινες σχολείο, η δασκάλα σου ουκ ολίγες φορές σε είχε ρωτήσει τι θέλεις να γίνεις όταν θα μεγαλώσεις, και εσύ απαντούσες με στόμφο και καμάρι ότι θα γίνεις σούπερ ήρωας (φανταχτερές στολές και κορμιά φιδίσια) ή πριγκίπισσα (αραλίκι όλη μέρα στο παλάτι).

Και μέσα σου, ήσουν πεπεισμένος ότι αυτό ήταν το πεπρωμένο σου, ήξερες ότι αυτό ήταν το όνειρό σου, να γίνεις ή ένας δυνατός πλην τίμιος ανήρ ή μια όμορφη λιλιπούτεια κορασίδα. Φυσικά, υπήρχε και μια μικρή μερίδα παιδιών, οι οποίοι ήθελαν να γίνουν αστυνομικοί, γιατροί, ή ακόμα και δάσκαλοι.

Έλα, παραδέξου ότι τους κορόιδευες. Δεν είναι κακό, όλοι το κάνουν! Και όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο άρχισες να αντιλαμβάνεσαι ότι το όνειρο σου ήταν απλώς ένα ακόμα όνειρο. Η πραγματικότητα σε ξύπνησε απότομα, και έπρεπε να αρχίσεις να βλέπεις τη ζωή με άλλα μάτια. Δεν υπάρχουν πριγκίπισσες (συγγνώμη κορίτσια, στις λίγες εξαιρέσεις είναι η νεογέννητη πριγκίπισσα της Αγγλίας), και δεν είναι και τόσο εύκολο τελικά να γίνεις σούπερ ήρωας.

Άσε που αν έλεγες στο Γυμνάσιο ότι ήθελες να γίνει πριγκίπισσα ή σούπερ ήρωας, θα σε έπαιρναν με τις πέτρες. Εντάξει, ο σούπερ ήρωας πάει και έρχεται διότι είμαστε βουτηγμένοι μέσα στην αμερικάνικη βιομηχανία παραγωγής ταινιών, η οποία μας τους πλασάρει ως τους πιο καυτούς και σέξι άντρες. Η πριγκίπισσα όμως δεν σώζεται με τίποτα. Καλύτερα να μην σου ξεφύγει πουθενά, ούτε κατά λάθος.

Κι όμως, περνούσαν τα χρόνια, οι πιέσεις αυξάνονταν, οι προτεραιότητες έπαιρναν σάρκα και οστά κι εσύ έπρεπε να δεις τι θα κάνεις στη ζωή σου, γιατί έτσι πρέπει. Οι σούπερ ήρωες αντικαταστήθηκαν από γιατρούς, δικηγόρους, αστυνομικούς, και αθλητές, ενώ οι πριγκίπισσες από καθηγήτριες, δασκάλες, δημοσιογράφους, μαίες και πάει λέγοντας. Βέβαια, υπάρχει και η άλλη πλευρά, που συμπεριλαμβάνει επαγγέλματα όπως τα μοντέλα, τους παρουσιαστές στην τηλεόραση, τις χορεύτριες σε νυχτερινά μαγαζιά ή τους DJ.

Αν ρωτούσες ένα αγόρι ηλικίας 15 ετών να σου εξηγήσει για ποιο λόγο επέλεξε κάποιο από τα παραπάνω επαγγέλματα, ξέρεις τι θα σου έλεγε; Ότι μόνο αυτά φέρνουν λεφτά. Θα σου έλεγε πως το όνειρό του είναι να βγάλει πολλά λεφτά, να έχει πανάκριβα αυτοκίνητα και να κυκλοφορεί με τις πιο ωραίες γυναίκες.

Αν ρωτούσες ένα κορίτσι να σου πει για ποιο λόγο θα γινόταν χορεύτρια σε νυχτερινά κέντρα, θα σου απαντούσε ότι της αρέσει ο χορός, ότι η νύχτα έχει καλά λεφτά και ωραία αγόρια. Η νύχτα έχει όντως καλά λεφτά και πολύ ωραία αγόρια, όμως το δεύτερο δεν είναι δικαιολογία. Δουλειά ψάχνεις, όχι παντρειές.

