Όλα όσα δεν είπαμε έρχονται τα βράδια να μας φάνε

Κατά τη διάρκεια της μέρας συμβαίνουν πολλά γεγονότα τα οποία μας στιγματίζουν και μας ακολουθούν για το υπόλοιπό της, ίσως και για πολλές ακόμα ημέρες, ανάλογα πάντα το συμβάν. Η δική μας στάση απέναντι σε οτιδήποτε βρεθεί στo διάβα μας είναι εκείνη που θα καθορίσει και τη μετέπειτα ψυχολογική μας κατάσταση και την τοποθέτησή μας σ’ αυτό που μας απασχολεί.

Είναι ο τρόπος στην ουσία που θ’ αντιμετωπίσουμε ένα γεγονός και που γι’ αυτό θα πράξουμε και θα μιλήσουμε ανάλογα με τη συνείδησή μας και την ηθική μας. Είναι όμως πάντοτε έτσι; Είπες αυτά που ήθελες; Διεκδίκησες; Μήπως απλώς άνοιξες μια πόρτα κι έδειξες τον δρόμο της εξόδου; Μήπως έχεις μετανιώσει για όλα όσα δεν εξομολογήθηκες; Η απάντηση έρχεται πολύ αργότερα και συνήθως τις ώρες που είσαι χαλαρός, ήρεμος, που μπορείς να κάνεις πιο εύκολα μια ανασκόπηση των γεγονότων με μια πιο καθαρή ματιά και κάπου εκεί να ξεκινήσει ο λεγόμενος εφιάλτης.

Ο εφιάλτης του -δεν είπα αυτά που ήθελα με τον τρόπο που το ήθελα στο πρόσωπο που με καίει-. Γιατί; Τι έφταιξε και δεν το είπα τελικά; Μήπως αυτά που είπα ήταν λιγότερα από αυτά που έπρεπε ή περισσότερα απ’ όσα έπρεπε; Γιατί δεν έκανα αυτό που πραγματικά ένιωσα εκείνη τη στιγμή; Τι με σταμάτησε από το να είμαι άραγε ο εαυτός μου; Μήπως τελικά άφησα τον έρωτα, την ευκαιρία, την αγάπη, την ηρεμία, να φύγει;

Τα ερωτήματα πολλά κι οι απαντήσεις αποστομωτικές μα λιγότερες σε αριθμό συγκριτικά με τις ίδιες τις ερωτήσεις αλλά πολύ πιο περιεκτικές σε νόημα κι ουσία.

Όταν βρισκόμαστε σε μία κατάσταση που δεν είπαμε ή δεν κάναμε αυτά που θέλαμε, δημιουργούμε διαλόγους φανταστικούς στο μυαλό μας με το τι θα μπορούσαμε να είχαμε πει. Αυτομάτως αυτό που προκαλούμε στον εαυτό μας είναι μια ηττοπάθεια και μια άρνηση του προβλήματος που παρουσιάστηκε. Άρνηση του εγώ μας να μπορέσει να διαχειριστεί στην ουσία το πρόβλημα και να πάρει θέση ή να βάλει σε τάξη οτιδήποτε είναι σε αταξία.

Δεν απάντησες στην προσβολή του φίλου, του συναδέλφου, της σχέσης, γιατί εκείνη τη στιγμή ένιωσες ντροπή κι ανίκανος να ορθώσεις ανάστημα, επειδή ένιωσες κατώτερος για κάποιο λόγο κι αυτό σου βγήκε σαν απωθημένο μετέπειτα. Είναι η άμυνα του εαυτού σου να σου που δε σε άφησε να εκφραστείς. Άφησες πίσω σου την αδικία που σου συνέβη στη δουλειά, γιατί εν μέρει δεν πίστευες αρκετά στον εαυτό σου ότι το άξιζες πραγματικά να το κερδίσεις ως έπαθλο. Δεν πιστεύεις σε εσένα κι ο τρόπος που αντιμετώπισες μια τέτοια κατάσταση επιβεβαιώνει αυτόν τον φόβο.

Στην πραγματικότητα όλα όσα τρομάξαμε να πούμε, όλα όσα τρομάξαμε να κάνουμε, έχουν να κάνουν με τη δική μας χαμηλή αυτοεκτίμηση, τη δική μας χαμένη αυτοπεποίθηση, το δικό μας χαμένο παιχνίδι! Μια διαφορετική δυναμική θα ήταν ικανή να αλλάξει όλα τα δεδομένα και να ισχυροποιήσει τον χαρακτήρα, να τον κάνει να σταθεί σε οποιαδήποτε κατάσταση τον φέρνει σε δύσκολη θέση και ν’ ανταπεξέλθει λέγοντας αυτά που πιστεύει, αυτά που νιώθει.

Οπότε την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε μία κατάσταση που ίσως γνωρίζεις ότι δε θα πεις αυτά που νιώθεις, ίσως δεν κάνεις κι αυτά που σκέφτεσαι, φρόντισε ν’ αναρωτηθείς τι θα ήταν αυτό που πραγματικά θα ήθελες ν’ ακούσεις εσύ στη θέση του άλλου κι αυτό που μετά θα ήθελες να δεις κι ως πράξη. Και τότε θα δεις, πως τα βράδια δε θα σε βασανίζει κανένα υποθετικό σενάριο, γιατί πολύ απλά, θα έχεις πράξει τη σωστή στιγμή.