Περαστικά στους νέους που θέλουν να συμβιβάζονται

Γεννηθήκαμε, πήγαμε σχολείο, τα ακούσαμε για τους βαθμούς που είχαν πάρει τον κατήφορο, φάγαμε και μερικές, έτσι για τον παραδειγματισμό που υπήρξαμε ατίθασα πιτσιρίκια και κατόπιν μας ανακοίνωσαν πως ώρα είναι να σοβαρευτούμε. Με το δάχτυλο τεντωμένο και το ύφος του μέγα φιλοσόφου έβγαλαν λόγους και λόγους προκειμένου να εξηγήσουν πως θα γίνουμε καλοί μαθητές, καλοί φοιτητές, καλοί πολίτες και αργότερα να μείνουμε στην ιστορία ως οι καλοί άνθρωποι. Και σίγουρα δεν εννοούσαν να κοπείς με τρία στο μάθημα.

Ώρα να μάθουμε πως στην ιστορία δε θα μείνουμε ποτέ. Ποτέ δε θα στήσουν μνημείο για την πάρτη μας, ούτε θα μας τιμήσουν με επιθανάτιους λόγους όταν φύγουμε από αυτόν τον κόσμο. Ουδέποτε θα θυμούνται γενιές και γενιές το όνομά σου και ούτε θα ανατριχιάζουν στο άκουσμά του. Τουλάχιστον όχι όσο κάθεσαι και αγναντεύεις τη ζωή να περνά από μπροστά σου λες και περιμένεις κάποια επόμενη για να πάρεις μπρος και να ξεκουνηθείς από τη θέση σου. Όχι όσο παρακολουθείς τους άλλους να προχωρούν, να πορεύονται προς το μέλλον και εσύ να μένεις ασάλευτος όσο σου γνέφουν.

Καλές οι υποδείξεις από τους γονείς και τους δασκάλους, δε λέω. Φάνηκαν χρήσιμες όταν δεν ήξερες που παν τα τέσσερα και αναρωτιόσουν με τις μέρες τι θα απογίνεις. Σου έδωσαν συμβουλές και προσπάθησαν να σε βάλουν σε ένα δρόμο τονίζοντας συνεχώς πως μόνο στρωμένος με ροδοπέταλα δεν είναι. «Επί ασπαλάθων θα βαδίσεις» λέγανε και δεν τα βγάζανε από το κεφάλι τους. Όλα αυτά υπήρξαν σωτήρια όσο βρισκόσουν υπό τη στέγη της οικογενειακής θαλπωρής και η ταυτότητά σου δεν έλεγε να μετονομαστεί σε «είμαι άνω των δεκαοκτώ».

Και όταν πια, σωστός ενήλικας κανονικά και με το νόμο, πέρασες την πύλη της ωριμότητας και της ανεξαρτητοποίησης, αντί να κάνεις ένα βήμα μπρος, έκανες δέκα πίσω. Τρόμαξες με την απότομη αλλαγή ε; Φοβήθηκες να φορτωθείς τις ευθύνες. Από το πουθενά βρέθηκες να καλείσαι να διαλέξεις και η απάντηση ξαφνικά έγινε κάπως δυσκολότερη στο «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Ξαφνικά μεγάλωσες και τώρα σε πιέζουν να αποφασίσεις, δεν είσαι πιτσιρίκι πια, δε δικαιούσαι να αποφύγεις την ερώτηση και φυσικά το να γίνεις πριγκίπισσα και αστροναύτης δε βρίσκονται στη γκάμα των επιλογών. Όσο γλυκό και χαριτωμένο ήταν στα πέντε σου χρόνια, στα δεκαεννιά και στα είκοσι φαντάζει βουνό.

Μπρος, λοιπόν, σε αυτό το βουνό από «πρέπει» και «είναι σωστό». Μία είναι η συμβουλή που πραγματικά χρειάζεσαι: μη συμβιβαστείς με τίποτα. Ευχόμαστε περαστικά στους νέους που θέλουν να συμβιβάζονται. Ευχόμαστε καλή ανάρρωση στους νέους που επαναπαύονται στις μετριότητες και στα εύκολα και ελπίζουν σε ένα αύριο άοσμο, άγευστο και χλιαρό. Δεν είναι η ηλικία σου για να συμβιβαστείς, δεν είναι η ώρα σου να αποδεχτείς την πραγματικότητα. Η ώρα σου είναι να την αλλάξεις.

