Πάντα κάτι ψάχνουμε. Αναζητούμε προσοχή, φροντίδα, έρωτα. Θέλουμε να νιώσουμε επιθυμητοί, πως μας αποδέχονται. Θέλουμε να βρούμε αυτόν τον άνθρωπο που θα γεμίσει όσα κενά δεν μπορούμε να γεμίσουμε εμείς, κάποιον που θα καθρεφτιζόμαστε πάνω του, που θα διορθώσει όσες ανασφάλειες κουβαλάμε και θα γιατρέψει κάθε παιδικό κατάλοιπο των γονιών μας. Ωραίο ακούγεται, μόνο που τελικά είναι οι άλλοι που ερωτευόμαστε ή η εκδοχή του εαυτού που μας βγάζουν;
Με κάθε άνθρωπο συνδεόμαστε συναισθηματικά με κάποιον τρόπο, κι αυτός ο τρόπος εξαρτάται κυρίως από το πώς είμαστε εμείς. Πόσο σίγουροι νιώθουμε για τον εαυτό μας και για τα όσα αισθανόμαστε, ποιες είναι οι προβολές μας απέναντι στους άλλους, τι ζητάμε και πώς φερόμαστε. Ας κοιτάξουμε λίγο τη συμπεριφορά μας. Ας δούμε αν είμαστε επικριτικοί, αν απαιτούμε πράγματα -και γιατί. Ας δούμε πόσο αληθινή είναι η σχέση μας με τον άνθρωπό μας, και -πιο σημαντικό- ας παρατηρήσουμε μια άλλη σχέση, αυτή με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Το να συνδεθούμε συναισθηματικά με κάποιον είναι ίσως από τα πιο σημαντικά και όμορφα χαρακτηριστικά μιας σχέσης. Όταν επικοινωνούμε, ακούμε, δεχόμαστε και είμαστε ειλικρινείς με τον άνθρωπο που έχουμε επιλέξει, όταν κατανοούμε πως οι άλλοι έχουν τις δικές τους ανάγκες και πεποιθήσεις, φτάνουμε ένα βήμα πιο κοντά στο να αγαπήσουμε αληθινά.
Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε και να θυμώνουμε με τον άλλον γιατί απλώς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι χρειάζεται. Γιατί με αυτόν τον τρόπο προβάλλουμε τι χρειαζόμαστε εμείς και θέλουμε να το ικανοποιήσουμε. Έτσι, αφήνουμε τα συναισθήματα του άλλου μετέωρα. Ζηλεύουμε γιατί δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας, θυμώνουμε γιατί θέλουμε να ικανοποιήσουμε το ανικανοποίητο μέσα μας. Κάθε μας ανασφάλεια την προβάλουμε στη σχέση μας. Ουσιαστικά, τοποθετούμε τον άλλο απέναντί μας και γίνεται ο καθρέφτης μας, και εκεί αντανακλούμε όσα θα θέλαμε και δεν έχουμε. Δεν είναι όμως υποχρέωση της σχέσης μας να γεμίσει τα μισά μας, να συμπληρώσει τα κομμάτια μας. Αυτό είναι δική μας δουλειά. Ο άλλος είναι εκεί για να μας ακούει, να μας στηρίζει όταν δυσκολευόμαστε, να μας ξεκουράζει όταν χρειαζόμαστε μια αγκαλιά και να μας αγαπάει. Αληθινά.
Συνήθως αυτό που ζητάμε από τις σχέσεις μας είναι ένα είδος προσοχής που πολύ συχνά υποβιβάζει τα θέλω του άλλου. Η ανάγκη μας να μας δει κάποιος, να μας κάνει να νιώσουμε υπαρκτοί, είναι τόσο δυνατή μερικές φορές που δεν μπορούμε να καταλάβουμε από πού προέρχεται. Από τη δική μας ανασφάλεια πηγάζει και την προβάλουμε στη σχέση μας, έχοντας απαιτήσεις που δε θα έπρεπε να υπάρχουν, γιατί έτσι δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι χρειάζεται ο άλλος. Πως και εκείνος έχει τις δικές του ανάγκες. Η προβολή αυτή δε μας αφήνει να τα δούμε όλα αυτά κι έτσι είμαστε συνέχεια με κάτι ανικανοποίητο, το οποίο μας θυμώνει και μας απογοητεύει.
Αν μπορέσουμε να αποδεχτούμε όλα αυτά που μας συμβαίνουν, αν τα δουλέψουμε, θα μπορούμε να απολαύσουμε πραγματικά τη σχέση μας και να ζούμε μαζί με τον άλλον. Όχι απέναντί του. Φυσικά όλες οι σχέσεις δεν είναι ίδιες. Στον έρωτα βγάζουμε καθρέφτες και καθρεφτάκια και σκυμμένοι σκαλίζουμε με μανία να βρούμε όσα μας λείπουν. Χωρίς να σηκώσουμε κεφάλι να δούμε ο άλλος άνθρωπος τι κάνει. Τι θέλει. Τι νιώθει. Στην αγάπη δε χρειάζονται αντικείμενα, ούτε ανασκαφές. Είμαστε με τον άνθρωπό μας αγκαλιά και ό,τι ψάχνουμε κοιτάμε να το βρούμε μαζί.
Ίσως τελικά όλα να είναι θέμα προτεραιοτήτων. Ανασφάλειες ή τραύματα του παρελθόντος. Ίσως να είναι εγωισμός και πληγωμένα συναισθήματα. Ίσως να είναι ένα κενό που κανείς δεν προσπάθησε να γεμίσει ποτέ. Ό,τι και να είναι, αξίζει να το δουλέψουμε. Αν μπορούμε μόνοι μας, αλλιώς με φίλους ή με κάποιον ειδικό. Αλλά αξίζει. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να νιώσουμε πως είμαστε αληθινά μαζί με κάποιον. Μόνο έτσι θα σταματήσουμε να είμαστε μόνοι. Μόνο έτσι θα αγαπήσουμε πραγματικά. Και κάπως έτσι θα αγαπηθούμε κιόλας.
Συντάκτης: Μαργαρίτα Αρβανιτίδου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
