Ο Παντελής μου ήταν παντελώς άγνωστος. Τυχαία ένα βράδυ, σήκωσα το χέρι μου για ταξί και σταμάτησε αυτός. Κλασικός ταρίφας, γύρω στα 35 με άποψη και δίκιο πάνω σε όλα. Περίεργη φάρα οι ταξιτζήδες. Ο συγκεκριμένος ήταν συμπαθητικός παρ’ όλα αυτά. Η κίνηση ήταν αυξημένη κι έτσι από τη μια κουβέντα στην άλλη φτάσαμε να μου μιλάει για την κοπέλα του.
«Με τη Αναστασία είμαστε μαζί λίγο καιρό. Περίπου 4 μήνες. Περνάω πολύ καλά μαζί της. Βλέπεις με καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει και τα ζόρια της δουλειάς μου. Λόγω κρίσης, επιλέγω να δουλεύω κυρίως νύχτα. Το μεροκάματο είναι καλύτερο, η κίνηση συνήθως μειωμένη και τα έξοδα λιγότερα. Το ζόρι όμως με τη νύχτα, είναι πως ποτέ δεν έχω κάποιον να μιλήσω γιατί όλοι μου οι φίλοι τέτοιες ώρες ή κοιμούνται ή πίνουν ποτά. Οπότε εγώ βρίσκομαι μόνος να μονολογώ.
Μέχρι που έμπλεξα με την Αναστασία. Ρε φιλαράκι το κορίτσι είναι αλλού. Μου κάνει παρέα όλο το βράδυ. Μιλάμε ατελείωτες ώρες και συζητάμε για τα πάντα. Δεν κοιμάται για χάρη μου. Δουλεύει σπαστό σε καφέ κι έτσι έχει την ευχέρεια να ξυπνάει μεσημεράκι. Όπως καταλαβαίνεις, το βράδυ της το περνάει μαζί μου. Από απόσταση βέβαια, αλλά μαζί μου. Ξεκινήσαμε να μιλάμε από το facebook και μας έπαιρναν οι ώρες. Έπειτα ανακάλυψα το viber και τώρα όλο αυτό έχει γίνει μια ευχάριστη ρουτίνα. Δε φαντάζεσαι πόσο την εκτιμώ γι’ αυτό που κάνει.
Είναι κορίτσι από τα λίγα. Σπάνιο πλάσμα. Πέρα από εμφάνιση, που είναι κουκλάρα, έχει και πολύ καλή καρδιά. Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Προχθές είχα πελάτη. Μου βγήκε καλή κούρσα, από αεροδρόμιο για Κιλκίς. Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορούσα να μιλάω στο κινητό μου –καθώς οδηγώ με τον πελάτη μέσα– αλλά ούτε και να γράφω στο viber. Η Αναστασία που λες, μου μιλούσε από το viber με ηχογραφημένα μηνύματα το κορίτσι μου κι εγώ τα άκουγα από το handsfree. Επειδή όμως δεν μπορούσα να απαντήσω, απαντούσε αυτή και για εμένα. Ξέρεις. Σε φάση παιχνιδιού. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό σου.
Και ξέρεις, ε; Όταν έχουμε μέρες να βρεθούμε, κάνουμε και cyber sex. Εκεί χρησιμοποιούμε το snapchat, είναι πιο ασφαλές. Στέλνουμε φωτογραφίες και μιλάμε πρόστυχα. Να σου πω την αμαρτία μου φίλε, δεν μπορούσα να πιστέψω πως ένα τόσο καλό κορίτσι μπορεί να μιλήσει τόσο βρώμικα. Στην αρχή με κόμπλαρε, αλλά μασάνε οι ταρίφες ρε φιλαράκι;»
Τόση ώρα ο τύπος μονολογούσε. Μόλις σταμάτησε, παύση διαρκείας. Αμηχανία, δεν ήξερα τι να πω. Κι έτσι αυθόρμητα κι από το πουθενά, έσκασα στα γέλια. Ρε γατάκι ταρίφα, του είπα, σας είχα για πιο brutal εσάς. Τα ξέρουν τα ρεζιλίκια σου στις πιάτσες; Ευτυχώς έπιασε το humor μου και το απόλαυσε. Φτάσαμε στον προορισμό μου μετά από περίπου είκοσι λεπτά και δυο χιλιάδες λέξεις.
Γύρισα τον κοίταξα για να τον πληρώσω και είχε ένα βλέμμα ανακούφισης. Έμοιαζε να έχει βρει ό,τι χρειαζόταν στη ζωή του. Έναν άνθρωπο να τον καταλαβαίνει και να το δείχνει έμπρακτα. Ουσιαστικά, η πράξη αυτή της Αναστασίας τον «χτυπούσε» στο υποσυνείδητο. Του δήλωνε πως ό,τι κι αν συμβεί, όσο δύσκολα κι αν έρθουν τα πράγματα, αυτή, ο άνθρωπος του, θα είναι εκεί να τον στηρίζει. Και τι παραπάνω χρειάζεται ένας άντρας; Σχεδόν τίποτα. Κατανόηση, στήριξη και φροντίδα.
Συντάκτης: Βασίλης Δεμιρτζόγλου
