Όλοι μιλούν για τη νέα σειρά του Netflix "Adolescence" και λίγα λένε!

«Χρειάστηκε να κάνω αρκετά διαλύματα κατά τη διάρκεια του επεισοδίου γιατί πραγματικά δεν μπορούσα να το αντέξω!» λέει ένας redditor.

«Ήταν μία δυνατή επαναφορά στην πραγματικότητα του πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδιά», συμπλήρωσε ένας άλλος.

Ο καθένας το έζησε διαφορετικά αναλόγως τα προσωπικά του βιώματα και την ηλικία του, το σίγουρο όμως είναι πως όλοι καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: το Adolescence είναι ό,τι καλύτερο έχει παράξει το Netflix εδώ και καιρό. 24.3 εκατομμύρια προβολές στις τέσσερεις πρώτες μέρες, one take επεισόδια, εκπληκτικοί ηθοποιοί όπως ο Stephen Graham και η Erin Doherty, κι ένας εκ των πρωταγωνιστών- ο Owen Cooper- που μόλις έχει κλείσει τα δεκατέσσερα- μας σερβίρει μία οσκαρική ερμηνεία.

Η μίνι σειρά που αποτελείται από τέσσερα επεισόδια, διαπραγματεύεται την ιστορία ενός 13χρονου που συλλαμβάνεται με την κατηγορία της δολοφονίας μιας έφηβης απ’ το σχολείο του. Σίγουρα αυτό είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί, θα σκεφτείς, και δεν έχεις άδικο, αλλά το διαφορετικό στοιχείο αυτή τη φορά είναι ότι κάθε επεισόδιο είναι αφιερωμένο στην οπτική γωνία του κάθε χαρακτήρα που εμπλέκεται στην υπόθεση, τι αντίκτυπο έχει στους αστυνομικούς που τον συλλαμβάνουν, στο σχολείο και τους συμμαθητές του, στο ίδιο το παιδί και μiα κλινική ψυχολόγο που έχει αναλάβει την ψυχιατρική του γνωμάτευση για το δικαστήριο και τέλος στους γονείς και την αδερφή του.

Με την παιδική εγκληματικότητα να αυξάνεται κάθε χρονιά, οι δύο σκηνοθέτες- Graham και Jack Thorne- προσπαθούν να δώσουν τη δική τους απάντηση στο γιατί τελικά ένα φαινομενικά ήσυχο παιδί, σε μία τόσο τρυφερή ηλικία, καταλήγει να διαπράξει ένα τόσο αποτρόπαιο έγκλημα.

Στο πρώτο μέρος βλέπουμε όλη τη διαδικασία της προσαγωγής του, ενώ στο δεύτερο μέρος ξεκινάει να ξετυλίγεται καλύτερα η υπόθεση, ανακαλύπτοντας ότι ο πρωταγωνιστής, Jamie, είναι θύμα σχολικού εκφοβισμού, αλλά και παίρνοντας μiα γεύση για το πόσο κακό περιβάλλον μπορεί να γίνει ένα σχολείο, όταν απαρτίζεται από καθηγητές που, είτε αδιαφορούν για τέτοιου είδους προβλήματα, είτε δεν έχουν τη σωστή κατάρτιση για να τα αντιμετωπίσουν.

Στο τρίτο μέρος, το οποίο για τους περισσότερους είναι και το καλύτερο, βλέπουμε το βάρος της ανάγκης ενός εφήβου για κοινωνική αποδοχή από τους συμμαθητές του, αλλά και την επιρροή των τελευταίων στην αυτοεκτίμησή του. Ο Jamie παρουσιάζεται σαν ένα εύθραυστο μικρό πουλί που προσπαθεί να ανοίξει τα φτερά του από την παιδικότητα προς την αυτονομία. Ο ίδιος δεν έχει κατορθώσει να ανακαλύψει ακόμα τον εαυτό του και βρίσκεται σε συνεχείς αντιφάσεις ανάμεσα στο τι θέλει ο ίδιος και τι περιμένουν οι άλλοι από αυτόν. Έχοντας δύο σταθερές, την ειδωλοποίηση του πιο σημαντικού άλλου γι’ αυτόν (στην προκειμένη περίπτωση του πατέρα του), καθώς και την προς αναζήτηση σεξουαλικότητά του, ο ταλαντούχος ηθοποιός μας παρασύρει σε μία μονόωρη συναισθηματική απορρύθμιση. Έχοντας νιώσει στο παρελθόν την απογοήτευση στα μάτια του πατέρα του, επειδή δεν ταίριαξε στα κοινωνικά στερεότυπα του αγοριού που μεγαλώνει με ποδόσφαιρο, ξεκίνησε να αποκρύπτει τα συναισθήματά του υπό τον φόβο της απόρριψης, καθώς και να επιτρέπει το bullying προς το πρόσωπο του σαν κάτι αμελητέο.

Ο διάλογος μεταξύ της ψυχολόγου και του εφήβου αποκαλύπτει τα πολυδιάστατα αίτια του προβλήματος, με κάποια απ’ αυτά να είναι η επίδραση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και τoυ π0ρνό σε μια τόσο καθοριστική ηλικία, η αναζήτηση καθώς και η άρνηση αυτής για ταύτιση με τα πρότυπά μας και τους συνομήλικούς μας, η απόδειξη ότι το bullying γεννάει bullies, η απουσία της σeξουαλικής επιβεβαίωσης, η καταπάτηση της ελεύθερης προσωπικής έκφρασης, το βαθιά ριζωμένο αίσθημα ντροπής, καθώς και η μη κατανόηση ότι το μεγαλύτερο ρόλο δεν παίζουν τα γεγονότα αυτά καθαυτά, αλλά το πώς τα λαμβάνει το κάθε άτομο προσωπικά. Όλα τα παραπάνω σπέρνουν το έδαφος στη δημιουργία συσσωρευμένου θυμού και οργής, αλλά και στην πιθανή εκδήλωση αυτών με βίαιο τρόπο, σε μια έσχατη προσπάθεια για την απόκτηση ελέγχου.

Το τελευταίο κομμάτι σκιαγραφεί τις συνέπειες ενός τέτοιου συμβάντος στο πλαίσιο της υπόλοιπης οικογένειας, το κοινωνικό στίγμα που ακολουθεί και τον δρόμο για την αντιμετώπισή του, καθώς και το ερώτημα πώς γίνεται δύο παιδιά που μεγαλώνουν κάτω απ’ τις ίδιες συνθήκες να έχουν τελείως διαφορετικές πορείες. Μας δείχνει επίσης την παραδοχή ταμπού των γονέων ότι μερικές φορές αισθάνονται ντροπή για τα παιδιά τους κι ότι ακόμα κι αν αναγνωρίζουν κάποια πρότερα σημάδια που μπορεί να προμηνύουν μια τέτοιου είδους πιθανή εξέλιξη, επιλέγουν πολλές φορές να τα αποσιωπούν γιατί δε θέλουν να κάνουν στον εαυτό τους τη θαρραλέα ερώτηση κατά πόσο είναι τελικά καλοί γονείς. Κι αυτό γίνεται, όχι γιατί δεν έχουν καλές προθέσεις, αλλά γιατί στην τελική απάντηση διακυβεύεται η ίδια τους η υπόσταση.

Highlights που πρέπει να ψάξεις: το χασμουρητό κι ο αυτοσχεδιασμός, πως κατόρθωσαν να τραβήξουν την εμβληματική σκηνή με την οποία κλείνει το δεύτερο επεισόδιο, ποιο είναι το νόημα πίσω απ’ τις παιδικές φωτογραφίες των ηθοποιών που εμφανίζονται στην αρχή κάθε επεισοδίου.

Προμηθεύσου κι ένα κουτί χαρτομάντιλα και καλή απόλαυση!