«Θα διαβάσουμε μες στις γιορτές» και γέλασαν ως και τα λαμπάκια του δέντρου

Ξεκινήσαμε το χειμερινό εξάμηνο με μία υπόσχεση. Είπαμε πως φέτος θα σοβαρευτούμε, θα πάρουμε τα πάνω μας και θα γίνουμε εκείνο το πρότυπο του φοιτητή που τόσο θέλει να δει η φουκαριάρα η μάνα μας. Καθίσαμε, τα βάλαμε κάτω, κάναμε κι ένα πλάνο, έτσι για να μην ξεχνάμε τις βλέψεις μας κι υποσχεθήκαμε ενώπιον Θεού κι ανθρώπου πως τούτο το ακαδημαϊκό έτος θα ξεκινήσει με γερά νεύρα και καλή διάθεση.

Γενικότερα, εμείς οι φοιτητές περισσότερες υποσχέσεις δίνουμε για την έναρξη του ακαδημαϊκού εξαμήνου παρά για τη νέα χρονιά, είμαστε πολύ μπροστά. Μόνο η βασιλόπιτα μας λείπει, να κόβουμε και να ευχόμαστε «ένα για τη θεωρία, ένα για την πρακτική κι ένα για την εργασία» Σεπτέμβρη μήνα, και το φλουρί ας πέσει στο καλύτερο.

Και μιας και μιλήσαμε για βασιλόπιτες, φλουριά και νέα έτη να είναι καθ’ οδόν, φτάσαμε και στα Χριστούγεννα. Πότε ξεκίνησε το εξάμηνο, πότε φτάσαμε να μετράμε αντίστροφα για την εξεταστική ούτε που το κατάλαβες. Κοίταξες το πρόγραμμα, πήρες μια βαθιά ανάσα βλέποντας πως πέφτει λίγο μακριά για να σε πιάσει καρδιακό από τώρα και με το κεφάλι ψηλά υποσχέθηκες πως μέσα στις γιορτές θα πέσεις με τα μούτρα στο διάβασμα και δε θα αφήσεις μάθημα για μάθημα απέραστο. Και τα βιβλία γέλασαν. Γιατί τα βιβλία ξέρουν.

Με φόντο, λοιπόν, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες, σχεδόν έπεισες τον εαυτό σου πως ξεκινάει κι επισήμως η περίοδος που θα στρωθείς στη δουλειά και θα ξεχάσεις για λίγο τις βόλτες, τους καφέδες και τα ποτά προκειμένου να πετύχεις τους στόχους που, από νωρίς, έθεσες. Τι τις ήθελες τις υποσχέσεις χρονιάρες μέρες, καημένε; Να κάνεις τη ζωή σου δύσκολη ήθελες ή να σε πιάνει μια ψυχική ενοχή κάθε φορά που το είναι σου έγειρε προς το Christmas spirit; Λίγο το ανέμελο κλίμα, λίγο ο φανταζί στολισμός, δε θέλει πολύ για να αποπροσανατολιστείς. Ανθρώπινο είναι. Την έκφραση «Κυριακή κοντή γιορτή» μάλλον δε στη μάθανε στο σχολείο.

«Έλα, μωρέ, θα διαβάσω σοβαρά απ’ τα Χριστούγεννα και μετά, ας μη σπαταλήσω αυτές τις οικογενειακές στιγμές θαλπωρής κι ευτυχίας.» ήταν η πρώτη ατάκα που βγήκε απ’ το στόμα σου. Χριστούγεννα έχουμε μία φορά το χρόνο ενώ οι εξεταστικές πάνε κι έρχονται. «Μπορεί να μη στρώθηκα μέχρι την Πρωτοχρονιά, αλλά με το νέο έτος υπόσχομαι πως θα κάτσω και θα μελετήσω» ήταν η δεύτερη ατάκα. Επειδή όμως η πρωτοχρονιάτικη έξοδος, τα πολλά μελομακάρονα κι η μεγάλη δόση αλκοόλ, σε βγάλανε λίγο εκτός προγράμματος, είπες να το αναβάλεις για μερικές μέρες ακόμα. Το διάβασμα, διάβασμα, αλλά κι οι γιορτές, γιορτές.

