Οι αληθινές φιλίες στις ζωές μας είναι από τις πιο σημαντικές μας σχέσεις. Είναι οι σχέσεις που μπορούμε να ακουμπήσουμε πάνω τους όλο μας το βάρος και ξέρουμε πως μπορούν να το σηκώσουν. Που θα ακούσουν όλα όσα έχουμε να πούμε και θα μπορέσουν να τα χειριστούν κατάλληλα. Που μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα και στο τέλος της ημέρας, θα νιώσουμε πάντα πιο ανάλαφροι. Φιλίες που παίρνουν κάποιο από τα βάρη μας και μπορούμε έτσι να ξεκουραστούμε, που δε θα παρεξηγήσουν, αλλά θα προσπαθήσουν να εξηγήσουν και να καταλάβουν.
Φίλος είναι αυτός που θα χαρεί με τη χαρά σου, δε θα σε πιέσει για τίποτα, και θα σε αφήσει να έχεις τον δικό σου χώρο και χρόνο -όπως εσύ τον χρειάζεσαι.
Όταν οι φιλίες αρχίζουν να μας καταπιέζουν και να νιώθουμε πως πρέπει να δίνουμε αναφορά για όσα είμαστε και κάνουμε, τότε αντί να μας ελαφρύνουν, μας πνίγουν. Και ίσως τότε να συνειδητοποιήσουμε πως χρειάζονται και κάποια όρια.
Η φιλία καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα συναισθημάτων. Όταν όμως γίνεται χειριστική κι εγωιστική ίσως είναι η ώρα να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας. Γιατί ο φίλος μας θα είναι πάντα φίλος μας. Χωρίς αυτό να σημαίνει όμως πως θα κάνουμε στην άκρη τις δικές μας ανάγκες. Και κάποιες από αυτές ίσως να μην τον περιλαμβάνουν. Οι φίλοι πρέπει να μας εμψυχώνουν κι όταν προσπαθούμε για κάτι να μας βοηθάνε να το πετύχουμε. Να καταλαβαίνουν τις επιλογές μας και να χαίρονται όταν αυτές μας κάνουν ευτυχισμένους. Όταν ζούμε κάτι, που δεν είναι απαραίτητο να τους συμπεριλαμβάνει, θα πρέπει να μας υποστηρίζουν.
Η τοξικότητα, η γκρίνια, και η αρνητική ενέργεια δε συμβαδίζουν με την ουσιαστική φιλία. Ο εγωκεντρισμός που μπορεί να μας δείξει ο φίλος μας μπορεί να μας πιέσει, να μας κάνει να ασφυκτιούμε μέσα σε μια σχέση που θα έπρεπε να μας προσφέρει ακριβώς το αντίθετο: Ελευθερία.
Όταν οι φίλοι μας προσπαθούν να μας δημιουργήσουν ενοχές και να γίνουν χειριστικοί, τότε κάτι δεν πάει καλά. Προσπαθούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από κάποια ματαίωση. Να καλύψουν τη χαμηλή τους αυτοεκτίμηση, την έλλειψη προσοχής, τη μοναχικότητά τους. Και όλα αυτά τα καθρεφτίζουν πάνω μας, όταν εμείς ζούμε κάτι καινούριο, όμορφο, που δεν παίρνουν μέρος.
Θεωρούν πως ο τίτλος «φίλος» τους δίνει αυτομάτως την άδεια να καταπατήσουν τα όριά μας και να φρενάρουν με δική τους πρωτοβουλία τα θέλω μας. Δεν μπορούν να εναρμονιστούν με τους άλλους και καθρεφτίζουν την καταπίεση τους και τις ανασφάλειές τους επάνω μας. Ασκώντας κριτική, και κάνοντας προσπάθεια να μας επιβάλουν τη δική τους πραγματικότητα. Να μας μεταφέρουν μια αίσθηση χρέους και υποχρέωσης απέναντί τους.
Αδυνατώντας να κατανοήσουν την ταυτότητά μας, τα όσα νιώθουμε και τον δικό μας χρόνο. Όλα αυτά δημιουργούν ρήγματα στη φιλία κι αλλοιώνουν τα χαρακτηριστικά της.
Η συζήτηση κι η ειλικρίνεια ίσως μπορέσουν να βοηθήσουν. Γιατί αυτό είναι η φιλία κι από τέτοια στοιχεία αποτελείται. Αν όμως ο φίλος μας δε θέλει να δει πρώτα μέσα στον εαυτό του και να επανεξετάσει τη δική του πραγματικότητα, δε θα μπορέσει ποτέ να δει τη δικιά μας οπτική. Αν δεν εκτιμά τον εαυτό του και τις επιλογές του, δε θα εκτιμήσει ποτέ τις δικές μας. Θα νιώθει πάντα μια απειλή. Αλλάζουν οι συνθήκες, και όχι τα συναισθήματα στις πραγματικές φιλίες, κι αυτός δε θα το ξέρει.
Τους πραγματικούς μας φίλους λοιπόν, τους χειροκροτάμε και τους λέμε προχώρα. Γιατί ξέρουμε. Δε χρειαζόμαστε αποδείξεις. Αν όμως κάποιοι επιμείνουν να απαιτούν αποδείξεις και θεωρούν πως η φιλία είναι μονοπώλιο, τότε κάτι πάει λάθος.
Γιατί η φιλία είναι αγάπη. Και αγάπη σημαίνει ελευθερία.
Συντάκτης: Μαργαρίτα Αρβανιτίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
