Δεν υπάρχει το τέλειο άλλο μας μισό

Απόψεις γύρω από τον κλάδο του έρωτα υπάρχουν πολλές. Τόσες πολλές που ανάθεμα την ώρα που τον πιάσαμε στα χέρια μας και τον αναλύσαμε. Τι τα θέλαμε τα παραπανίσια; Καλά δεν ήμασταν με τα λίγα και καλά που γνωρίζαμε; Προφανώς και δεν ήμασταν καλά, η αχορταγία μας χτύπησε κόκκινο και αν δεν αναλύαμε τον έρωτα με μικροσκόπιο εργαστηρίου δε θα ησυχάζαμε.

Με τα πολλά καταλήξαμε σε θεωρίες, γνωμικά και τόμους ολόκληρους να στολίζουν τις βιβλιοθήκες μας, γεμίσαμε τα ράφια με κάθε λογής άσχετη πληροφορία και αφήσαμε το μέσα μας άδειο. Τόση πληροφόρηση είχαμε να δούμε από το κεντρικό δελτίο των οκτώ με την παρουσιάστρια να χάνεται ανάμεσα σε χαρτούρες με τα σημαντικότερα των ειδήσεων και το auto cue να προβάλει παράλληλα το βασικό κείμενο με την ελπίδα να βγει κάποια στιγμή μια άκρη. Η ελπίδα είπαν, πεθαίνει τελευταία, ποντάραμε σε τούτη την θετική πληροφορία και έκτοτε αναμένουμε το τελικό πόρισμα.

Αντί αυτού του πορίσματος όμως, μας πέταξαν ένα «ψάξε να βρεις το άλλο σου μισό» και μας παράτησαν στο έλεος του Θεού. Πολύ της μόδας αυτό με το άλλο μισό τώρα τελευταία. Αυτή την κουβέντα είπε η μόδα κι έπειτα ξεψύχησε, ευτυχώς πριν την ελπίδα. Η τελευταία έμεινε να μας κρατάει συντροφιά μέχρι να ανέβει στο σανίδι κάποια άλλη μόδα, μια άλλη τάση, που ίσως να μας βολεύει περισσότερο γιατί αυτό με την αναζήτηση του έτερον ήμισυ δε μας ταίριαξε ιδιαίτερα.  Για να είμαστε ακριβείς, όχι απλώς δε μας ταίριαξε, στην πραγματικότητα απέχει χιλιόμετρα από αυτό που θέλαμε να ακούσουμε.

Προς πληροφόρηση μας, απλώς και μόνο για να επιβεβαιώσουμε την άποψη πως η μόδα κάνει κύκλους, θα τονίσουμε πως το παραμύθι με το «τέλειο άλλο μισό» τραβάει από τα χρόνια του Πλάτωνα. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν αναλύσει τούτη την ουτοπική θεωρία σε ένα μακροσκελές κείμενο που με σημερινά δεδομένα το ονομάζουμε «Συμπόσιο του Πλάτωνα» και θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας φιλοσοφίας.

Ο Πλάτωνας λοιπόν, σε έναν από τους περίφημους Σωκρατικούς διαλόγους του μιλά «Περί έρωτος» και παρουσιάζει τον άνθρωπο σε μία πρώιμη μορφή του, πολλά χρόνια πίσω, να αποτελεί μία σφαιρική οντότητα με δύο κεφάλια, τέσσερα άκρα και δύο γεννητικά όργανα. Τούτο το ον, πανίσχυρο και ιδιαιτέρως ανθεκτικό, τρόμαξε τους Ολύμπιους θεούς και κατόπιν πολύωρων συζητήσεων ο Δίας αποφάσισε να το χωρίσει στη μέση με τη ρίψη κεραυνού. Τα δύο μέρη ονομάστηκαν «ημίτομα» και διασκορπίστηκαν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Έκτοτε το ανθρώπινο γένος, θέσει χωρισμένο σε δύο μέρη, αναζητά εκείνο το κομμάτι, εκείνο το ημίτομο που θα του ξαναχαρίσει το ολόκληρο. Ο πόθος για τούτη την ολοκλήρωση και η αναζήτηση για το τέλειο άλλο μισό ονομάστηκε έρωτας.

