Περνάνε, μας αλλάζουν τη ζωή κι ύστερα χάνονται

H ζωή μας έχει αποδείξει με τρόπο μαγικό πως καμία συνάντηση και καμία γνωριμία μ’ έναν άνθρωπο δεν είναι τυχαία! Βρίσκεσαι σε κάποια κρίσιμη καμπή της ζωής σου σ’ ένα σταυροδρόμι κι αναρωτιέσαι ποια πορεία να ακολουθήσεις κι αν θα είναι αυτή καθοριστική για τα συναισθήματά σου.

Γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι απάντηση ξεκάθαρη δεν υπάρχει κι ακολουθείς το ένστικτό σου, το όποιο διαισθάνεσαι πως δε θα σε απογοητεύσει για ακόμα μια φορά σε μια τόσο σημαντική σου απόφαση. Και περπατώντας στον δρόμο τον οποίο επέλεξες συναντάς ένα άλλο άτομο, να  περπατά αμέριμνο απολαμβάνοντας την αίσθηση του απροσδόκητου κι έχοντας την άγνοια του αύριο, ψάχνοντας κι εκείνο κάτι που δε γνωρίζει ακόμα τι ακριβώς είναι. Κι οι δύο έκπληκτοι βαδίζετε προς την ίδια κατεύθυνση, άσχετα με τη διαφορετικότητα του σκοπού σας, των προσδοκιών σας. Έχετε όμως κι οι δύο την ίδια ακριβώς αίσθηση της πληρότητας μέσα σας και τη βεβαίωση ότι με κάποιο τρόπο θα συναντηθείτε μέχρι εκεί που σας ορίζει η ίδια η ζωή με το δικό της μυστηριώδη τρόπο.

Αυτό που συνδέει τους ανθρώπους σε μια συγκεκριμένη πάντα χρονική στιγμή, είναι η ανάγκη τους να μοιραστούν. Είναι η συνειδητοποίηση του μεγάλου ψυχικού κενού που βιώνει κάποιος κι η κραυγή αγωνίας του προς πάσα κατεύθυνση, με σκοπό ν’ ακουστεί από κάποιο άλλο άτομο που εκπέμπει σε γνωστή συχνότητα. Και κάπως έτσι οι άνθρωποι συναντιούνται, γνωρίζονται, ερωτεύονται. Και τα κενά γεμίζουν.

Παιχνίδια της μοίρας, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, ή να πει κάποιος ορθολογιστής πώς είναι η απόρροια των δικών μας επιλογών που μας οδήγησαν -τυχαία πάντα- σ’ εκείνες τις επιλογές προσώπων. Είναι ένα περίεργο πάντρεμα της ζωής και μια αγωνιώδης προσπάθεια να μπορέσει ο άνθρωπος με τη συμβολή μιας ακόμα καρδιάς, να νιώσει περισσότερα, πιο έντονα, πιο χρωματιστά. Το ιδανικό είναι όταν αυτοί οι μοναδικοί για εσένα άνθρωποι παραμένουν στη ζωή σου, ζουν μαζί σου, είτε μακριά σου, αναγνωρίζουν στο πρόσωπό σου το σύντροφο της ζωής τους, τον κολλητό τους, τον αδερφό τους, εκείνον τον άνθρωπο που σε κάθε τους βήμα έδωσε αγάπη, στήριξη, φροντίδα, μια παρηγοριά στα δύσκολα.

Το στενάχωρο είναι όταν χάνονται. Χάνονται κάποιοι με τρόπο περίεργο, ίσως κι ανεξήγητο κάποιες φορές, έτσι απλά χωρίς λόγο κάποια μέρα τους χάνεις, σε χάνουν. Κάποιοι άλλοι ίσως είναι κι η ώρα τους να πουν με τον δικό τους τρόπο το αντίο και να σου δείξουν πως τώρα που στάθηκες όρθιος μπορείς πλέον να πορευτείς με ηρεμία προς πάσα κατεύθυνση ελεύθερα κι αυτόνομα.

Δεν ξέρουμε καν γιατί η ζωή φέρνει κοντά ανθρώπους που μας κάνουν να τους αγαπήσουμε τόσο και μετά μας τους παίρνει. Γιατί συναντιόμαστε κι ύστερα χανόμαστε. Θέλεις αυτός που έρχεται να παραμείνει για όσο εκείνος κι εσύ το επιθυμείτε, αλλά η τύχη κι η ζωή ίσως αυτόν τον άνθρωπο όπως κι εσένα να σας προορίζει να μείνετε ο ένας στη ζωή του άλλου για όσο πραγματικά το χρειάζεστε; Σημασία έχει ν’ αφήσουμε την ψυχή να γεμίσει χαμόγελα και χρώματα με όποιον συνοδοιπόρο μας φέρει στη ζωή κι ας είναι και για ένα μόνο ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων.