Υπάρχουν κι αυτές οι μέρες που κάτι συμβαίνει. Κάτι πολύ δύσκολο. Που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε. Που έχουμε τις μαύρες μας. Που δε θέλουμε να δούμε κανέναν. Που δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα. Που θέλουμε να βρούμε μια τρύπα να χωθούμε και να μη βγούμε από εκεί. Κανένας δε φταίει. Απλώς θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας για όσο κρατήσει. Και οι άνθρωποι γύρω μας προσπαθούν να βοηθήσουν. Θέλουν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να μας δουν καλά. Μα εκείνη τη στιγμή δε θέλουμε παρέα. Είναι οι στιγμές που αν δεν πιάσουμε πάτο, δε θα μπορέσουμε να σηκωθούμε. Και εκείνες τις στιγμές θέλουμε να είμαστε μόνο με τον εαυτό μας.
Κάποιοι επιλέγουμε να είμαστε ειλικρινείς. Να πούμε την αλήθεια. Κάτι που δεν είναι εύκολο. Γιατί υπάρχει ο φόβος μήπως ο άλλος τρομάξει και φύγει. Ίσως πληγωθεί, ίσως να μην καταφέρει να διαχειριστεί ό,τι συμβαίνει. Ίσως κάνουμε τον φίλο ή τη σχέση μας, να νιώσει ανίκανος, μικρός. Ανήμπορος να βοηθήσει. Γιατί μπορεί να περνάμε από ένα δύσκολο μονοπάτι και να χρειαζόμαστε ένα pause για να μπορέσουμε να βγούμε από τον δύσκολο δρόμο, μα η ζωή του άλλου δε σταματάει. Προχωράει. Και θέλει να μοιραστούμε τον δρόμο του. Θέλει να πιάσουμε το χέρι του και να πάμε μαζί του. Και ίσως αυτό που θέλει να είναι ό,τι ακριβώς και εμείς ονειρευόμαστε, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορούμε, δε θέλουμε. Έχουμε ανάγκη τον χρόνο μας.
Δεν είναι πάντα εύκολο ο άλλος να το καταλάβει. Αλλά ούτε και για εμάς είναι εύκολο εκείνη τη στιγμή να εξηγήσουμε. Δεν έχουμε δύναμη και ενέργεια για κανέναν. Δε σημαίνει πως δεν αγαπάμε, πως δε θέλουμε. Απλώς δεν μπορούμε. Κάποιοι επιλέγουμε να κρυφτούμε. Να προσποιηθούμε πως όλα είναι καλά. Πάλι με τον ίδιο φόβο. Μήπως χάσουμε τον άλλον. Υποκρινόμαστε, λοιπόν, για να είμαστε αρεστοί και αποδεκτοί. Για να μας συμπαθήσουν. Γιατί έχουμε μάθει να πιστεύουμε σε λάθος έννοιες. Έχουμε μάθει να ικανοποιούμε τις ιδέες και τη βολή των άλλων και να βάζουμε πίσω τις δικές μας ανάγκες. Κι ας είναι η απομόνωση κάποιες φορές, μια απ’ αυτές.
Μεγαλώνουμε σε κοινωνίες που διδασκόμαστε το «φαίνεσθαι» και το «τι θα πουν οι άλλοι». Σε κοινωνίες που πρέπει να είμαστε τέλειοι και αψεγάδιαστοι για να είμαστε αποδεκτοί. Που πρέπει να έχουμε σκουπίσει πολύ καλά τα δάκρυα μας για να βγούμε από το σπίτι μας, που πρέπει να γελάμε κι ας πονάμε. Όμως, υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι που δεν τρομάζουν απ’ τα σκοτάδια μας. Μας βρίσκουν όμορφους, ακόμα και με μάτια δακρυσμένα. Μπορεί να τους είναι δύσκολο να μας βλέπουν έτσι ή να μην μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς περνάμε, αλλά επειδή μας αγαπάνε πραγματικά είναι εκεί και περιμένουν να βγούμε από τις σκιές μας. Είναι διαθέσιμοι κάθε στιγμή να μας δώσουν το χέρι τους και να μας τραβήξουν όποτε το ζητήσουμε. Είναι εκεί για να μας κλείσουν στην αγκαλιά τους όποτε τη χρειαστούμε.
Δεν εύκολες οι σχέσεις. Οι σχέσεις όμως οι πραγματικά ειλικρινείς, που η αγάπη είναι ουσιαστική και δε βασίζεται σε εγωισμούς αλλά σε νοιάξιμο, δεν έχουν να φοβηθούν σκοτάδια και σκιές. Γιατί όταν είσαι με κάποιον, είσαι εκεί. Σε όλα. Είτε είναι φίλος, είτε σχέση. Αυτό είναι η αγάπη. Οι άνθρωποι που πραγματικά ενδιαφέρονται και νοιάζονται, δύσκολα φεύγουν.
Όλα ρίσκο είναι. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν τολμάμε. Γι’ αυτό, ας επιλέξουμε ειλικρίνεια. Σε όλες τις μορφές της. Και στις σκοτεινές της. Εκεί είναι η αλήθεια και έτσι δυναμώνουν οι σχέσεις. Μαθαίνουμε τον άλλο. Μαθαίνουμε κι εμείς. Και τότε, με κάποιον μαγικό τρόπο, το διαχειριζόμαστε. Και ξέρουμε πως η γνώριμη ζεστή αγκαλιά που χρειαζόμαστε, είναι εκεί για να φωτίσει το σκοτάδι μας.
Συντάκτης: Μαργαρίτα Αρβανιτίδου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
