Γκέι ζευγάρι. Αρμενία. Βουτιά από μια γέφυρα. Σκρολ ντάουν;

Αυτοχειρία. Γκέι ζευγάρι. Αρμενία.

Λέξεις, σωστά; Μόνο τρεις λέξεις. Στο διάβασμα της πρώτης παγώνουμε. Μετά ίσως λυπηθούμε για λίγο. Λέμε, ε, κρίμα τα παιδιά. Στην τρίτη λέξη ησυχάζουμε. Εκεί μακριά είναι, δε μας φτάνει. Άλλος κόσμος, όχι τόσο μπροστά όσο ο δικός μας. Έτσι; Κοιτάς και λίγο γύρω σου να δεις πως όλα είναι σωστά και σε τάξη, πως όλες οι πόρτες είναι κλειστές και πως τίποτα δεν έχει ξεφύγει από κάποια κλειδαρότρυπα και συνεχίζεις. Σκρολ ντάουν. Επόμενος τίτλος, επόμενη είδηση.

Και μένει μόνο η εικόνα. Μια φωτογραφία με δύο άντρες που φιλιούνται. Θα μπορούσαν να είναι και γυναίκες. Τα παιδιά μας ή και κάποιοι φίλοι μας. Σ’ ένα κράτος τόσο συντηρητικό, σε εποχές που οι ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ουρλιάζει για τα αυτονόητα δικαιώματά της, που πρέπει να παλέψει για ό,τι θα έπρεπε από πάντα να της ανήκει, μόνο ντροπή μένει να νιώσουμε. Ντροπή που ως κοινωνίες φτάσαμε δύο ανθρώπους στην άκρη ενός γκρεμού. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Όταν κανείς δεν μπορεί ν’ αποτρέψει ένα τέτοιο τραγικό γεγονός. Όταν μια κοινωνία μοχθηρή, προσβάλλεται από κάτι τόσο φυσιολογικό όσο η σχέση δύο ανθρώπων που τυχαίνει να είναι άντρες, πώς θα πάμε παρακάτω; Πώς θα μάθουμε ν’ απλώνουμε το χέρι μας στα επόμενα αγόρια ή κορίτσια που θα μας ζητήσουν να τους ακούσουμε, που θα θέλουν να μας μιλήσουν για όσα αγαπάνε; Γιατί δεν είναι όσο μακριά όσο ακούγεται η Αρμενία. Είναι μια ανάσα μακριά. Στην προοδευτική μας Ευρώπη. Στο διπλανό σπίτι. Πίσω από την κλειστή πόρτα κάποιου δωματίου στο σπίτι μας.

Υπάρχουν στατιστικά. Όροι. Αιτιολογίες όπως διαταραχή ψυχικής υγείας. Ναι, κι αυτά εκεί είναι. Δεν τα αμφισβητεί κανείς. Αλλά ο άνθρωπος πού ακριβώς είναι; Πίσω από πού κρύβεται; Ο άνθρωπος εκείνος που θα δείξει αγάπη, αποδοχή, κατανόηση. Αντ’ αυτού σερβίρουμε περιθωριοποίηση, ενοχή, φόβο, αποκλεισμό, απομόνωση σε κοινωνίες βαθιά θαμμένες, συντηρητικές, που ακόμα κυνηγάνε μάγισσες να κάψουν.

Σε πολλές χώρες, μέσα σ’ αυτές κι η Αρμενία, υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν καθημερινά βία τόσο σωματική όσο και ψυχολογική. Και ό,τι αρνητικό εισπράττουν από τους άλλους, σιγά σιγά μπαίνει μέσα τους και μετά οι ίδιοι το στρέφουν εναντίον του εαυτού τους. Σαν ένα καλογυαλισμένο όπλο που κάποιος άλλος το έχει οπλίσει. Εκείνη είναι η ύστατη στιγμή λοιπόν και πρέπει να τους πλησιάσουμε πριν καν περάσει σαν σκέψη μακρινή από το μυαλό τους. Να τους ακούσουμε. Σαν οικογένειες ν’ αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας και να τα κρατήσουμε στη ζωή. Ωθούμενοι από κάτι ολοφάνερο και δεδομένο, την αγάπη και μόνο την αγάπη.

Κάθε σχέση, κάθε αγκαλιά, κάθε κράτημα χεριού θα πρέπει να είναι χαρά, να είναι ζωή. Αγόρια με αγόρια, κορίτσια με κορίτσια, άτομα με άτομα. Κάθε τους φιλί θα πρέπει να είναι κι ένα χαμόγελο. Κάθε φιλί θα πρέπει να είναι η αρχή κι όχι το τέλος.

Tigran και Arsen. Δύο αγόρια. Έδωσαν το τελευταίο τους φιλί. Ένα φιλί, σίγουρα μετά από πολλά άλλα που υπήρξαν πριν από αυτό, το ύστατο. Όμορφα φιλιά, ζεστά, γεμάτα αγάπη. Όταν ακόμα υπήρχε χρόνος. Κι αν μας ακούγονται ξένα αυτά τα ονόματα, ας ξεβολευτούμε λίγο κι ας βάλουμε στη θέση τους κάποια άλλα ονόματα, πιο γνωστά σ’ εμάς. Όποια θέλουμε. Ίσως πάλι αυτό να μας διευκολύνει, αν ακουστούν στα χαϊδεμένα μας αυτιά πιο οικεία. Κι έτσι αυτά τα δύο παιδιά από την Αρμενία, να τα νιώσουμε λίγο πιο κοντά μας. Γιατί είναι.

Φωτογραφία: LiFo