Τι γίνεται με έναν έρωτα όταν τα αισθήματα, οι υποσχέσεις και τα όνειρα ξεθωριάζουν; Νιώθεις πως κάτι δεν είναι όσο γνώριμο ήταν. Το χάδι, το άγγιγμα, το φιλί εκείνο που κάποτε ζητούσες κι άλλο, αρχίζουν να μοιάζουν άγνωστα. Όταν κάτι μέσα μας αρχίζει και συρρικνώνεται, όταν φτάνει σε σημείο να μας βαραίνει, τι γίνεται μετά; Κάποιος φεύγει. Εμείς ή ο άλλος. Και ένας έρωτας τελειώνει. Πώς ξεπερνιέται όμως ένας χωρισμός;
Κάποιες φορές βοηθάει να μιλάμε γι’ αυτό. Στους κολλητούς, σε μπάρμαν μετά από μερικά ποτά, σε έναν ειδικό ίσως. Να λέμε για τις ωραίες στιγμές που περάσαμε και πλέον ανήκουν στο παρελθόν. Για τα βράδια που κοιμόμασταν αγκαλιά. Για τις ατελείωτες συζητήσεις, τις βόλτες, το πρώτο ραντεβού, το πρώτο φιλί ή και τα επόμενα. Να αναπολούμε και ενδιάμεσα να κλαίμε ή να γελάμε. Και κάπως έτσι, ίσως ξορκίσουμε λίγο απ’ τον πόνο του χωρισμού.
Κάποιους μας βοηθάει να γράφουμε. Να γεμίζουμε λευκές σελίδες με την ίδια μας την ψυχή. Να ετοιμάζουμε γράμματα που δε θα στείλουμε. Σκέψεις και συναισθήματα σε πρώτο ενικό. Να περιγράφουμε ερωτικές στιγμές. Κάθε άγγιγμα που νιώσαμε στο κορμί μας. Να γεμίζουμε με λέξεις χαρτιά και οθόνες.
Κάποιους, απ’ την άλλη, τους βοηθάει να βρίζουν τον έρωτα που έχασαν. Να θυμούνται τα αρνητικά. Να κράζουν εκείνον τον έναν τον μοναδικό που κάποτε υποστήριζαν μέχρι εκεί που δεν πήγαινε. Μέσα από αυτό το ξέσπασμα προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους πως τα όποια όμορφα συναισθήματα αποτελούν παρελθόν και πως τόσο πόνος δεν αξίζει.
Άραγε όλα αυτά βοηθούν ή είναι απλώς ένα τσιρότο σε μια πληγή που χρειάζεται ράμματα; Μήπως είναι περιστασιακές λύσεις μέχρι να αποδεχτούμε τι πραγματικά έχει συμβεί; Ξεπερνιέται ένας έρωτας με κουβέντες, γράμματα και κράξιμο;
Πολλά είναι τα κενά που αφήνει ένας άνθρωπος όταν αποφασίζει να φύγει από τη ζωή μας. Κενά που πιστεύουμε πως δε θα ξαναγεμίσουν. Κενά που μας πονάνε. Μετά από έναν χωρισμό, ζούμε στιγμές και συναισθήματα έντονα που μας πληγώνουν. Και ψάχνουμε λύσεις να γεμίσουμε τα κενά. Λύσεις να ελαφρύνουμε ό,τι ασφυκτικά έχει κάτσει πάνω μας και δε μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Ψάχνουμε τρόπους και καθώς αναζητάμε την έξοδο σκεφτόμαστε όσα δεν έχουμε, όσα θα θέλαμε να ζήσουμε, το άτομο που έφυγε. «Πού να είναι, άραγε μας σκέφτεται, πού φταίξαμε εμείς, τι θα κάνουμε μακριά του»;
Κάποια στιγμή βρίσκουμε τη δύναμη και αποφασίζουμε να μην ασχοληθούμε άλλο. Και σιγά σιγά σταματάμε να μιλάμε για την πρώην σχέση. Οι σελίδες λιγοστεύουν. Τα γράμματα δεν ψάχνουν αποστολέα. Και ο θυμός αρχίζει και φεύγει και δεν απασχολεί τόσο το μυαλό μας. Αρχίζουμε να κάνουμε και άλλα πράγματα και αποσπάται η προσοχή μας. Κάπου εκεί, ανοίγεται και ο δρόμος για τα καινούρια που μας περιμένουν. Βρίσκουμε ενδιαφέρον και σε άλλους ανθρώπους. Συζητάμε και για άλλα θέματα. Μας αρέσουν πάλι πράγματα που πιστεύαμε πως δε θα μπορούσαμε ποτέ να απολαύσουμε χωρίς τον απόλυτο εκείνο έρωτα. Και διαπιστώνουμε πως υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να μας προσφέρουν ευχαρίστηση. Ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας. Μας αγαπάμε απ’ την αρχή, και ακόμα πιο δυνατά αυτή τη φορά.
Και έτσι περνάει ο χρόνος. Γιατί αυτό είναι ακριβώς χρειαζόμαστε για να ξεπεράσουμε έναν έρωτα. Χρόνο. Χρόνο για να μας πάει παρακάτω και να κρατήσει πίσω όσα συνέβησαν. Χρόνο για να κλείσουν οι πληγές. Για να είμαστε πάλι εμείς. Να νοιαστούμε για το πώς νιώθουμε. Να αναθεωρήσουμε, να σκεφτούμε, να κλάψουμε, να θυμώσουμε, να αποδεχτούμε, και στο τέλος να το ξεπεράσουμε και να προχωρήσουμε.
Γι’ αυτό, ας χαϊδέψουμε λίγο παραπάνω τον εαυτό μας, ας είμαστε δίπλα του. Να τον κατανοήσουμε και να τον στηρίξουμε. Πάνω απ’ όλα, να τον σεβόμαστε και να τον αγκαλιάζουμε όταν έχει πληγωθεί, γιατί κάποιος έφυγε από τη ζωή μας. Και κάποια στιγμή, όταν όλα έχουν περάσει, όταν τα πράγματα είναι ήρεμα και εμείς έτοιμοι, θα προχωρήσουμε, θα κάνουμε εκείνο το βήμα που θα μας πάει μπροστά.
Συντάκτης: Μαργαρίτα Αρβανιτίδου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
