Εσύ έκανες το κομμάτι σου, ώρα λοιπόν να φεύγεις

Η ζωή, σου δίδαξε πως όταν δε χώρας στη ζωή κάποιου, πρέπει να φεύγεις, όχι να μένεις με κάθε κόστος και στο πείσμα του να αποδείξεις ότι απλά ήσουν εκεί γι’ αυτό το άτομο. Είναι αυτή η φωνούλα που προστάζει πως όσα με αγάπη και κόπο έγιναν, καλό είναι να μη φτάσεις να τα μετανιώσεις, εκείνη που δε γνωρίζει μέτρο και περιορισμούς, γιατί καθοδηγείται από αγνό και όμορφο συναίσθημα. Η ίδια φωνή που τώρα σου λέει πως φτάνει, έκανες το κομμάτι σου.

Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν κι είναι πολλοί και δεν τα παρατάνε εύκολα. Δεν το κάνουν για να σ’ ευχαριστήσουν ούτε για να σε κάνουν να τους αγαπήσεις, υπάρχει άλλωστε κι η εσωτερική ευχαρίστηση, η προσωπική, ότι έκαναν το ελάχιστο. Κι ας μην εκτιμήθηκε σωστά, άλλωστε πάντα τα δοσμένα υποκειμενικά μετρώνται.  Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι γιατί σαν καμικάζι βουτούν στο συναίσθημα. Δε μένουν ποτέ στο περίπου, στο λίγο ή στο θα δούμε. Όλα ή τίποτα φωνάζουν και το τίποτα ούτε που το σκέφτηκαν ποτέ.

Προσπαθείς να πιαστείς από τις ίνες της καλοραμμένης ψυχής τους και της ατσαλάκωτης κατ’ επέκταση, διότι δε βρέθηκε ποτέ κάτι στον διάβα της ζωής τους να τους τραβήξει μια κλωστή. Δεν το επέτρεψαν, δεν το άφησαν να συμβεί. Έδωσαν, χάρισαν κι όταν έφτασε η στιγμή τους, εμαθαν να φεύγουν.

Μάθε να φεύγεις λοιπόν, από όπου περισσεύεις κι ας έχεις αγάπη για μέσα σου ακόμα για να δώσεις. Δεν έχει σημασία εξάλλου να βγάλουμε νικητή. Όχι επειδή ποτέ δε ζήτησες το λογαριασμό, απλά επειδή ένιωσες την ανάγκη την ανθρώπινη να νιώσεις πολύτιμος και σημαντικός για κάποιους. Κι αυτό φίλε μου ήταν επιλογή σου. Τα ρέστα σου έδωσες, οπότε τι να ζητήσεις πίσω;

Μάθε να φεύγεις όταν νιώσεις πως έχεις ανάγκη ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου με την προοπτική ότι θα γίνεις καλύτερος. Μάθε να φεύγεις όταν τα κεφάλαια κλείνουν. Να αναγνωρίζεις το τέλος όταν έρχεται. Να σηκώνεις κεφάλι, να φοράς μια ζακέτα, να κάνεις την υπόκλισή σου και ν΄αποχωρείς απ’ τη σκηνή χωρίς να περιμένεις χειροκρότημα. Θα στο δώσουν ούτως ή άλλως. Κι αν όχι, δεν πειράζει. Γιατί εσύ θα ξέρεις πως έδωσες την καλύτερή σου ερμηνεία και δεν ήταν ούτε μια σου λέξη, ούτε μια σου κίνηση ψεύτικη.

Να μάθεις να φεύγεις όταν νιώθεις πίεση, όταν δε βγαίνει άλλο, όταν δεν έχει νόημα κι εσύ το τραβάς από τα μαλλιά, όταν περιμένεις πράγματα που ποτέ δεν έρχονται, σε συναισθήματα, σε καταστάσεις, πλάι σε ανθρώπους.’Δεν ήρθες σε αυτή τη ζωή για να καταπιέζεις τον εαυτό σου για να βγάζει συνεχώς κάτι για να δώσει. Άνθιζε για όλους και για κανέναν. Μόνο για σένα όμως ζήσε κι όσοι είναι και σταθούν πλάι σου, θα σε μυρίσουν με χαρά, θα σ’ εκτιμούν γι’ αυτό που ακριβώς βγάζεις. Άλλωστε, η ευωδία μιας όμορφης ψυχής συγκινεί όλες τις μύτες που ξέρουν να μυρίζουν.