Και με αυτές τις υπέροχες φιλοσοφίες περί ζωής περνάνε τα χρόνια και φτάνεις στο Λύκειο. Στο Λύκειο λοιπόν, αλλάζει ο άνθρωπος. «Τι θα κάνεις ρε όταν τελειώσεις;» ρωτάνε όλοι μεταξύ τους, και οι απαντήσεις περιλαμβάνουν μια και μόνο φράση «Δεν έχω ιδέα!». Κατά κύριο λόγο, εκεί στην εφηβεία, οι ορμόνες χτυπάνε κόκκινο και αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα λίγο πιο καλλιτεχνικά, λίγο πιο ρομαντικά, λίγο πιο ευαίσθητα. Κάνεις, με λίγα λόγια, μια μίνι επανάσταση.

Δηλαδή αυξάνονται οι τραγουδιστές, οι συγγραφείς, οι ποιητές, οι ζωγράφοι, οι χορευτές και ό,τι πιο εκφραστικό επάγγελμα μπορείς να φανταστείς. Μέχρι που έρχονται οι καταραμένες οι Πανελλήνιες εξετάσεις, και σε εκείνη την περίπτωση είσαι αναγκασμένος να περάσεις σε μια σχολή, γιατί έτσι είπε η μαμά και ο μπαμπάς, να την βγάλεις μέσα στο όριο φοίτησης και με καλό βαθμό (η φοιτητική σταθερά δεν περνιέται για βαθμός από τους γονείς), και μετά σαν καλό παιδί να βγεις στην ανεργία.

Και όλο αυτό γιατί; Γιατί είσαι στη χώρα που αντί για ανθρώπους, παράγει μηχανές. Αναίσθητες μηχανές παραγωγής. Δεν είναι το παν μόνο τα λεφτά, και όταν το συνειδητοποιείς είναι πλέον αργά. Θα φτάσεις σε κάποια ηλικία, ένας πτυχιούχος/ διπλωματούχους  και όλους τους τίτλους σε «ούχος» και θα αναρωτιέσαι αν πραγματικά αυτό που κάνεις σου αρέσει. Και μετά θα έρθουν στο μυαλό σου ερωτήσεις, που θα σε πιέζουν για απαντήσεις.

Ερωτήσεις του τύπου, αν ότι σπούδασες το έκανες επειδή σου άρεσε ή επειδή σε πίεσαν να πάρεις ένα πτυχίο, αν είσαι ευτυχισμένος με τη ζωή που κάνεις, αν θα ήταν καλύτερα να γινόσουν μπασκετμπολίστας (επειδή όταν ήσουν μικρός ήσουν αστέρι), ή συγγραφέας (επειδή τρελαίνεσαι με τη μυρωδιά των καινούργιων τετραδίων και βιβλίων), και αν τώρα είναι αργά για να εκπληρώσεις τα όνειρα που είχες στο Λύκειο. Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι.

Πόσοι άνθρωποι δεν έχουν παρατήσει τα πάντα για έναν έρωτα, ή για ένα ταξίδι, ή ακόμα και για να φύγουν εθελοντές στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, επειδή σηκώθηκαν ένα πρωί και συνειδητοποίησαν πως η ζωή που έχουν δεν την έχουν φτιάξει οι ίδιοι, αλλά κάποιοι άλλοι για αυτούς.

Επειδή συνειδητοποίησαν πως είναι δυστυχισμένοι σε μια ζωή χωρίς συναίσθημα, χωρίς παρορμητικότητα, εκφραστικότητα. Επειδή συνειδητοποίησαν πως έχουν ακόμα την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Οι επιλογές που κάνει ο καθένας καθορίζουν και το ποιος είναι. Πρέπει λοιπόν να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, να δεις τι πραγματικά σου αρέσει να κάνεις στη ζωή σου, και κάν’ το. Κυνήγησέ το.

Δικιά σου είναι η ζωή και ό,τι επιλέξεις να ξέρεις ότι θα σου βγει σε καλό, αρκεί να το αγαπάς, και να το πιστεύεις.

Επομένως, τι θέλεις να γίνεις τώρα που μεγάλωσες;