Εκείνοι που σε κάνουν να θες να το παλέψεις για την πάρτη τους

Είναι εκείνες οι ψυχές που κουβαλούν μια αίγλη και χαμογελούν σε κάθε τους βήμα περήφανα. Εκείνα τα χαμόγελα που σε βεβαιώνουν ότι υπάρχει ελπίδα κι ας φαίνεται καμιά φορά το αύριο γεμάτο συννεφιές. Εκείνοι σου δίνουν δύναμη να προχωρήσεις απλά για πάρτη τους. Εκείνοι που κατάφεραν να ξεχάσουν όσα φάνηκαν να ανήκουν στο χθες. Ή και όσους.

Είναι οι δυνατοί άνθρωποι που κατάφεραν να τα βρουν με το μέσα τους γιατί ποτέ δεν το άφησαν σε ησυχία να ξεκουραστεί, παρά το παίδευαν συνέχεια μέχρι να επικοινωνήσουν. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι πού στο καλό βρίσκουν αυτή τη δύναμη που κατέχουν; Κατακτάται με κάποιο τρόπο; Κερδίζεται;

Ίσως και να ζηλεύεις το σθένος που επέδειξαν και τη δύναμη ψυχής, εκείνη την ακλόνητη θέληση για ζωή σε δύσκολες γι’ αυτούς ώρες, ακόμα κι αν δεν είχαν κανέναν στο πλάι τους να τους κρατήσει το χέρι, δήθεν για παρηγοριά. Κι ίσως πολλές φορές να σου δίνουν αυτό που δεν έχεις ανά στιγμές· το θάρρος να δεθείς μ’ εμπιστοσύνη πάνω στο κατάρτι του πλοίου και να κλείσεις τα αυτιά σου στις σειρήνες της ζωής που σ’ οδηγούν σε λάθος μονοπάτια.

Θαυμάζεις το χαμόγελο που σχηματίζουν τα μάτια τους κι όχι τα χείλη τους. Διότι τα μάτια τους είναι εκείνα που εξιστορούν την πορεία τους, είτε είναι μοναχική είτε όχι. Τα μάτια τους σ’ οδηγούν εκεί που θες, σαν από τύχη οδηγός που δεν ευχόσουν καν να έχεις. Μέχρι να φτάσεις στην πεποίθηση πως δεν έχεις ανάγκη τίποτα άλλο πέρα από εσένα και τη θέλησή σου να πετύχεις ό, τι στόχο βάλεις.

Σε βεβαιώνουν για την ομορφιά της ζωής που αξίζει να χαρείς, χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου στην πορεία και κυρίως την εσωτερική σου γαλήνη κι ισορροπία. Με φροντίδα μητρική ανοίγουν την αγκαλιά τους κι ας σημαίνει αυτό ότι θα βρεθούν ευάλωτοι μπροστά στην περιέργειά σου για αποδείξεις. Αν με ρωτάς, θαυμάζω την ομορφιά που κρύβουν στη φωνή τους όταν μιλούν για τις εμπειρίες τους και τα άτομα που αγάπησαν κι άφησαν πίσω τους. Τα ίδια που έπρεπε να αφήσουν πίσω τους όσο κι αν αγάπησαν γιατί ήταν ο καιρός να πάνε παρακάτω. Οτιδήποτε θα τους κρατούσε πίσω το άφησαν με γενναιότητα ,χωρίς ιδιαίτερες εξηγήσεις προς τους άλλους.

Συστάσεις δε χρειάστηκαν ποτέ. Κι ακόμα κι αν έπρεπε να τους συστήσεις, το μόνο που σου έρχεται να πεις είναι ότι κοίτα έναν που τελικά τα κατάφερε να σταθεί όρθιος και με το παραπάνω!
Υποκλίνεσαι στο μεγαλείο της ψυχής τους που χωράει όλο τον κόσμο· είναι οι άνθρωποι που στις δικές τους φουρτούνες είχαν πάντα τον εαυτό τους ως τον καλύτερο καπετάνιο. Αυτός, άλλωστε, που πόνεσε πολύ είναι κι αυτός που έδωσε μάχες με τον χρόνο και τον ίδιο του τον εαυτό για να μπορεί ν’ αναγνωρίζει πλέον όλες του τις αδυναμίες και να διορθώνει τα κακώς κείμενα στις σχέσεις του τις διαπροσωπικές.

Θα τους αντιληφθείς αμέσως από το πλατύ τους χαμόγελο, τα λαμπερά τους μάτια, το περήφανο βλέμμα τους, τη γεμάτη ζεστασιά φωνή τους και τη δίψα τους να σου μεταδώσουν με μεγάλη χαρά τη δική τους δύναμη κι αισιοδοξία. Είσαι τυχερός άνθρωπος αν τους γνώρισες. Κι αν όχι, ίσως να είσαι ένας απ’ αυτούς και να μην το πρόσεξες ποτέ. Μα να ξέρεις, το προσέχουν όλοι οι άλλοι.