Τι γίνεται όταν απλώνεις τα χέρια σου ν’ ακουμπήσεις κάποιον και βλέπεις έναν τοίχο μπροστά σου; Πόσο διατεθειμένος είσαι να επιμείνεις; Μπορεί αυτός ο τοίχος να κρύβει φόβο, ανασφάλειες, τραύματα, την αγωνία για κάτι καινούριο κι άγνωστο. Μα κάπου μέσα σ’ όλα αυτά, υπάρχει κι εκείνος ο άνθρωπος που κάτι σου έκανε. Με κάποιον τρόπο μίλησε μέσα σου. Που εκείνη η μία φορά που σε άγγιξε, έφτανε για ν’ αλλάξει στάση όλος ο κόσμος σου. Εκείνος ο άνθρωπος που έχει ένα φως διαφορετικό. Που αγγίζει χορδές σου που ίσως κανείς άλλος να μην μπόρεσε.
Τι γίνεται όταν σε μια σχέση ο ένας τρέχει κι ο άλλος περπατάει αργά; Όταν δεν είμαστε σίγουροι για το πόσα νιώθει ο άλλος για εμάς; Είναι πολλές οι φορές που θέτουμε ένα ταβάνι και λέμε πως αφού το φτάνουμε εμείς, τότε πρέπει κι ο άλλος. Όμως, ο καθένας δίνει αυτό που θέλει κι αυτό που μπορεί, λένε. Κι από εκεί και πέρα αποφασίζουμε αν θέλουμε να μείνουμε ή όχι. Απλό ακούγεται. Αν, πάλι, μείνουμε, τότε δίνουμε χώρο και χρόνο. Κρατάμε την απόσταση που πρέπει κι είμαστε εκεί χωρίς να πιέσουμε. Κι αυτό είναι το πραγματικά δύσκολο.
Γιατί τότε, καλούμαστε να σπάσουμε τον καθρέφτη και ν’ αφήσουμε στην άκρη τις προβολές μας. Τα συναισθήματα δύο ανθρώπων δε συμβαίνουν πάντα την ίδια στιγμή, ούτε ταυτοχρόνως και με την ίδια ακριβώς ένταση αγαπούν και νοιάζονται ο ένας για τον άλλον. Κι ίσως να μην υπάρξει καν η στιγμή που θα έχουν το ίδιο μέγεθος. Αλλά δε σημαίνει ότι δεν είναι εκεί.
Ο κάθε άνθρωπος έχει διανύσει τον δικό του δρόμο μέχρι να έρθει να μας βρει. Από εκεί συνεχίζουμε, αν θέλουμε. Σαφώς πλήττει και τη ματαιοδοξία μας και τον εγωισμό μας αλλά και το αίσθημα της μη ανταπόδοσης μια σχέση που δίνουμε το παραπάνω. Αν όμως πιστεύεις στον άλλον, τότε κάτι σου έδωσε για να πιστεύεις. Αν το μέσα μας, το ένστικτό μας μάς φωνάζει να κάτσουμε κι άλλο, τότε ίσως αξίζει. Κάτι υπάρχει πίσω από αυτόν τον τοίχο. Κι είμαστε διατεθειμένοι να το φτάσουμε. Και στην τελική, πάντα η καρδιά οδηγεί. Δεν πάει το μυαλό να βάζει όρια, να βγάζει μεγαλοπρεπείς λόγους για να μας πείσει πόσο δίκιο έχει, να κουνάει το δάχτυλό του επικριτικά. Αν μέσα μας, κάπου εκεί πίσω από το στήθος, κάτι χτυπάει πιο δυνατά, κάτι ζεσταίνεται στη σκέψη του άλλου, είμαστε στο σωστό μέρος.
Και κάποια στιγμή, ίσως ο τοίχος χαμηλώσει λίγο. Ή να ανακαλύψουμε πως αν κάνουμε το κεφάλι μας λίγο στο πλάι, μπορούμε να δούμε από πίσω δυο χέρια να περιμένουν τα δικά μας. Κι είναι κι εκείνες οι περιπτώσεις που τελικά, ενώ πας να κρατήσεις κάποιον και να τον σώσεις, σώζεις τον εαυτό σου μαζί του. Ίσως η αναμονή, η προσπάθεια ν’ αξίζει μόνο επειδή επιλέγεις να αναμένεις, επιλέγεις να προσπαθείς. Δεν είναι όλες οι σχέσεις σαν τις ιστορίες που μας μεγάλωσαν και μας τις έδωσαν σε σκονάκι μήπως και ξεχάσουμε κανέναν κανόνα και να έχουμε καβάτζα για το μέλλον. Έτσι να είναι, έτσι να φέρεται, αυτά να λέει. Είναι κι εκείνες οι σχέσεις που είναι αλλιώτικες. Που ο άλλος δεν έχει οδηγίες χρήσεως. Που γι’ αυτές το σκονάκι μας δε γράφει τίποτα. Που πρέπει μόνοι μας να τις ανακαλύψουμε.
Και δε μιλάμε για σχέση με έρωτα παράλογο, καψούρες κι άλλα τέτοια ακατανόητα. Για εκείνο το τρελό συναίσθημα που στην προσπάθειά του να ρίξει τον τοίχο, το μόνο που κάνει είναι να πάρει φόρα, να πέσει πάνω και να σπάσει το κεφάλι του. Μιλάμε για εκείνο το άλλο. Το σπάνιο. Που βλέπεις πέρα απ’ όσα μπορεί και σου δείχνει ο άλλος. Που δεν είναι η περιέργεια μόνο να δεις πίσω από τον τοίχο, αλλά το νοιάξιμο μήπως εκεί, ο άλλος άνθρωπος που θέλεις, νιώθει στην πραγματικότητα μόνος του. Ίσως να σου μιλάει αλλά να μην μπορείς να τον ακούσεις, γιατί δεν ξέρει με ποιον τρόπο να ρίξει αυτόν τον τοίχο για ν’ ακουστεί πιο δυνατά.
Αν κάτι μας φωνάζει να μείνουμε, εμείς τότε να επιμείνουμε περισσότερο. Έτσι κι’ αλλιώς κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει. Κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί πως αν κάτι είναι εύκολο είναι κι αληθινό. Όπως επίσης κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν πίσω απ’ αυτόν τον τοίχο, κρύβεται ένας κόσμος ολόκληρος, που απλώς περιμένει να ανακαλυφθεί.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαργαρίτα Αρβανιτίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
