Γνωριστήκατε και οι πρώτοι μήνες ήταν υπέροχοι. Όπως σε κάθε σχέση άλλωστε, καθώς στην αρχή όλοι δείχνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε τον απέναντι παρουσιάζοντας αξίες και ιδανικά που τελικά δεν είμαστε εμείς. Περνάει ο καιρός λοιπόν και οι άμυνες πέφτουν. Τότε έρχεται στην επιφάνεια ο πραγματικός μας εαυτός.
Βγάζουμε όλα μας τα κόμπλεξ, ξεχνάμε τρόπους και προσωπικότητες. Θίγουμε αξίες και ιδανικά. Είναι κλασικό φαινόμενο. Όλοι το έχουμε κάνει, όλοι το έχουμε γευτεί. Το παραμύθι δεν κρατάει για πολύ και τελικά χωρίζεις. Βέβαια το δοντάκι σου πονάει ακόμα για τον πρώην κι έτσι, αναπόφευκτα, μετά από λίγους μήνες κάνεις τον απολογισμό σου, την αυτοκριτική σου. Καταλήγεις να μην μπορείς να εξηγήσεις γιατί φέρθηκες έτσι, να μην μπορείς να το πιστέψεις ότι ξεστόμισες τέτοιες κουβέντες, πως δεν ήσουν εσύ αυτός, αλλά τα έκανες. Ο απολογισμός τελειώνει θριαμβευτικά καταλήγοντας πως είσαι μαλάκας και παλιάνθρωπος.
Αποφασίζεις να αλλάξεις και να γίνεις όσο καλύτερος μπορείς. Και τότε, από το πουθενά, εμφανίζεται ο επόμενος/η. Αρχίζετε τα ραντεβού και η ιστορία πάει με το κλασικό τρόπο. Όπως στην πρώτη παράγραφο δηλαδή. Αλλά όσο περνάει ο καιρός, εσύ δεν μεταλλάσσεσαι στο γνωστό καθίκι του παρελθόντος. Παραμένεις σωστός κρατώντας τις ισορροπίες, μετράς τα λόγια σου και δεν του πρήζεις τα αρχίδια για τους αλήτες τους φίλους του. Ο άνθρωπος που βρίσκεται μαζί σου, έχει πάθει την πλάκα του από το πόσο γαμάτο άτομο είσαι και περνάτε ζάχαρες.
Πού θέλω να καταλήξω, ε; Είσαι πουσταριό, ρε φίλε ή φιλενάδα. Ναι, πουσταριό και ξέρεις γιατί; Γιατί έβγαλες το λάδι στον πρώην, με τα κόμπλεξ, τις τρέλες, τις αδικίες σου και τις παραξενιές σου. Μετά έβαλες μυαλό και τώρα τρώει όλη την κρέμα ο επόμενος. Ο πρώην; Έφαγε το σκατό, σε ανάγκασε, εκ των υστέρων, να γίνεις άνθρωπος και τρώει την κρέμα άλλος;
Δηλαδή βγάζω εγώ το φίδι από την τρύπα και γίνεται διάσημος ο Σέρρες snake hunter. Τόσο άδικο.
Και σαφώς, όταν κάθεσαι με τις φιλενάδες σου και τα λέτε, εσύ δηλώνεις τρισευτυχισμένη, πως ποτέ σου δεν γνώρισες έναν τόσο υπέροχο άνθρωπο και τόσο καλό εραστή. Γιατί έτσι πάνε αυτά. Αν τον γουστάρεις τρελά, το πουλί του μεγαλώνει περί τους 4 πόντους σε μήκος και αντίστοιχα το κορμί της φτιάχτηκε για αμαρτίες.
Και δεν ντρέπεστε κιόλας. Αντί να αναγνωρίσετε την πραγματικότητα, να σηκώσετε το ρημάδι το κινητό και να ευχαριστήσετε τους πρώην το παίζετε και υπεράνω.
«Νταξ, με την Μαρία δεν προχωρούσε, ρε μαν. Τώρα είναι αλλιώς.»
Βρε τσογλάνι, αχάριστε, Ούνε, πριν τη Μαρία δεν ήξερες να δένεις τα κορδόνια σου και τώρα είσαι τέρμα στυλάτος, από μόνος σου να υποθέσω. Κι εσύ όμως, ρε κορίτσι μου, ένα χρόνο πριν δεν είχες βγει από τη γειτονιά σου και πλέον γνωρίζεις τα πιο «in» στέκια της πόλης και όλοι σε θυμούνται σαν την πρώην του τάδε, γύρισες τη μισή Ευρώπη κι ας γινόσασταν μαλλιά κουβάρια και τώρα το παίζεις σοφιστικέ και περπατημένη.
Σας παρακαλώ πολύ και τους δυο.
Να δίνετε την αξία εκεί που πραγματικά ανήκει. Δε λέω να μην προχωράτε σε μια νέα σχέση όταν η παλιά δε σας γεμίζει πλέον, αλλά να μην είμαστε αχάριστοι. Από κάθε άνθρωπο που περνάει από τη ζωή σου, κάτι κερδίζεις. Να εκτιμάς λοιπόν αυτή τη γνώση που σου προσέφερε.
Ο πρώην δεν είναι ο εχθρός. Ένας άνθρωπος είναι, σαν κι εσένα, που απλώς δεν είστε πλέον ζευγάρι. Δώσ’ του λοιπόν το credit που του αναλογεί και άφησέ τον να πάει στο καλό.
Συντάκτης: Βασίλης Δεμιρτζόγλου
