Ο άνθρωπός σου στα μάτια σου πάντα θα είναι ομορφότερος απ' όλους

Στον έρωτα όλοι ζητάμε επιβεβαίωση, την έχουμε ανάγκη, τη χρειαζόμαστε κι ας κάνουμε τους υπεράνω. Είναι στη φύση μας να αποζητάμε την ασφάλεια, να ξέρουμε πως ο άνθρωπός μας δεν έχει μάτια παρά μόνο για τα κάλλη μας. Προσπαθούμε, κοπιάζουμε να εντυπωσιάζουμε καθημερινά, να μην αφήσουμε ουδέποτε τη μαγεία να χαθεί, να μείνει να μας συντροφεύει, να μείνει εδώ φυλακισμένη και να κρατήσουμε το ενδιαφέρον ανέπαφο, ζωηρό, ακριβώς σαν εκείνη την πρώτη φορά. Είναι μεγάλο θέμα να θυμάσαι εκείνο το πρώτο βλέμμα που σου κίνησε το ενδιαφέρον κι ακόμη μεγαλύτερο είναι να διατηρείς στη μνήμη σου εκείνο το κάτι που σε έκανε να πέσεις με τα μούτρα χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, χωρίς την παραμικρή ενοχή.

Κάπου-κάπου, εκεί που η ρουτίνα κοντεύει να γίνει το δεύτερο όνομα της σχέσης, είναι σωτήριο ν’ αναπολείς εκείνα τα «γιατί» που κάνουν τον άλλο μοναδικό. Θυμήσου γιατί ερωτεύτηκες, ξανασκέψου το λόγο που επέλεξες αυτόν κι όχι κάποιον άλλο. Είναι εντυπωσιακό πως μια γύρα σε μέρες περασμένες μπορεί να δώσει ανάσα σε κάτι που καθημερινά δέχεται τη φθορά της καθημερινότητας.

Με μια ματιά, ολίγον τι πιο προσεκτική, εκεί που η καρδούλα σου θα αρχίσει να ανεβάζει σφυγμούς και τα ασυνείδητα χαμόγελα θα κοσμούν το πρόσωπό σου, όσο χάνεσαι σε γεγονότα του παρελθόντος, στρέψε το ενδιαφέρον σου στην εικόνα του συντρόφου σου. Φέρε μπροστά σου την κορμοστασιά, το βλέμμα, τις κινήσεις και το χαμόγελό του. Ζωντάνεψε με το μυαλό σου τη φωνή του και νιώσε το άγγιγμά του. Και τώρα, που έχεις την εικόνα του μπρος στα μάτια σου, κάνε μια σύγκριση με εκείνη την πρώτη σας φορά, με εκείνη την πρώτη σας επαφή και βρες τις διαφορές.

Είναι όμορφος. Στην πραγματικότητα είναι ο πιο όμορφος άνθρωπος στον κόσμο. Και δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Είναι ομορφότερος απ’ όσο τον θυμάσαι, σχεδόν ασύγκριτος με εκείνον που γνώρισες. Όσο κι αν παλεύεις να βρεις τι άλλαξε, με όση δύναμη κι αν φέρεις νοητά μπροστά σου την εικόνα του τότε και του τώρα, παρά το γεγονός πως είναι ολότελα διαφορετικές και ταυτοχρόνως τόσο όμοιες, την απάντηση για το τι άλλαξε μόνο μέσα σου μπορείς να την εντοπίσεις. Τις περισσότερες φορές είναι φως φανάρι, βγάζει μάτι, άλλες πάλι χρειάζεται μια ενδοσκόπηση λίγο μεγαλύτερη. Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα δε διαφέρει όποια μέθοδο κι αν ακολουθήσεις. Ερωτεύτηκες.

Είχαμε ξανακούσει τη φράση «ο έρωτας είναι τυφλός», αλλά μόνο τώρα είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πλήρως τη σημασία του. Δε χρειάζεται να συνοδεύεσαι από μοντέλο για να θεωρείς όμορφο το ταίρι σου. Δεν είναι ανάγκη να μαγεύει με την παρουσία του κόσμο και κοσμάκη για να θεωρείς πως είναι γέννημα θρέμμα του παραδείσου. Τόσα χρόνια που πάσχιζες να ορίσεις το ωραίο, τόσες ώρες που σπατάλησες για ν’ αντιληφθείς τι είναι όμορφο και τι όχι, σε κράτησαν μακριά από μια ομορφιά που τα μάτια σου δεν είχαν μάθει να βλέπουν.

