Τελευταία φορά. Τελευταία φορά που θα ξαναδιαβάσω τα μηνύματά σου. Δεν θα κοιτάω άλλο τις φωτογραφίες μας. Έπρεπε να τις έχω σβήσει από καιρό. Ένα από τα πολλά μου λάθη κι αυτό. Όπως τότε που ορκιζόμασταν για πάντα. Όπως όταν έμαθα πως τραβιέσαι με κάποιον και δεν είχα το θάρρος να σε πάρω τηλέφωνο, έστω για να σε βρίσω. Και όταν μου είπες πως δεν μπορείς ούτε δυο μέρες με άλλον, εγώ πάλι δείλιασα, δεν σου είπα πως χαίρομαι.
Όχι ρε γαμώτο, δεν θέλω να περνάς καλά. Θέλω να κλαις τα βράδια. Δεν μπορεί να περνάς καλά μακριά μου, δεν το επιτρέπω. Δεν τρέφω ελπίδες για εμάς, ούτε σε μισώ κι ούτε το κακό σου θέλω. Τουλάχιστον εσύ το ξέρεις. Αλλά δε θέλω να διασκεδάζεις ρε. Κατινιά; Ναι κατινιά. Εξάλλου δεν είναι πρώτη φορά που θα πέσω χαμηλά για πάρτη σου.
Τώρα ξέρω. Ξέρω πως θέλω να σε είχα πληγώσει, και ναι ίσως να το κατάφερα κι αυτό.
Γιατί αν δεν ήσουν τόσο μαλακισμένη, θα με εκτιμούσες όταν με είχες· θα με τιμούσες την τελευταία μέρα όπως με τιμούσες και την πρώτη.
Δεν μπορώ να ξέρω πώς χαμογελάς ακόμη. Δεν πρέπει να χαμογελάς μακριά μου. Δεν είναι κακία, αλλά ούτε μπορώ να σου πω τι ακριβώς είναι. Μάλλον το τρελό μου το κεφάλι τα φταίει όλα. Θέλω να χαμογελάς μόνο όταν κοιτάς τις παλιές μας φωτογραφίες. Κατά τα άλλα θέλω είσαι καλά στην υγεία σου, καλά επαγγελματικά και χωρίς βάσανα. Αλλά δεν θέλω να περνάς καλά ρε, δεν καταλαβαίνεις;
Θέλω να κάνεις κάτι μαγικό και να ξεχαστούν όλα. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω ρε γαμώ.
Ναι, είμαι δειλός και πραγματικά φοβάμαι τι θα πει ο κόσμος. Τρέμω την αντίδραση των δικών μου ανθρώπων, ασχέτως που γνωρίζω πως θα με στηρίξουν σε όποια μου απόφαση, όσο λάθος κι αν είναι. Ντρέπομαι τους φίλους μου που γνωρίζουν και ίσως με σχολιάζουν στα κρυφά. Φοβάμαι στην ιδέα πως σε άγγιξαν κι άλλοι μετά από εμένα, το ίδιο φοβάσαι κι εσύ, το ξέρω.
Μόνο που εγώ περίμενα άλλα από εσένα. Περίμενα να καταλάβεις τα λάθη μας και να με στηρίξεις. Όσο κι αν σου φαίνεται ψέμα, εγώ δεν είχα στήριγμα. Κανείς δεν ένιωθε πόσο σε αγαπώ. Είδανε μόνο την κακή σου πλευρά. Δεν μπορούσα να τους εξηγήσω και πονούσα, πνιγόμουν μέσα μου. Αλλά δεν μπορούσα να φωνάξω, δεν είχα τη δύναμη. Έκλαιγα μόνος μου, αλλά για τους γύρω ήμουν μια χαρά. Σε σκέφτομαι συχνά, να μου χορεύεις εκεί στο λιμάνι και ακόμη και τώρα μου κόβονται τα πόδια. Κοιμάμαι και περιμένω όταν ξυπνήσω να μυρίσω την ανάσα σου, κι ας μύριζε το δοντάκι σου. Μου την έσπαγε που αργούσες τόσο να ετοιμαστείς, ψωνάρα, αλλά γδυνόσουν τόσο γρήγορα.
Μπορείς να συμβιβαστείς ρε με την ιδέα πως αγαπιόμαστε και είμαστε χώρια; Πόσο κλισέ, θεέ μου. Ιστορία ενηλίκων που αγαπιούνται, το ξέρουν, αλλά δεν μπορούν να είναι μαζί. Κινδυνεύω να γίνω μελό. Και φοβάμαι, φοβάμαι να σου ανοιχτώ ξανά, φοβάμαι να αφεθώ και πάλι.
Αλλά ξέρεις τι φοβάμαι πιο πολύ; Εμάς. Εμένα κι εσένα που φτάσαμε τα πράγματα εδώ που τα φτάσαμε. Γιατί, όσο άγιος κι αν το παίζω, φταίω κι εγώ – έφταιξα. Αλλά φοβάμαι πως θα κάνουμε πάλι τα ίδια. Δεν ξέρω πόσο έχουμε αλλάξει. Να ρισκάρω; Κι όπου βγει; Δεν είμαι πλέον είκοσι χρονών και καλώς ή κακώς έχω σκληρύνει πολύ.
Δεν θέλω άλλες μετριότητες και συμβιβασμούς. Δεν μπορώ να είμαι καλά μερικές ημέρες το μήνα. Αυτό είχαμε. Αρκετές πολύ δυνατές στιγμές και δυο κεφάλια κλούβια.
Μην προσπαθήσεις, δε θα με καταλάβεις, κανείς δεν μπορεί. Μόνο ο εξαρτημένος σε αποτοξίνωση με νιώθει. Ήσουν η πρέζα μου, αλλά τώρα «έκοψα». Μου έκανες κακό, αλλά είναι γλυκιά η βρώμα η μαστούρα. Σαν ακόμη ένα πρεζάκι σκέφτομαι πώς μπορώ να το ελέγξω. Σκέφτομαι πώς θα πίνω πιο «ελαφριά» τώρα, αλλά μάταια.
Ίσως και να ήσουν ο καρμικός μου έρωτας κι εγώ ο δικός σου. Και διαβάζω πολλά για καρμικούς έρωτες, που αψήφησαν τα πάντα και μείνανε μαζί. Γνωρίζω πως καρμικοί έρωτες δεν έρχονται συχνά. Στύβω κάθε σταγόνα λογικής που μου έχει απομείνει και ακολουθώ τον δρόμο που έχω χαράξει μέχρι τώρα.
Επίσης είμαι αχάριστος. Πολλοί ζηλεύουν τον τρόπο ζωής μου, ενώ εγώ ζηλεύω αυτούς που έχουν ξεκάθαρο μυαλό, χωρίς μπερδέματα και κόμπους. Ώσπου λοιπόν να βρω αυτό που θα με συγκινήσει, θα ταξιδεύω μόνος μου στο κόσμο της ντροπής.
Ναι λοιπόν, είμαι δειλός. Με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος και με νοιάζει το μετά.
Σ’ αγαπώ, μην περνάς καλά.
Συντάκτης: Βασίλης Δεμιρτζόγλου
