Δε γεννήθηκες για να δίνεις φως και να προσπαθείς συνέχεια να βγάλεις τους άλλους απ’ τα σκοτάδια τους. Πέρα απ’ τα δικά σου προβλήματα κι υποχρεώσεις δεν είσαι υποχρεωμένος διαρκώς να φορτίζεσαι αρνητικά και με ό,τι απασχολεί τους ανθρώπους γύρω σου. Μπορεί να θες να είσαι εκεί, δίπλα τους, στήριγμά τους, όμως κάποια στιγμή πρέπει να πατήσει καθένας στα πόδια του και να επωμιστεί το δικό του φορτίο.
Επέλεξες τον δρόμο τον δύσκολο, εκείνον που δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, που δεν είναι γεμάτος ομορφιές. Αλλά ξέρεις πως ο προορισμός αξίζει το δύσβατο μονοπάτι. Αρκεί όσο πηγαίνεις ένα βήμα παραπέρα να μη σταματήσεις να θυμάσαι ποιος είσαι και να μη χάσεις εν τέλει τον εαυτό σου.
Ποιος είπε ότι ο κόσμος που ζούμε είναι εύκολος; Προσπαθείς να βγάλεις μια άκρη, να κάνεις τα πράγματα να μοιάζουν επιτέλους ξεκάθαρα. Να καταλάβεις τι θες εσύ ο ίδιος και τι περιμένουν οι άλλοι από σένα. Παλεύεις με τις σκέψεις σου, με ιδέες, ελπίδες, όνειρα, φαντασίες και καταλήγεις πάντα κάτι να κυνηγάς. Αυτό το κάτι άλλες φορές στέκει δίπλα σου κι άλλες απέχει χιλιόμετρα πολλά και μοιάζει δύσκολο να το προσεγγίσεις.
Κι αν καμιά φορά παίρνεις το μονοπάτι που ξέρεις πως μπορεί και να σε βγάλει σε αδιέξοδο, μπορεί και να το κάνεις εν γνώσει σου. Ίσως και να μη σε πειράζει να γυρίσεις πίσω τελικά, αρκεί να περπατήσεις στον συγκεκριμένο δρόμο, ν’ απολαύσεις τις ομορφιές του και τότε το σημείο που δε θα μπορείς να πας παρακάτω δε θα μοιάζει με τέλμα, αλλά θα ‘ναι το τέλος μιας όμορφης διαδρομής. Κι απ’ τον ίδιο όμορφο δρόμο θα γυρίσεις, κι ας μην παρατηρήσεις όσα είδες πριν, αρκεί που θα ξέρεις εσύ πως τα κατάφερες.
Δεν ακούστηκες τις περισσότερες φορές όταν η σιωπή σου ήταν πιο εκκωφαντική από την ίδια σου την κραυγή και αυτό γιατί δε βρήκες το πρόσωπο που θα ήθελες να σου δώσει την δέουσα προσοχή, να σε κρατήσει στα χέρια του και να μονολογήσει «θέλω και πρέπει να σε βγάλω από τα σκοτάδια σου με κάθε κόστος». Ποιος άραγε μπορεί να αναλάβει ένα τόσο δύσκολο έργο; Ποιος είναι διατεθειμένος να δώσει τα μέγιστα για να σου προσφέρει αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι;
Ο άνθρωπος καμιά φορά δεν μπορεί να σηκώσει το φόρτο των προβλημάτων που έχουν οι άλλοι. Τα δικά του μοιάζουν ήδη πολλά και δυσβάσταχτα, καμιά φορά και αδιέξοδα και προσπαθήσει να τα βάλει σε τάξη. Εσύ όμως, σήκωσε ψηλά το ανάστημά σου και χαμογέλασε σε όσα θα έρθουν -είτε καλά είτε κακά. Εξάλλου στη ζωή πάντα θα υπάρχουν αναποδιές, το θέμα είναι να δει κανείς τη θετική πλευρά των πραγμάτων ακόμα κι αν αυτό μοιάζει ακατόρθωτο ή δύσκολο. Δεν πρέπει να πάψεις να πιστεύεις στο φως που έχεις μέσα σου, διότι είσαι αυτόφωτος, πρέπει να στηριχτείς στις δικές σου δυνάμεις και να πιστέψεις πως δεν έχεις ανάγκη τη βοήθεια τρίτων. Μπορείς να τα καταφέρεις εσύ.
Βάλε τα δυνατά σου και πάλεψε για όσα αγάπησες, για όσα κατέκτησες, για όσα ονειρεύτηκες. Κυνήγησέ τα και διεκδίκησέ τα. Έχεις πολλούς συμμάχους, απλώς δεν το ξέρεις. Έχεις την εύνοια του ανέμου για να ανοίξεις τα πανιά σου και να πας εκεί που θέλει να σε πάει. Έχε εμπιστοσύνη σε σένα. Μόνο εσύ ξέρεις πού μπορείς να σε πας, που θα ‘σαι σώος και ασφαλής. Εσύ μπορείς να σε αφήσεις σε λιμάνι χωρίς φόβο μετά από μια μεγάλη τρικυμία που σε τάραξε συθέμελα. Οι μεγάλες φουρτούνες δείχνουν πάντοτε τον καλύτερο καπετάνιο και τις ικανότητές του. Εξάλλου ο καπετάνιος είναι εκείνος που εγκαταλείπει τις πιο πολλές φορές τελευταίος το ίδιο του το καράβι, το σπίτι του. Και ο καπετάνιος στο δικό σου πλοίο δεν είναι άλλος από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Συντάκτης: Kathy Lau
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