Και για να αποφύγουμε παρεξηγήσεις, συμβιβασμό εννοούμε να παραιτηθείς και να αποφασίσεις πως λίγη σημασία έχει αν θα κυνηγήσεις τους στόχους και τα όνειρά σου. Πες το ρομαντικό αλλά ο ρομαντισμός για τους νέους φτιάχτηκε. Ρομαντικό είναι να κοπιάσεις με το όνειρο για οδηγό, ρομαντικό είναι να παλέψεις για ό,τι αγαπάς, ρομαντικό είναι να πλάσεις τη ζωή που θες και όχι τη ζωή που θέλουν. Για σένα γεννήθηκε ο ρομαντισμός και μέσα από εσένα ευελπιστεί να συνεχίσει να ζει. Αλίμονο σε μας άπαξ και θεωρήσουμε τον ρομαντισμό έννοια τετριμμένη, πασέ και ξεπερασμένη. Καμία εποχή δεν τον αρνήθηκε, καμία δεν τον απαξίωσε και κάποιο λόγο θα είχαν.

Ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία δεν είναι υποχρεωτικό να πεθάνεις για να θεωρείσαι νεκρός. Μια υποχώρηση σε ό,τι σε κρατά ενεργό αρκεί και περισσεύει για να υπογράψεις ανεπιστρεπτί τη θανατική σου καταδίκη. Και όταν πια, μεγάλος και σοφός, κοιτάξεις πίσω και αναρωτηθείς πού πήγαν τα χρόνια που ήλπιζες, θα ‘ναι πια αργά για πισωγυρίσματα και θλιβερές μετάνοιες.  Θα ‘ναι αργά για να αναθεωρήσεις και σκληρότερο από το «ας γυρνούσε ο χρόνος πίσω» δεν υπάρχει ειδικά όταν πρόκειται για πράγματα που ποτέ δεν έκανες. Και αν είναι να πιστέψεις σε ένα ρεαλισμό ντε και καλά, πίστεψε τουλάχιστον στο δικό σου. Τι θέλετε, κύριε, είμαι νέος και ονειρεύομαι.

Υπάρχουν άνθρωποι που στο επιβεβαιώνουν κάθε μέρα πως αξίζει να παλέψεις κι ας μη στο ομολογήσουν ποτέ. Όσοι σε παροτρύνουν να γίνει κυνηγός της ζωής που ονειρεύεσαι, κάτι στερήθηκαν, κάπου έκαναν πίσω ή κάτι δεν έκαναν σωστά όταν ήταν η στιγμή τους. Σήμερα το θυμούνται και αναλογίζονται γιατί όταν τότε επαναπαύτηκαν στην άνεση και στους ευκολοδιάβατους δρόμους. Οι πειρασμοί έγιναν η δεύτερη φύση τους κι όταν κάθισαν και το φιλοσόφησαν, δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν το λόγο. Ποτέ δε θα στο πουν, ποτέ δε θα στο εξομολογηθούν μα ακόμα κι αν το κάνουν, δώσε λίγη παραπάνω βάση σε μια ανεκπλήρωτη ελπίδα που θα χρωματίζει τη φωνή τους όσο θα χαμογελάνε δειλά για τα πάθη και τις επιθυμίες των νεανικών τους χρόνων.

Η αποχή από όλα όσα σε κάνουν ευτυχισμένο θα έπρεπε να ενταχθεί στην ψυχιατρική ως η μεγαλύτερη νόσος που χρήζει άμεσης θεραπείας μιας και είναι ικανή να σε τυραννά με τα συμπτώματα της χρόνια ολόκληρα. Είναι ικανή να ταλανίζει το είναι σου και να επηρεάζει τις επιλογές σου. Επικίνδυνη ασθένεια για τόσο μικρό τίμημα: να ζήσεις για ό,τι αγαπάς.