8 σημάδια πως το παιδί μέσα σου δεν έχει μεγαλώσει

Όσο κι αν μεγαλώνουμε, όπως κι αν μεγαλώνουμε, όσο κι αν γεμίζουμε γνώσεις κι εμπειρίες, πάντα μέσα μας κάπου θα κρύβεται ένα παιδί. Ένα παιδί που δεν έχει μεγαλώσει και δεν έχει ωριμάσει. Που έχει βολευτεί στη γωνιά του και περιμένει λίγη από την προσοχή μας. Που είναι εκεί μαζί μας, σε όλη μας τη ζωή κι ίσως να μη μεγαλώσει και ποτέ, ακολουθώντας την πορεία μας στην ενηλικίωση. Ας δούμε λοιπόν ποια είναι εκείνα τα 8 σημάδια που μας δείχνουν πως το παιδί που κρύβουμε μέσα μας είναι ακόμα εκεί υπαγορεύοντάς μας τις επιθυμίες και συναισθήματά μας.

Η ανάγκη μας για προσοχή

Ή αλλιώς, για επιβεβαίωση. Όταν ψάχνουμε συνέχεια κάποιον που να μας λέει πως ό,τι κάνουμε, το κάνουμε καλά. Όταν κι η παραμικρή αποτυχία μας απογοητεύει υπερβολικά, τότε ίσως να είναι εκείνη η παιδική φωνούλα που ζητάει την αποδοχή.

Η εμμονική, κάποιες φορές αναζήτησή μας γι’ αγάπη

Δυστυχώς, κάποιες φορές με άσχημο αποτέλεσμα. Θέλουμε να νιώσουμε τόσο πολύ ότι μας αγαπάνε, ότι αξίζουμε, που οι επιλογές μας στις σχέσεις μας δεν είναι πάντα οι κατάλληλες κι ίσως να ανεχόμαστε μη υγιείς ή χειριστικές συμπεριφορές χωρίς να το συνειδητοποιούμε, από την ανάγκη να νιώσουμε πως μας δέχονται και μας επιλέγουν.

Εγωισμός

Όπως ακριβώς ένα παιδί που θέλει κάτι δικό του, εκείνη την ώρα, εκείνη τη στιγμή, γιατί έτσι θέλει. Υπάρχει τεράστια επιθυμία να δείξει ότι νίκησε έναντι κάποιου άλλου που έχασε. Πως του αγόρασαν τελικά το γλυκό που τόσο ήθελε, πως το πήρε το παιχνίδι από το άλλο παιδάκι. Και με αυτό το σκεπτικό συνεχίζουμε στη ζωή μας προσπαθώντας ν’ αποδείξουμε πως είμαστε καλύτεροι, πως μπορούμε κι εμείς. Χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε τι νιώθουν οι άλλοι, χωρίς να σκεφτόμαστε με καθαρό μυαλό και διαύγεια.

Ο άκριτος θυμός

Ίσως αυτό το παιδί που κουβαλάμε μέσα μας να είναι ένα πληγωμένο παιδί που γνώρισε τη ματαίωση και την απόρριψη. Και με τον πιο απλό λόγο, με το παραμικρό που δεν μπορεί να διαχειριστεί, να θυμώνει. Ο θυμός λοιπόν ίσως να είναι ακόμα ένα κομμάτι του παιδικού εαυτού μας, αυτό του αδικημένου. Ο χωρίς λόγος θυμός, στην ουσία είναι μονάχα πόνος μεταμορφωμένος.

Ο φόβος της μοναξιάς και της αλλαγής

Μια καρδιά που πεταρίζει μπροστά σε κάτι άγνωστο, σε κάτι που δε γνωρίζουμε πώς θα πάει. Το να τρέμουμε να μείνουμε μόνοι, το να μην τολμάμε να εκτεθούμε σε μια νέα συνθήκη συναισθηματική. Όλα τα παραπάνω είναι δείγματα πως δεν αφήνουμε τον ενήλικα εαυτό μας να προσπαθήσει, να μάθει κι εν κατακλείδι να ζήσει, κρατώντας ζωντανό τον φόβο που συντηρείται μέσα μας από παιδιά.

Ο φόβος της εγκατάλειψης

Εκείνη η απαίσια αίσθηση πως θα μείνουμε μόνοι, ότι οι άνθρωποί μας θα φύγουν από κοντά μας είναι αποτέλεσμα της σχέσης μας στην παιδική ηλικία με τους φροντιστές μας και κρατάει για χρόνια, αν όχι για όλη μας τη ζωή. Αυτό μας κάνει να μη δημιουργούμε καινούριες σχέσεις, ή να χαλάμε, να σαμποτάρουμε τις ήδη υπάρχουσες, επειδή φοβόμαστε όσα νιώσουμε, όταν -κι αν- μάς εγκαταλείψουν.

Η στέρηση που οδηγεί σε συναισθηματική λαιμαργία

Παράπονα που ξαφνικά βγαίνουν στην επιφάνεια και πηγάζουν από πράγματα που δεν είχαμε, που δε ζήσαμε, τα οποία κάποιες φορές μπορεί να τα εκφράζουμε με ζήλια ή με λαιμαργία ζητώντας και θέλοντας καβάτζες συναισθηματικές. Γινόμαστε κτητικοί με τους ανθρώπους και τους θέλουμε μόνο για εμάς κι αυτό να τους πνίγει, οπότε στο τέλος απομακρύνονται, αφήνοντάς μας και πάλι στη στέρηση.

Η σύγχυση όταν θέλουμε να εκφραστούμε

Φοβόμαστε τα συναισθήματά μας. Δεν μπορούμε να τα δεχτούμε, να τ’ αναγνωρίσουμε, με αποτέλεσμα το παιδί αυτό να βγαίνει στην επιφάνεια, αφού το ίδιο, δηλαδή εμείς στην παιδική μας ηλικία, απογοητευτήκαμε επίσης και πράξαμε με τον ίδιο τρόπο. Δε μας άφησαν να εκφραστούμε ή δεν εκφράζονταν ανοιχτά σ’ εμάς, με αποτέλεσμα να μη γνωρίζουμε κι εμείς με τη σειρά μας ούτε να το κάνουμε, ούτε να το δεχόμαστε.

Ας πιάσουμε αυτό το παιδί από το χέρι κι ας του μιλήσουμε. Ας το χαϊδέψουμε τρυφερά στο κεφάλι κι ας το καθησυχάσουμε. Να το ακούσουμε κι έτσι να κατανοήσουμε και τον εαυτό μας. Να συγχωρήσουμε και να μπορέσουμε σιγά-σιγά να ζήσουμε. Ας μην του θυμώσουμε. Ας του πούμε πως όλα μπορούν να πάνε καλά και πως πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά. Χέρι χέρι.