Βέβαια, αν λάβουμε υπόψιν μας πως τούτη η θεωρία αποτελεί περισσότερο μία μεταφορική παρουσίαση του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος υποτάσσεται στα δεσμά του έρωτα και αναζητεί μετά μανίας το αίσθημα του ολόκληρου, δεν είναι προσιτό να το πάρουμε εκατό τις εκατό κυριολεκτικά, εκτός και αν έχουμε βάλει σκοπό της ύπαρξής μας να δυστυχήσουμε. Η θεωρία του Πλάτωνα χαρίζει περισσότερο μία ρομαντική πλευρά στην όλη ιστορία παρά μία ρεαλιστική προσέγγιση που είναι άξια προσοχής. Τελικά, υπάρχει αυτό το τέλειο άλλο μισό, ή πολλά μισά που τείνουν να εφαρμόζουν στο περίπου;

Η αναζήτηση για ένα ημίτομο το οποίο θα εφάπτεται με απόλυτη ακρίβεια στις φθαρμένες μας πλευρές, ενσαρκώνει μία διαδικασία που είναι καταδικασμένη να χαρακτηρίζεται από μία διαρκή απογοήτευση. Η προσπάθεια να ταιριάξουμε ολοκληρωτικά, να βιώσουμε εκείνη την ταύτιση την ανακουφιστική με την ελπίδα να χαρίσουμε στον άνθρωπό μας τον τίτλο του άλλου μας μισού, προσεγγίζει περισσότερο τα όρια μιας πρώιμης μοναχικής ζωής. Τίποτα δε μας κάνει, τίποτα δεν αντικατοπτρίζει τον εαυτό μας, το άλλο μας μισό δεν έκανε τον κόπο να ξεκουνηθεί ακόμα από τη θέση του και το πιθανότερο είναι πως βρισκόμαστε σε λάθος παραμύθι. Φαινόμαστε αχάριστοι, ανικανοποίητοι και «σιγά ρε κοπελιά, τον πρίγκιπα περιμένεις;».

Η πίστη στην εύρεση του άλλου μας μισού είναι κάτι ανάλογο με την πίστη σε εκείνον τον χοντρό παππούλη που κατεβαίνει από τις καμινάδες μας χωρίς να φρακάρει και φεύγει αφήνοντας χρωματιστά πακέτα κάτω από το δέντρο-τι εννοείς δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης;-. Δίνει μια ρομαντική χροιά σε μία άκρως γειωμένη κοσμοθεωρία που στιγματίστηκε από τον κακόβουλο ρεαλισμό του σύγχρονου ανθρώπου, αφήνοντας παράλληλα ένα παραπάνω κίνητρο να σηκωθείς το πρωί των Χριστουγέννων με λίγο καλύτερη διάθεση. Ή θα βρεις το μπούγιο με τα δώρα ή τον έρωτα της ζωής σου να στρογγυλοκάθεται και να σε χαιρετά. Θεμιτά είναι και τα δύο, απλώς κάποια στιγμή ανακαλύπτεις πως τα δώρα τα άφησε κρυφά η μάνα σου πριν προλάβεις να ξυπνήσεις, ο έρωτας της ζωής σου δεν είναι τόσο το άλλο σου μισό όσο νόμιζες και από το σημείο αυτό αρχίζεις να αξιολογείς καλύτερα μερικά πράγματα.

Το άλλο σου μισό -αφού επιμένεις να χρησιμοποιείς τον παραπάνω χαρακτηρισμό- είναι εκείνο το πρόσωπο που εκτός από μερικά σταθερά χαρακτηριστικά που σε γοητεύουν σε έναν άνθρωπο, θα σε κάνει να χαίρεσαι και να απολαμβάνεις κάθε μέρα που θα περνάς μαζί του.  Είναι εκείνο το πρόσωπο που δε θα χρειαστεί να κάνεις τον απολογισμό στο τέλος της ημέρας μετρώντας τα κουσούρια και τα στραβά του και να αναρωτιέσαι τι στα κομμάτια κάνεις μαζί του. Αν ντε και καλά πρέπει να δεχτούμε πως κάπου στον πλανήτη υπάρχει το τέλειο ταίριασμα, ο τέλειος συνδυασμός, τουλάχιστον ας είναι εκείνο το κομμάτι που δε θα συμπληρώνει το μισό μας αλλά που θα ενισχύει το ολόκληρό μας.