Δε φταις εσύ, όλοι το ξέρουν πως τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή ύπουλη που τη δημιούργησαν μόνο και μόνο για να σε βγάλει απ’ τους στόχους σου. Για ποιον λόγο άλλωστε θα συνδύαζαν την εξεταστική με άφθονο φαΐ, ελεύθερο χρόνο κι εορταστικούς στολισμούς; Έλα, μην το ψάχνεις, όλα στημένα είναι κι εσύ είσαι το θύμα όλης αυτής της υπερπαραγωγής, στήσανε ολόκληρη πλεκτάνη πίσω απ’ την πλάτη σου, όσο μπουκωνόσουν με τους κουραμπιέδες. Τεράστιος πειρασμός για να δεις την όλη φάση σοβαρά.

Σήμερα τα φώτα κι οι φωτισμοί κι επιτέλους έφτασε εκείνη η ζόρικη η ώρα που, αναγκαστικά πια και χωρίς πολλά-πολλά, οφείλεις σαν φοιτητής που σέβεται τον εαυτό του και την γκρίνια της μάνας του, να στρωθεί στο διάβασμα. «Θα ζοριστώ λίγο και θα προσπαθήσω να τα περάσω τα μαθήματα» είναι η ατάκα της ημέρας κι η νέα χρονιά σε βρίσκει όντως πολύ αισιόδοξο. Ίσως και παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Επειδή όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, είπες να της δώσεις μια ευκαιρία να ζήσει μερικές ακόμα μέρες, πριν ξεψυχήσει η δόλια στα χέρια σου, ανήμπορη κι απογοητευμένη.

Μια εβδομάδα πριν την εξεταστική να πλησιάζει σαν τον μπαμπούλα κι έχεις πλέον καταλάβει πως δεν αστειεύονταν όταν έλεγαν πως θα έρθει, μιλούσαν σοβαρά. Δεν ήταν από εκείνα τα χιουμοριστικά που τα λέμε μεταξύ μας για να γελάσουμε. Ρίχνεις άλλη μία ματιά στο πρόγραμμα, κοιτάς στοχαστικά την ύλη που έχεις να βγάλεις μέχρι την ημέρα της κρίσεως και με το ύφος του μέγα φιλοσόφου αποφασίζεις πως όταν τα πράγματα ζορίζουν μόνο οι ζόρικοι συνεχίζουν. Θα τη βγάλεις την ύλη ο κόσμος να χαλάσει κι ας χάσεις μερικές ωρίτσες απ’ τον ύπνο σου. Σιγά τα λάχανα στην τελική. Ποιος τον χρειάζεται τον ύπνο τέτοιες ώρες;

Μια μέρα πριν το πρώτο μάθημα και θεαματικά αποφάσισες πως η ψυχραιμία είναι το παν. Δε χρειάζονται πανικοί κι υστερίες, αυτά είναι για τους χαμένους άλλωστε. Όσα μαθήματα περάσεις και πολλά έκανες εδώ που τα λέμε. Δε φτάνει που το φιλοσόφησες χρονιάρες μέρες, θα σου ζητήσουν και τα ρέστα; Θα πας καμαρωτός-καμαρωτός θα δεις τα θέματα και την ώρα που θα προσπαθείς να θυμηθείς τι στα κομμάτια έκανες εκείνες τις είκοσι μέρες που καθόσουν και έξυνες ό,τι δεν είχες ξύσει τους προηγούμενους μήνες, στο μυαλό θα σου έρθουν οι γαλοπούλες και τα feliz navidad που τραγουδούσες όσο έτρεχες ανέμελος στα λιβάδια της χριστουγεννιάτικης ευτυχίας παρέα με τον Ρούντολφ.

Βγαίνεις απ’ την εξέταση απλά πανέμορφος όπως πάντα κι είσαι πλέον σίγουρος πως από το «θα διαβάσω» μέχρι το «έχουμε και τον Σεπτέμβρη» είναι μερικά μελομακάρονα δρόμος, άντε και κάνα δυο ποτάκια για το καλό. Και την επόμενη φορά που θα ακούσεις από εκείνους τους υπερβολικά φιλόδοξους τη φράση «εγώ θα περάσω την εξεταστική του Γενάρη» θα γελάσεις σατανικά. Γιατί εσύ ξέρεις.