Τίποτα δεν είναι απόλυτο, όλα αλλάζουν, όλα κινούνται, όλα εξελίσσονται (Φρίντα Κάλο).
Όλα προχωρούν γύρω μας, ξαναγεννιούνται, και μαζί και εμείς. Οι επιθυμίες μας και το σώμα μας. Ολόκληρη η ύπαρξή μας είναι ένα γιορτινό φάσμα. Μια χρωματιστή ομπρέλα που περιέχει τα θέλω μας, και όσα ζητάμε από τις σχέσεις μας ανάλογα με τις ανάγκες μας. Η σ**ουαλική ρευστότητα είναι η μεταβολή των «ερωτικών» μας συναισθημάτων, που μπορεί να διαφέρουν και να αλλάζουν μες στα χρόνια, αφού προχωράμε, μαζεύουμε εμπειρίες κι ανακαλύπτουμε καινούρια σημεία του εαυτού μας.
Και όσο η αίσθηση της ελευθερίας και η επιθυμία μας για εξερεύνηση μεγαλώνει, τόσο διαπιστώνουμε πως η «ερωτική» ρευστότητα είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και είναι μες στη φύση μας, να μας ελκύει κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο. Ίσως κάτι που μέχρι τώρα να μην τολμούσαμε να σκεφτούμε -χωρίς να σημαίνει ότι δεν ήταν κάπου εκεί.
Μια νέα γνωριμία και η έλξη για ένα άλλο άτομο μπορούν είναι πολύ εύκολο να θέσουν υπό αμφισβήτηση τη σ**ουαλική μας ταυτότητα, το πώς έχουμε προσδιορίσει τον εαυτό μας, ή πως αφήσαμε τους άλλους να μας κατηγοριοποιήσουν. Και τότε μπαίνουμε στη διαδικασία ν’ ασχοληθούμε μ’ ένα κυνήγι σε λάθος μονοπάτι, αυτό της «ταμπέλας». Ζητάμε έναν τίτλο, ψάχνουμε να βρούμε ένα όνομα για το τι είμαστε, ποιοι είμαστε και τι κάνουμε. Ενώ αυτό που ψάχνουμε και κυνηγάμε είναι τόσο κοντά μας, είναι μέσα μας και είναι πολύ απλό. Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Είναι η εξέλιξή του, η αναγέννησή του, μια καινούρια αρχή. Και στην ερώτηση αν μπορεί να αλλάξει η σ**ουαλική μας ταυτότητα στη διάρκεια των χρόνων η απάντηση είναι ναι. Χωρίς να σημαίνει όμως πως θα αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Κάτω από αυτήν τη χρωματιστή ομπρέλα μπορούμε να κινούμαστε σε όποιο χρώμα θέλουμε, σε όποιον χρόνο θέλουμε, όπως θέλουμε. Αλλάζει επειδή αλλάζουν οι ανάγκες μας, ο ψυχισμός μας. Γιατί είναι τόσο πολυδιάστατος που δεν μπαίνει σε καλούπια και δεν μπορεί να πηγαίνει πάντα στον ίδιο δρόμο, προς την ίδια κατεύθυνση.
Το τι μας ελκύει δεν έχει να κάνει με την προσωπικότητά μας, και δε θα πρέπει να έχει σχέση με τα πιστεύω μας. Έχει να κάνει με το τι έχουμε ανάγκη και ποιον άνθρωπο. Μπορεί για κάποιους να είναι του ίδιου φύλου, μπορεί για άλλους να είναι διαφορετικού, και για μερικούς και τα δύο. Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει σε ποια μάτια θα κολλήσουμε, και ποιο άγγιγμα είναι αυτό που ηρεμεί την ψυχή μας. Δε χρειάζεται ταυτότητα όλο αυτό, περιγραφή ή τίτλο. Αποδοχή χρειάζεται και να μάθουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε και να αποκαλούμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι που προχωράνε όπου αγαπάνε, που δε φοβούνται να αγκαλιάσουν τον εαυτό τους και που αποδέχονται την αλλαγή και το καινούριο.
Ζούμε σε μια κοινωνία που επιμένει να μας τοποθετεί σε κάποιο λεξικό και από δίπλα βάζει τον ορισμό του τι είμαστε ή του τι πιστεύει εκείνη ότι πρέπει να είμαστε. Και έτσι όλοι είναι πεπεισμένοι πως μας ξέρουν επειδή έχουν διαβάσει την ταμπέλα μας, την έννοιά μας. Και αυτό είναι κάτι που εσφαλμένα, μας προσδιορίζει σ’ όλη μας τη ζωή.
Αλλά δεν είναι κάποιος λιγότερο ή περισσότερο γκέι λόγω των ρούχων που φοράει, τον τρόπο που μιλάει, και του πώς σκέφτεται. Είναι αυτός που είναι. Ο εαυτός του. Αν δεν κατανοήσουμε και δεν αποδεχτούμε τη ρευστότητά μας κινδυνεύουμε να εγκλωβιστούμε και να ζούμε σ’ έναν ρόλο που δε μας ταιριάζει.
Η κοινωνία έχει προ επιλέξει μια συγκεκριμένη σ**ουαλική ταυτότητα. Δημιουργεί στερεότυπα και δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Ωστόσο η σ**ουαλική ταυτότητα κάποιου δε θα έπρεπε να είναι προεπιλεγμένη αλλά μεταβλητή.
Η συζήτηση για τη σ**ουαλικότητα στο σύνολό της πρέπει να αλλάξει. Οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι ελεύθεροι να πειραματίζονται και να εξερευνούν ό,τι θέλουν. Και ναι, δε θα είναι πάντα απλό. Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται διαφορετικό χρόνο για να αποκτήσει μεγαλύτερη αυτογνωσία και να ανακαλύψει ποιος είναι. Αλλά πρέπει να μάθει να κατανοεί το καινούριο και να μην το φοβάται. Γιατί είναι μέρος του.
Αυτή η πολύπλευρη σ**ουαλικότητά μας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επηρεάζει τις σχέσεις μας με τους γύρω μας. Γιατί δεν αλλάζουμε εμείς, αλλάζει απλά αυτό το οποίο μας ελκύει. Και είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.
Είναι υπόθεση του κορμιού μας, των αναγκών μας, των θέλω μας , και γιατί όχι και της καρδιάς μας.
Φανταστείτε λοιπόν έναν καινούργιο κόσμο. Μια μεγάλη πόρτα να ανοίγεται μπροστά μας και μέσα να είναι γεμάτος χρώματα και να μπορούμε εμείς να επιλέξετε κάθε φορά το χρώμα που θέλουμε. Έναν κόσμο γεμάτο πολλές γεύσεις που μπορούμε να δοκιμάσουμε. Και ναι, ίσως να κολλήσουμε μ’ ένα χρώμα. Ίσως να θέλουμε να γευόμαστε μόνο ένα πράγμα. Αλλά θα ξέρουμε πως το έχουμε επιλέξει εμείς και πως αν δεν περνούσαμε εκείνη την πόρτα δε θα γνωρίζαμε ποτέ τίποτα καινούριο.
Συντάκτης: Μαργαρίτα Αρβανιτίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
