Ζώντας ως εργένης τα τελευταία πέντε χρόνια περίπου, οφείλω να σε ενημερώσω πως η ζωή του εργένη δεν είναι πάντα όπως τη φαντάζεσαι. Ναι, σε γενικές γραμμές είναι ζωάρα, αλλά.
Λίγο έως πολύ οι λόγοι της ζωάρας είναι γνωστοί. Δεν έχεις κανέναν πάνω στο κεφάλι σου. Ξυπνάς και κοιμάσαι ότι ώρα θέλεις, μιλάς δυνατά στο τηλέφωνο και κυκλοφορείς γυμνός. Πετάς τις κάλτσες σου και το βρακί σκοράροντας στο καλάθι των άπλυτων και αφήνεις το κουτί της πίτσας όσο καιρό γουστάρεις πάνω στο τραπέζι. Καλά μέχρι εδώ. Αλλά και κάποιος πρέπει να τα μαζέψει όλα αυτά, οπότε, στην περίπτωση που δεν είσαι ο Κανάκης για να συντηρείς παραδουλεύτρα αυτός ο κάποιος είσαι εσύ. Και πιάτα θα πλένεις και ρούχα θα σιδερώσεις και λεκάνη θα σαπουνίσεις. Ειδικά αν είσαι λάτρης της καθαριότητας, σαν και του λόγου μου, τότε καταντάς ψυχαναγκαστικός. Σβήνω το τσιγάρο μου στο πάτωμα, γνωρίζοντας πως αργότερα πάλι εγώ θα καθαρίζω, αλλά το κάνω για το γαμώτο, για το τσαμπουκά, anyway.
Βέβαια παρ’ όλες τις δυσκολίες που αναφέρω πιο πάνω, παρατηρώ πως όλο και περισσότεροι άντρες επιλέγουν το δρόμο της εργένικης ζωής, αντιθέτως από τα κορίτσια που ψηφίζουν δαγκωτό μαμά. Μάλλον σας φοβίζει η ευθύνη, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.
Όλα κυλούν ομαλώς. Έχεις γίνει γκουρού στο γρήγορο καθάρισμα, καθώς κανένας δεν καθαρίζει σπίτι πιο γρήγορα από εργένη που περιμένει γκόμενα και τότε σκάει μύτη αυτή. Ποια; Η περίοδος «ξηρασίας». Έλα μη με κοιτάς στραβά, όλοι μας, κι εσύ κι εγώ και όλοι έχουμε περάσει τέτοιες περιόδους. Το «καλό» σου χέρι έχει γεμίσει κάλους και έχεις αρχίσει να πιστεύεις πως τελικά η τύφλωση είναι πιο κοντά από ποτέ. Με τον καιρό ανακάμπτεις και πάλι από την αρχή.
Μετά από μεγάλο διάστημα κραιπάλης και ανούσιων συνουσιών αρχίζεις και νιώθεις κάπως μόνος. Ναι τα φιλαράκια είναι εκεί κάθε βράδυ, το pro έχει πάρει φωτιά και ο «πιτσαράς» της περιοχής σε ξέρει με το μικρό σου όνομα. Αλλά έρχονται και κάτι περίεργα βράδια που απλά δεν έχεις όρεξη, δεν είσαι σε «φάση». Θέλεις να δεις ρομαντική κομεντί με το κορίτσι και να χουχουλιάσετε στον καναπέ. Έχεις ανάγκη από ποιοτική συντροφιά. Την ελευθερία να κλάσεις μπροστά της και την άνεση να παράγεις αυτόν το τέλειο ήχο όταν ξεκολλάς την τροφή ανάμεσα από τα δόντια σου.
Αλλά όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις μόνο με τον άνθρωπο σου. Πράγμα που εσύ δεν έχεις γιατί ο τρόπος ζωής που έχεις επιλέξει, δεν είχε περιθώρια για έρωτες και φρου-φρου. Και κάπου εκεί αρχίζεις να αισθάνεσαι ένα συναισθηματικό κενό. Μεγάλη δασκάλα η μοναξιά αλλά και δύστροπη πουτάνα. Συνηθίζεται γρήγορα αλλά κάνει κακό.
Τίποτα και κανένα ευκαιριακό γαμήσι δεν συγκρίνεται με το χάδι της δικιάς σου. Της γυναίκας που αγαπάς. Δεν υπάρχει πιο ωραία μυρωδιά από το άρωμα της και τίποτα πιο νόστιμο από το δέρμα της
Είμαστε κοινωνικά όντα και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το DNA. Όσο κι αν προσπαθήσεις, όσο καλά κι αν περνάς, δεν γεμίζει με έναν άνθρωπο ένα σπίτι. Δεν γράφτηκε άδικα το τραγούδι. Αυτή θα είναι ο λόγος που θα επιστρέφεις σπίτι χαρούμενος μετά από τη δουλειά. Αυτή ο λόγος που δε θα βγεις κι απόψε αλλά θα αράξετε σπίτι.
Μεγάλωσα σε μεγάλη οικογένεια και ξέρω από πρώτο χέρι, πως ένα σπίτι γεμίζει μόνο με αγάπη, χαμόγελα ίσως και φωνές, δε χάθηκε ο κόσμος. Τα ακριβά έπιπλα και η 3D τηλεόραση πιάνουν χώρο, όχι τόπο. Αυτά και όπως είπε και ο Αύγουστος, «αγάπη ολούθε».
Συντάκτης: Βασίλης Δεμιρτζόγλου
