Άνθρωποι, σύγχρονοι «Φρανκενστάιν»

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να δημιουργούν τα δικά τους τέρατα και να τα εγκαταλείπουν όταν δουν τι πραγματικά έφτιαξαν! Σαν σύγχρονοι Φρανκενστάιν πειραματίζονται με ό,τι τους δίνεται προσπαθώντας να κάνουν τις κατάλληλες αλχημείες για δώσουν ζωή στο δικό τους «τέρας». Αποκαλείται «τέρας» επειδή ακόμα κι οι ίδιοι φοβούνται αυτό το «διαφορετικό» που φέρνουν στη ζωή. Και μάλιστα συχνά απ’ το φόβο τους τρέπονται σε φυγή, στην προσπάθειά τους να μείνουν μακριά απ’ το πλάσμα που έθρεψαν με τους φόβους, τις φιλοδοξίες και τις διαφορές τους.

Το τέρας αυτό δεν είναι προϊόν της φαντασίας, θα μπορούσαμε να πούμε πως έχει πρόσωπο κι υπόσταση, πως δεν είναι κύημα του μυαλού. Είναι οι δικές μας πράξεις, συμπεριφορές, δράσεις και αντιδράσεις που γεννούν τα τέρατα. Τα δικά μας κατάλοιπα υπονομεύουν την εσωτερική ηρεμία του θύματός μας, καθιστώντας το ανυπεράσπιστο κι αμέτοχο σε οτιδήποτε το αφορά. Και απλώς αδιαφορούμε για την μεταμόρφωσή του, για την ένωση των κακών και άσχημων -όχι αισθητικά- προσθετικών μελών, εκείνων που συνθέτουν το πλάσμα που αργότερα καθόλου απίθανο να παρεκκλίνει της πορείας του, λόγω της απόρριψής του από τον ίδιο του τον δημιουργό. Το πλάσμα αυτό θα νιώσει την εγκατάλειψη και την προδοσία, ξέροντας ήδη πως απ’ τη στιγμή που γεννήθηκε ήταν κάτι αλλιώτικο, κάτι που ούτε το ίδιο το τέρας δεν μπορούσε να κατανοήσει!

Διψά για εκδίκηση όμως, οργίζεται, θλίβεται, στεναχωριέται γι’ αυτό που έγινε εξαιτίας του πόθου κάποιου άλλου. Κάτι που δεν επιδίωξε ούτε είχε ονειρευτεί! Όταν ο άνθρωπος αντιληφθεί σε τι πραγματικά έχει μετατραπεί θεωρεί πως τα περιθώρια βελτίωσης και απομάκρυνσης όλων εκείνων των στοιχείων που είναι υπεύθυνα για την αλλαγή του, είναι ελάχιστα έως μηδαμινά. Αυτό είναι που τρέφει διαρκώς μετέπειτα το τέρας που φιλοξενεί μέσα του, η αίσθηση πως η ελπίδα έχει χαθεί κάπου στην οργισμένη αντίδραση και στην άκαρδη συμπεριφορά, όχι μόνο προς τους άλλους αλλά και προς την ίδια του την ύπαρξη.

Οι άνθρωποι που βιώνουν απόρριψη σε πολλές πτυχές της ζωής τους, έχουν μάθει να κάνουν παρέα με τους χειρότερους φόβους και ανησυχίες τους. Είναι εκείνοι που η ψυχή τους δε θα μπορέσει να σηκώσει το αβάσταχτο συναισθηματικό φορτίο κι έτσι γεννιέται ένα νέο πλάσμα ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης του μυαλού με την ψυχή. Το γεμάτο φόβο πλάσμα που γεννήθηκε δε μισεί του άλλους ούτε έχει εχθρική διάθεση απέναντί τους, αλλά αποζητά την αγάπη, την αποδοχή, την κατανόηση και την υποστήριξη σε κάθε βήμα της ζωής του. Αν αυτό δεν είναι τελικά εφικτό, οδηγείται σε συναισθηματικό αδιέξοδο, μην μπορώντας να αντιληφθεί ποιο ακριβώς ήταν το λάθος του. Αν και εφόσον είχε κάνει κάτι λάθος γιατί ποτέ κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να του το εξηγήσει, ώστε να απεγκλωβιστεί από το λαβύρινθο των σκέψεών του και των αρνητικών συναισθημάτων του που προέκυψαν ως απόρροια της θλίψης;

Πολλές φορές είτε ο δημιουργός είναι το ίδιο ακριβώς πλάσμα, είτε το πλάσμα αυτό προκλήθηκε από έναν εξωγενή παράγοντα, ίσως από κάποιο άλλο πρόσωπο που δημιούργησε καταστάσεις τόσο τοξικές και συνάμα καταστροφικές για την ψυχοκοινωνική εξέλιξη του ατόμου, ώστε η επαναφορά του να είναι πλέον μη αναστρέψιμη. Τα τέρατα αυτά αντιμετωπίζονται από την κοινωνία ως ψυχικά ασθενείς, που χρήζουν υποστήριξης σαν να θεωρούν πως η ψυχοσυμβουλευτική υποστήριξη αποτελεί τιμωρία γι’ αυτόν τον ταλαιπωρημένο  άνθρωπο. Και η βοήθεια συνήθως αργεί να έρθει και το πλάσμα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο βούρκο των αρνητικών σκέψεων, με αποτέλεσμα να γιγαντώνεται το τέρας που από γίγαντα θέλει κανείς να μετατρέψει σε νάνο. Γι’ αυτό πρέπει να έχει κανείς στο μυαλό του ότι μια τέτοια μετατροπή απαιτεί μεγάλη προσπάθεια για να κερδίσει αυτό τον δύσκολο αγώνα.

Αυτό το πλάσμα που παλεύει ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους, διχάζεται, δεν μπορεί πλέον να διακρίνει το καλό απ’ το κακό και τα βλέπει όλα εχθρικά. Η ζωή δε θα ‘ναι ποτέ ξανά ίδια με πριν, τίποτα δε θα ‘χει απομείνει από εκείνο το πρόσωπο που αντίκριζε καθημερινά πριν έρθει σε σύγκρουση μαζί του.

Η ματιά του θα ‘ναι θολή κι αδιαπέραστη, η έκφρασή του θλιμμένη και το πρόσωπο ανέκφραστο. Σαν κάπου βαθιά μέσα του να παλεύει να βγει στην επιφάνεια εκείνος ο άνθρωπος που ξυπνούσε με όνειρα, ελπίδες, σχέδια για το μέλλον κι αγάπη για τους συνανθρώπους του. Αλλά όλα αυτά θάφτηκαν βαθιά μέσα στο υποσυνείδητο και μόνο εκείνος που τα τοποθέτησε εκεί μπορεί να βοηθήσει να βγουν ξανά στην επιφάνεια. Είναι όμως εφικτό; Μπορεί μέσα στη συναισθηματική φουρτούνα να αναβιώσει ο άνθρωπος και να επανέλθει στην πρότερη μορφή του, πριν οι Δόκτορες Φρανκενστάιν αποκτήσουν πρόσβαση στην άβυσσο του μυαλού του;

Αρκεί η αγάπη και η θέληση του δημιουργού!