Αν οι λέξεις είναι οι σωστές ξεκινούν μέχρι κι επανάσταση

Η συγγραφή δεν είναι επάγγελμα αλλά ένα διαρκές ταξίδι ανακάλυψης. Σε πάει εκεί που κανένας και τίποτα δεν είναι σε θέση να ταξιδέψει και σε αφήνει να ζήσεις όλα αυτά που ονειρεύεται και σχεδιάζεις μέσω της σκέψης και της φαντασίας. Μια σελίδα ενός μυαλού άπιαστου και ονειροπόλου που αποτυπώνεται, είναι η είσοδος στα μονοπάτια μιας συνείδησης που διψά να τη «διαβάσει» κάποιος και να την αναλύσει.

Η ανάγκη ενός ατόμου να γράψει δεν είναι κάτι που μπορείς να κατευνάσεις, δε σου περνάει, είναι ο τρόπος που έχεις επιλέξει να εκφράζεσαι. Αρκετοί είναι αυτοί που μπορεί να γράψουν επαγγελματικά και με τα χρήματα αυτά να καλύψουν τις προσωπικές τους ανάγκες είτε μετρημένα είτε πέραν κάθε προσδοκίας, μα δεν είναι ποτέ αυτό το ζητούμενο για έναν συγγραφέα. Η συγγραφή είναι έρωτας, δεν είναι μια απλή πνευματική άσκηση όπως το να παίξει σκάκι κάποιος είτε να λύσει ένα σταυρόλεξο.

Γεννώνται λέξεις που γίνονται εικόνες στην οθόνη του μυαλού και καταγράφονται μετέπειτα σε μία κόλλα  χαρτί για να παραδοθούν με ιδιαίτερο νόημα και σημασία στον κάθε αναγνώστη. Από το αφηρημένο πηγαίνεις μεθοδικά στο συγκεκριμένο. Ό, τι γράφεται αποτελεί μέσον επαφής κι επικοινωνίας του συγγραφέα με τον αναγνώστη του. Είναι ο τρόπος του δεύτερου να κάνει έναν άτυπο διάλογο με τον πρώτο, να μάθει κάτι, να διαφωνήσει ίσως, να προβληματιστεί.

Στις παλαιότερες εποχές η συγγραφή επαγγελματικά ήταν αντρικό προνόμιο και η γυναίκα δεν κατείχε κάποια ιδιαίτερη θέση μέσα σε μια κατ’ εξοχήν ανδροκρατούμενη λογοτεχνική κοινότητα. Οι εξέχουσες πένες μπορεί και να ήταν μυριάδες, ωστόσο έχαιραν δημοσιότητας τα αντρικά λογοτεχνικά δημιουργήματα. Η Σαρλότ Μπροντέ για παράδειγμα -για την εποχή της- υπήρξε επαναστατική φιγούρα για τα τότε δεδομένα και η συγγραφή της θεωρήθηκε προκλητική για τους συντηρητικούς κύκλους των ανδρών καθώς θεωρήθηκε υπέρ του δέοντος ρεαλιστική η γραφή της, αφού υπήρξε αποφρόμενη από πρόσωπα υπαρκτά και όχι φανταστικά. Με την πάροδο των χρόνων βέβαια άρχισαν να συνυπάρχουν πλέον αρμονικά άντρες και γυναίκες συγγραφείς δίχως να υπάρχει ανταγωνισμός λόγω του φύλου αλλά λόγω σκέψεων και τοποθέτησης σε κάθε τους έργο.

Ένα βιβλίο ποτέ δεν είναι μόνο ένα βιβλίο άλλωστε, κρατάει κάποιος στα χέρια του έναν πνευματικό θησαυρό ενός ανθρώπου που με αγάπη, αφοσίωση το παραδίδει προς ανάγνωση και προς προβληματισμό. Η ομορφιά ενός κειμένου είναι στον τρόπο που θα σε απομακρύνει από την καθημερινότητα, που θα σε προβληματίσει ίσως, που θα σε κάνει να αναζητήσεις νέες οδούς στη ζωή σου προς αναγνώριση του εαυτού σου.

Κάποιοι συγγραφείς γίνονται αναγνωρίσιμοι πολύ γρήγορα και αποκτούν μεγάλο αναγνωστικό κοινό διότι ο τρόπος που μιλούν στις ψυχές των ανθρώπων είναι τόσο άμεσος και καινοτόμος, που μοιάζει να ταξιδεύει η γραφή μέσω της ταύτισης ανά τον πλανήτη. Δε γνωρίζει κανένας ακριβώς το πώς και το γιατί, η ουσία είναι πως υπάρχει ουσία κι αυτή αναγνωρίζεται σαν μια ιδιότυπη πλατωνική σχέση μεταξύ του συγγραφέα και του αναγνώστη. Είναι σχεδόν έρωτας, μια ανάγκη του ενός να μιλήσει και του άλλου να ακούσει μέσα από τις λέξεις.

Και κάπως έτσι γεννιούνται και υπάρχουν κόσμοι, χαρακτήρες, αισθήματα και κινήματα, μέσα από τις λέξεις. Εκείνες που, αν είναι οι σωστές, μπορούν να ξεκινήσουν μέχρι κι επανάσταση.