Υπάρχουν «αδύνατες» σχέσεις;

Το φαινόμενο που ονομάζουμε «σχέση» όλοι, λίγο-πολύ, το έχουμε στο μυαλό μας το ίδιο. Ένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που μπορείς να τον ονομάζεις «δικό σου» είτε μιλάμε για τις δύο το μεσημέρι είτε για τις δύο το ξημέρωμα. Ένας άνθρωπος που γεννά συναισθήματα πρωτόγνωρα, πλούσια και μοναδικά. Θέλεις να περνάς χρόνο μαζί του, να ξοδεύεις τις ώρες σου όσο τον κοιτάς, του μιλάς, τον αγκαλιάζεις, τον φιλάς. Τον εμπιστεύεσαι, τον προσέχεις, τον κατανοείς και τον περιμένεις όταν χρειάζεται. Γιατί, πώς αλλιώς θα περιέγραφες τη σχέση;

Και μετά ήρθαν μερικοί και βάλανε μπροστά το «αδύνατη» και κάνανε το φαινόμενο της σχέσης ολίγον τι δυσκολότερο από όσο είναι κανονικά και μαζί με τούτη την προσθήκη ήρθαν κι ένα σωρό ερωτηματικά να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας. Τι εννοείς «αδύνατη»; Και γιατί «αδύνατη»;

Και όντως, γιατί «αδύνατη»; Θες να είσαι με έναν άνθρωπο και δεν μπορείς; Δε στο επιτρέπουν; Ποιος δε στο επιτρέπει; Εσύ; Ο άλλος; Ο κόσμος; Ο θεός; Ποιος; Τελικά τι είναι αυτό που στέκεται σαν σκόπελος μπροστά στο συναισθηματικό κόσμο που θρέφεις και θες να τον βγάλεις προς τα έξω;

Με μια γρήγορη σκέψη και ακόμα λιγότερη εμπειρία μπορώ με σιγουριά να ονοματίσω ένα βασικό εμπόδιο που πιθανώς να δυσκολεύει τα πράγματα και να καθιστά μια σχέση αδύνατη. Η κρίση ποτέ δεν ήταν εύκολο πράγμα, κυρίως δε για εμάς, που καλώς ή κακώς θέλουμε να είμαστε αρεστοί, αποδεκτοί, όμορφοι στα μάτια των άλλων. Και όταν η πιθανότητα μιας κακής κριτικής στέκει και περιμένει στη γωνία έτοιμη να ξεμυτίσει στο πρώτο βήμα μας, δέχομαι και αποδέχομαι πως με επιφυλάξεις θα κάνεις το βήμα μπροστά αντί για πίσω.

Ο κόσμος θα πει, όλο θα μιλάει, όλο θα λέει και μετά δε μας ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας. Γιατί με αυτόν, μα πώς είναι δυνατόν και δεν είναι για σένα. Τα έχουμε ξανακούσει αυτά, σάμπως δεν κριθήκαμε και ποτέ; Μπορεί να μην κριθήκαμε για τη σχέση που επιλέξαμε να έχουμε αλλά σίγουρα έχουμε ταμπελωθεί με πλήθος χαρακτηρισμών που εντάσσονται σε άλλες θεματικές. Θα μου πεις, «δεν είναι το ίδιο» και δε θα διαφωνήσω μαζί σου, απεναντίας.

Άλλο να κρίνουν τις επιλογές σου και άλλο να κρίνουν την επιλογή σου που μετουσιώνεται σε πρόσωπο. Άλλο να κρίνουν εσένα κι άλλο να παίρνει η μπάλα και κάποιον άλλο. Όταν η επιλογή μας ξεφεύγει από το απρόσωπο κομμάτι της ουδετερότητας και ξαφνικά παίρνει τη μορφή συναισθημάτων, τότε όντως το θέμα δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζαμε. Δεχόμαστε με μεγαλύτερη ευκολία να κρίνουν και να αξιολογήσουν εμάς παρά τα συναισθήματα που προκαλεί κάποιος άλλος και την επίδραση που έχει επάνω μας. Και αυτό δεν είναι ούτε κακό, ούτε κατακριτέο, είναι ανθρώπινο.

Και με τα πολλά, όσο ο κόσμος γλώσσα δε βάζει μέσα κι εμείς κοντεύουμε να χάσουμε τα αβγά και τα πασχάλια, ξαφνικά η πιθανότητα μιας σχέσης γίνεται λίγο πιο δύσβατη και ο χαρακτηρισμός «αδύνατη» φαντάζει ταιριαστός. Δεν είναι όμως, ούτε και θα γίνει. Τίποτε που μας κάνει ευτυχισμένους δεν είναι υπερβολικό, επικίνδυνο ή λάθος. Είναι απλά αυτό που θα μας κάνει καλύτερους. Γιατί η ευτυχία μόνο καλύτερους μπορεί να μας κάνει.

Συνεπώς γιατί να χαρακτηρίσεις μία σχέση αδύνατη όταν από αυτή εξαρτάται ένα μέρος της μεσοπρόθεσμης ή μακροπρόθεσμης ευτυχίας σου; Την αξίζει την ταμπέλα ή τη βάζεις γιατί είναι δυσκολότερο να αποδεχτείς τις εξωτερικές συνέπειες; Καμία σχέση δεν είναι αδύνατη κι αν επιμένεις να τη βαφτίζεις έτσι τότε δεν είναι αυτό που ψάχνεις.

Τυπικό, σκληρό κι απρόσωπο μα δε γνωρίζω πώς αλλιώς να πιστέψω σε μια σχέση αδύνατη. Είναι σαν να μου λες για έναν έρωτα αδύνατο και έρχομαι και αναρωτιέμαι: πώς κάτι τόσο δυνατό όσο ο έρωτας είναι αδύνατος; Όταν θέλεις γίνεται ή όπως λέγανε κάποιοι σοφοί «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω». Όσο κι αν εκνευριζόμουν όταν μου το πετάγανε σαν τρανταχτό επιχείρημα, δεν μπορούσα παρά να το δεχτώ ως μια πικρή αλήθεια μέσα στη γλύκα της επιθυμίας και της αναποφασιστικότητας.

Και στην τελική, αν είναι να συμβάλει στην ευτυχία σου τι σε ενδιαφέρει; Αν θα πουν, αν θα μιλήσουν, αν θα σε κρίνουν. Σάμπως για τα πάντα δε σε κρίνουν, σάμπως για τα πάντα δε σε σχολιάζουν; Απλώς εδώ είναι μια πιο πιασάρικη ιστορία να ασχοληθούν, τα ‘χει ο έρωτας αυτά, μας προκαλεί και μας εξιτάρει όταν δεν μπορούμε να τον εξηγήσουμε. Του προσδίδουμε μυστήριο, τον ονομάζουμε «αδύνατο». Αδύνατος δεν είναι αν μιλάμε για έρωτα και για σχέση, είναι απλώς δυσνόητος. Δυσνόητος αλλά όμορφος.