Μικροί ενήλικες που δεν υπήρξαν ποτέ παιδιά

Κάποτε ήταν ένα παιδί που έγινε απότομα ενήλικας. Επωμίστηκε όλα όσα κάνει ένας ενήλικας. Δεν το ρώτησε ποτέ κανένας αν μπορεί να ανταπεξέλθει, απλά του έδωσαν αυτό τον ρόλο, του τον ανέθεσαν κι εκείνο κλήθηκε να τον αξιώσει δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του. Γιατί αυτό έπρεπε να κάνει για να είναι όλοι ικανοποιημένοι. Από την άλλη, ένα σπίτι που επικρατεί το χάος, σε πρόσωπα και χώρους, σε πράξεις και λόγια. Και το μέλλον αβέβαιο σχεδόν δε διαφαίνεται.

Πόσα τέτοια παιδιά βιώνουν την απότομη ενηλικίωση και την είσοδό τους στον κόσμο των μεγάλων μέσα στο σπίτι τους, είτε από τη γονική ανικανότητα, είτε από την απόσταση που φέρνει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, με μια οικογένεια διαρκώς απούσα, διαβρώνοντας έτσι το κλίμα φροντίδας και σταθερότητας που χρειάζεται να αναπτυχθεί.

Ίσως άφησε το σχολείο, ίσως δεν ξέρει καν από πού να το πιάσει, δεν έχει καθοδήγηση, όπως θα άρμοζε σε ένα μικρό παιδί. Είτε παίρνει το ρόλο του διαιτητή ανάμεσα στις διαφωνίες των γονιών του, είτε γίνεται ο σάκος του μποξ και δέχεται όλα τα λεκτικά χτυπήματα. Κι είναι πολλά τα παιδιά αυτά, που γίνονται προστάτες των μικρότερων αδελφών τους, κουβαλούν στην ουσία ένα βαρύ φορτίο που τα αναγκάζει να παραμερίσουν τις ανάγκες τους και να δώσουν την προσοχή τους στα αδέρφια τους που ενδεχομένως είναι ακόμα πιο μικρά σε ηλικία κι ανήμπορα να αναλάβουν την ευθύνη της δικής τους φροντίδας. Σαφώς και δε ρωτήθηκαν ποτέ για αυτό τους το ρόλο και σαφώς δεν μπήκε ποτέ κάποιος στη διαδικασία να τους εξηγήσει πως δεν είναι δικό τους το φταίξιμο η όλη κατάσταση, έτσι διαρκώς νιώθουν την ευθύνη να τους κάνει συντροφιά.

Ο ερχομός ενός παιδιού στον κόσμο φέρει μεγάλες ευθύνες στον ενήλικα που αποφασίζει να γίνει γονέας.Τα παιδιά δεν είναι ούτε μέσον διεκδίκησης ενός συντρόφου,ούτε μέσον εκδίκησης .. Είναι αποτέλεσμα μιας αγάπης και υγιούς σχέσης μεταξύ δύο ενηλίκων σύμφωνων μεταξύ τους..

Τα παιδιά που βιώνουν μη υγιείς καταστάσεις στο οικογενειακό τους περιβάλλον, τείνουν να αποκτήσουν μεγαλύτερη ψυχική αντοχή ως ενήλικες μετέπειτα αλλά και περισσότερες φοβίες όσον αφορά την απόκτηση της δικής τους οικογένειας. Έχουν τον φόβο μήπως αποτύχουν κι εκείνοι ως γονείς και απογοητεύσουν τα παιδιά τους. Ενώ παράλληλα το αίσθημα τις τελειομανίας ή της διαρκούς αποτυχίας, ακόμα κι αν τα καταφέρνουν περίφημα, δε φεύγει ποτέ από πάνω τους.  Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι -ειδικά σε πιο τρυφερές ηλικίες που χτίζουν την αυτοεκτίμησή τους- απογοητεύονται όταν δεν τους πεις πόσο περήφανος είσαι, αν δεν τους επιβραβεύσεις για μια τους νίκη, αν δεν είσαι στα δύσκολα παρών και αν δε σκύψεις το κεφάλι σου πάνω στο πρόβλημά τους. Κι από εκείνα τα παιδιά έλειψε αυτή η τακτική, δεν τη βίωσαν, δεν έμαθαν τι σημαίνει να δέχεσαι επιβράβευση.

Τα παιδιά δεν είναι μηχανές γέλιου, χαράς, λύπης ανάλογα με τις ορέξεις του κάθε γονιού, ούτε βγαίνουν με οδηγίες χρήσεως και με κάρτα αλλαγής  σε περίπτωση που δε συνάδει με τη δική μας ιδιοσυγκρασία και προσδοκία. Οφείλουμε όλοι να τα βοηθάμε να αναπτύσσονται σε δομές τέτοιες που στην ενήλικη ζωή τους να μπορέσουν να δημιουργήσουν τη ζωή που τα ίδια επιθυμούν κι όχι να μείνουν κολλημένα στα λάθη άλλων.