Τώρα που τον παρατηρείς καλύτερα, τα μάτια του έχουν ένα χρώμα απίστευτα γλυκό, το χαμόγελό του είναι ικανό να φωτίσει μια άχαρη και μουντή μέρα σου και μία του αγκαλιά ισοδυναμεί με δέκα χαρμόσυνα γεγονότα απανωτά. Δε χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, ούτε ν’ αναρωτιέσαι. Δεν άλλαξε η όρασή σου, βλέπεις απλώς τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία. Αναμεσίς στην πραγματικότητα και το μέσα σου ήρθε και στάθηκε το ερωτικό φίλτρο και διαφοροποίησε όλα όσα αρχικά πίστευες. Δεν τον αγαπάς γιατί είναι ωραίος, είναι ωραίος επειδή τον αγαπάς.

Όσο φίλοι και γνωστοί στολίζουν τον άνθρωπό σου με κοσμητικά επίθετα χαρακτηρίζοντας τον ανώριμο, εγωιστή, τελειομανή ή παρτάκια, τα δικά σου αυτιά δεν αναγνωρίζουν κάτι περισσότερο από τις λέξεις «αγαπάω» κι «ομορφιά». Ακόμα και δίκιο να ‘χουν, ακόμα κι αν μπορούν να εντοπίσουν τα κουσούρια του ευκολότερα απ’ ό,τι εσύ, πώς να τους εξηγήσεις πως στα δικά σου μάτια είναι τέλειος;

Πώς να τους δώσεις να καταλάβουν; Στην τελική, πώς να εξηγήσεις τον τρόπο που τον βλέπεις; Μακάρι να είχαν τα μάτια σου να δουν πώς φαίνεται, να αντικρίσουν έστω και για λίγο τη χαριτωμενιά πίσω απ’ τα πείσματα και τις γκρίνιες, τη γλύκα κάθε φορά που δείχνει πως ζηλεύει, την ομορφιά πίσω απ’ τα μάτια του ερωτευμένου.

Ακόμα και τις φορές που σε φτάνει στα όριά σου και κάνει το νευρικό σου σύστημα να βαράει κόκκινο, μια γλυκιά κουβέντα του και λίγα χάδια για ομαλή συμφιλίωση σε κάνουν να ξεχνάς το λόγο που θύμωσες μαζί του, τη στιγμή που, υπό άλλες συνθήκες, θα ρήμαζες το σύμπαν. Τη στιγμή που, αν ήταν κάποιος άλλος στη θέση του, δε θα σήκωνες κουβέντα και θα έκανες μια θεαματική έξοδο με το κεφάλι σου ψηλά χωρίς περίπτωση να κάτσεις να το συζητήσεις, εσύ όχι απλώς μένεις, αλλά μετά από λίγη ώρα ίσως και να μπεις στη διαδικασία να τον δικαιολογήσεις. Δεν είσαι αφελής, ερωτευμένος είσαι και φαίνεται.

Όπως και να ‘χει, όσα ελαττώματα κι αν κουβαλάει, όσες παραξενιές κι αν διαθέτει, μπρος στο μεγαλείο της τελειότητας που τον περιβάλλει, αυτά δεν έχουν να πουν τίποτα. Ο άνθρωπος σου, όσο ατελής φαντάζει στα μάτια των άλλων, άλλο τόσο υπέροχος φαίνεται στα δικά σου κι αν πρέπει να τον περιγράψεις σε τρίτους, την τελευταία οπτική θα δώσεις. Όχι επειδή οφείλουμε να παινεύουμε το σπίτι μας, μην τυχόν πέσει και μας πλακώσει, αλλά γιατί σ’ αυτό το σπίτι νιώθουμε ασφάλεια, μια θαλπωρή απερίγραπτη, μια κατάσταση ονειρεμένη. Επειδή είναι ο άνθρωπος ο δικός σου, επειδή είναι το σπίτι σου.